Jestem dokładnie takiego samego zdania jak @NotMySector. Większość słabszych firm albo padnie albo zaczną kombinować. Nie każdego będzie stać na poniesienie wyższych kosztów wynagrodzeń. Wg danych za 1 kwartał 2019 roku średnia rentowność sprzedaży brutto (zysk brutto do przychody ze sprzedaży) polskich firm wynosiła średnio 4,6%. jeżeli dziś koszty wynagrodzeń z wszystkimi obciążeniami wynoszą od 30% do 50% przychodów to zakładając, że po wzroście płacy minimalnej tak “pi razy oko” wzrosną o dodatkowe powiedzmy tylko 3% to rentowność sprzedaży brutto spadnie do 1,6%.

Powstaje więc pytanie czy mając kapitał lepiej kupić złoto albo nawet kawałek ziemi i wydzierżawić go za 1% jej wartości czy też lepiej ulokować kapitał w biznes w Polsce, mieć do czynienia z masą kontroli i całą biurokracją i walczyć o te 1,6%!? Wreszcie jeżeli przedsiębiorca ulokuje kapitał w biznes przynoszący 1,6% zysku brutto w relacji do przychodów, czy nie lepiej wyjdzie na kupnie jakiś bezpiecznych aktywów generujących 1% zysku zagranicą w kontekście chociażby prognozowanego spadku kursu PLN!??? Trzymając kapitał w bardziej pewnej walucie, w zagranicznych aktywach korzyści wydają się być większe. Nie ponosi się ryzyka z tytułu prowadzenia działalności i nie ma stresu, że firma może upaść.

To jest pomysł, który pozostawi na rynku firmy o bardzo dobrej kondycji, przede wszystkim duże i po części średnie, z kolei dla drobnego przedsiębiorcy nie zaawansowanego technologicznie może oznaczać bezsens dalszego prowadzenia działalności gospodarczej. Może też do pewnego stopnia przyczynić się do unowocześnienia firm, postępu technologicznego, itp. Prawda jednak jest taka, że największy postęp osiąga się dzięki innowacjom a, np. rynek finansowania innowacyjnych startupów w Polsce praktycznie wcale nie istnieje. Więc w kontekście braku możliwości zdynamizowania rozwoju innowacji nie za bardzo widzę te wielkie zmiany w zakresie unowocześniania i postępu technologicznego. One zajdą ale nie będą porywające.

Wódz K ryzykuje tym posunięciem bardzo dużo. Ja mu życzę dobrze. Ale mówimy tutaj o dosyć długim horyzoncie czasowym rzędu kilku lat a pojawia się na świecie coraz więcej symptomów spowolnienia i nadciągającego kryzysu. W tym kontekście nie wierzę, że pozostaniemy totalną ostoją spokoju, w której rzekami i z kranów będzie płynąc coraz więcej miodu i mleka.

Uważam, że za 10 lat – 20 lat pozostaną po tym sukcesie tylko wspomnienia. Przypomina mi się w tym miejscu jak bito kiedyś pianę w trakcie ko9lejnych restrukturyzacji wielkich stoczni, że już są nowe zamówienia, że przyjęto do pracy dodatkowych 1500 pracowników. A faktycznie była to agonia tyle że rozłożona mocno w czasie. Na końcu pozostała ruina. Jestem zdania, że w oparciu o sam socjal nie uda się zbudować bardzo silnego państwa. Jeszcze raz przypomnę, że fundamenty polskiego biznesu patrząc przez pryzmat rentowności sprzedaży brutto na poziomie 4,6% są raczej słabe i byle większy podmuch może je mocno podważyć.