Cyklicznosc Krachu

[bmen]

O cykliczności krachów..

Kiedy i kto odpali kolejny duzy kryzys finansowy..

Czy M.Amstrong i jego model działa?

Czy inne modele cykliczne działają?

[kerad]

[kerad]

W tym tygodniu

[kerad]

19 grudnia 2021–29 stycznia 2022

[kerad]

Heat Map cz1

[SoCioS]

W tym tygodniu (22-26.11)zaczynamy Rajd Świętego Mikołaja przez następne 3-4 tygodnie. Jest to czas byków dla światowych giełd, jest to czas dobrej woli i radości. Miejmy nadzieję, że cykl się powtórzy i nie zostanie przerwany do świąt. Rynki amerykańskie zostaną zamknięte w czwartek 25 listopada z okazji Święta Dziękczynienia. W tym okresie giełdy są zazwyczaj zwyżkowe (dzień przed, dzień po).

czyli Rajd Św. Mikołaja można skreślić

[kerad]

HEAT MAP ( do 4 grudnia ) cz.2

[kerad]

Heat Map cz. 4

[kerad]

BTC

[kerad]

Update 04.11.2021
Joe Biden "złapał" przeziębienie

[kerad]

gravity

[kerad]

Szczyt 12 kwietnia 2022

[kerad]

4-5 kwiecień 2022

[kerad]

Maj 2022

[kerad]

Wersja próbna

[kerad]

Bitcoin

[kerad]

"Nawet gdy energia cyklu jest harmonijna, ma tak dużą siłę i prędkość, że pewnego rodzaju konflikty będą zawsze obecne w wydarzeniach, które on wywołuje."

[kerad]

25 maj 2022 do 13 stycznia 2023

[kerad]

Chaos jest tematem na rok 2022

[kerad]

5 lipca - 21 sierpnia 2022

[kerad]

Trzy kolejne

[kerad]

18,6-letni cykl napędzał rytm rynku nieruchomości od ponad dwóch stuleci i sygnalizuje potężny krach na rynku około 2025 roku.

[kerad]

Co ma ze sobą wspólnego

[kerad]

Wiosna ludów

[kerad]

Krytyczne daty jesień

[kerad]

2022

[kerad]

Czas na decyzje

[kerad]

Dla przypomnienia

[kerad]

Rok 2023 to ważny punkt zwrotny

[kerad]

Na podstawie książki o spekulacji i gier losowych

[kerad]

Gorące sytuacje

[kerad]

.

[kerad]

Bez rysunków

[kerad]

wpis z czerwca 2021 na LCH

[kerad]

Jedna klika

[kerad]

2023 to rok / czas tranzytu / przejścia. Jest historyczny. Jest końcem początku, początkiem końca.

[kerad]

Wiosną 2021

[kerad]

AD

[kerad]

Witamy w Rabbit Hole tzn Chiński Nowy Rok Wodnego Królika

[kerad]

Jak będzie wyglądał świat z dołka ?

[kerad]

2023 nie będzie łagodny, nie będzie przypominał letniej bryzy ani dzieciństwa.

[kerad]

Forum 1997-1999

PIENIĄDZE i Ropa

Część 1

Szanowny ekonomista Milton Friedman wyraził swoją zapomnianą opinię w 1974 r., że OPEC upadnie, a ropa nigdy nie osiągnie ceny 10 USD za baryłkę. Sprawiedliwie rzecz biorąc, musimy uznać jego stanowisko za zagorzałego monetarysty, podkreślającego podaż pieniądza jako „prawdziwą religię” dla Rezerwy Federalnej, aby utrzymać dolara amerykańskiego tak samo dobrego jak złoto. Czasami półserio argumentował za zniesieniem Rezerwy Federalnej w świetle prostych wytycznych polityki pieniężnej, które mogłyby służyć zamiast niej, a gospodarka powróciłaby do stanu samoregulacji. (W minionych czasach solidnego pieniądza trudności gospodarcze były dalekie od nienaturalnych i niekoniecznie można je było przypisać działaniom rządu. Jednak współczesne próby centralnego zarządzania gospodarką zapewniają, że wszelka wina za dzisiejsze trudności systemowe może być wyraźnie przypisana rządowi.)

Błąd Miltona był podwójny. Po pierwsze, wiedział, że ropę arabską można wyprodukować za jednego centa prawdziwych pieniędzy i że nieunikniona konkurencja między członkami OPEC z pewnością utrzyma cenę blisko kosztów produkcji. Po drugie, i co najważniejsze, Milton nie wziął pod uwagę możliwości, że rząd porzuci takie rozsądne zarządzanie pieniędzmi, aby utrzymać dolara prawie tak dobrego jak złoto. Ten fakt NIE umknął jednak uwadze krajów produkujących ropę. Zapytaj siebie, co TY zrobiłbyś, gdyby twój biznes lub partnerzy handlowi nagle zaczęli oferować ci płatności pieniędzmi Monopoly zamiast „prawdziwych” pieniędzy? Czy unikałbyś prawdziwych pieniędzy, jakby były zarazą, i przyjąłbyś pieniądze Monopoly jako najlepszą rzecz od czasu pokrojonego chleba? Jeśli tak, to mam dla ciebie robotę!! Przynieś łopatę i trochę ubrań roboczych, zostałeś zatrudniony na całe życie...

Po ogłoszeniu przez Stany Zjednoczone w 1971 r., że wykup dolarów za złoto zostanie zakończony, podmioty otrzymujące dolary na rozliczenia bilansu handlowego nie miały trudności z uznaniem tego za całkowite niewywiązanie się z kontraktów płatniczych. Rozpoczęto walkę o nadanie sensu temu nowemu systemowi płatności, w którym dolar nie był już RZECZĄ wartościową (niewielką ilością złota), ale został zredukowany do KONCEPCJI wartości; niezdefiniowanej jednostki, za pomocą której świat będzie określał wartość kontraktów na towary i usługi. Od tego czasu problemem jest pogodzenie się ze znaczeniem wartości tej zmieniającej się i niezdefiniowanej jednostki oraz jej podatnością na niewłaściwe zarządzanie i nadużycia.

Jelle Zijlstra, który został szefem Banku Rozrachunków Międzynarodowych, powiedział w Banku Holandii w związku z oddzieleniem złota od dolara w 1971 r.: „Kiedy opuściliśmy funta, mogliśmy przejść do dolara. Ale dokąd moglibyśmy przejść od dolara? Na księżyc?”

Część 2

Czy widzisz świat takim, jaki jest ? Czy też widzisz świat takim, jakim jesteś ? To trudna przeszkoda, z pewnością, ponieważ nasze doświadczenia mocno obciążają nasze postrzeganie, a wielu ludzi nie ma praktycznego doświadczenia na ziemi z prawdziwymi pieniędzmi. Jest nadzieja... „Prawda jest tam!”, jak szybko głosi popularny program. Albert Einstein przedstawia ten temat w interesujący sposób: „Moja religia polega na pokornym podziwie dla nieograniczonego wyższego ducha, który objawia się w drobnych szczegółach, które jesteśmy w stanie postrzegać naszym kruchym i słabym umysłem”.

Więc przyznając się, że nasze umysły są kruche i słabe, przygotujmy się na zmierzenie się z czymś tak ciężkim, że musi beznadziejnie pozostać abstrakcją dla nas, zwykłych śmiertelników. Mam na myśli dług narodowy USA, wyrażony w dolarach, który wynosi 5,6 biliona. Wow! Co to tak naprawdę oznacza? Aby ująć to w pewnej perspektywie, powrócimy do lat 70 i spróbujemy objąć naszymi ramionami (i słabymi umysłami) znacznie mniejsze liczby, a jednak liczby, które same w sobie są wystarczająco duże, aby być abstrakcjami. Przyjrzyjmy się niewiarygodnemu i przytłaczającemu bogactwu i ekonomii ropy naftowej.

Wyobraź sobie, że masz prawo do piaszczystej i jałowej ziemi, której temperatura latem osiąga 120 stopni Fahrenheita, zarabiając na życie przez wieki na kozach, daktylach i pielgrzymkach do Mekki. Nie jest to eleganckie życie w porównaniu do Ameryki w szalonych latach 20. XX wieku, ale upływ czasu ujawnia nielicznych szczęśliwców, którzy byli we właściwym miejscu we właściwym czasie. Kiedy Standard Oil Company of California otrzymała koncesję na eksplorację dla Arabii Saudyjskiej w 1928 roku, 35 000 złotych suwerenów zapłaconych przez Socal zostało podobno przeliczonych przez samego szejka Abdullaha Sulaimana. Można to postrzegać podobnie do tego, jak można postrzegać zbiór szczupłych inwestorów giełdowych, którzy znaleźli się w dużych inwestycjach w akcje groszowe, gdy rynek technologii eksplodował w latach 90., czyniąc ich wszystkich milionerami. Z tym wyjątkiem: ropa naftowa jest o wiele, wiele większa!

Co oznacza być we właściwym miejscu we właściwym czasie.

... bądźcie czujni, bo czeka nas największy transfer bogactwa, jaki kiedykolwiek widział świat. Kluczowa waluta zostaje zdewaluowana w 1971 r., a krajem rządzi prawo Greshama.

Część 3

Po zakupie tej koncesji w Arabii Saudyjskiej, w kolejnych wierceniach, w 1937 r., w Damman Number 7 Socal natrafił na ropę. Socal nawiązał współpracę z Exxon, Mobil i Texaco, aby utworzyć Arabian-American Oil Company. W ciągu trzydziestu lat Aramco odkryło rezerwy ropy naftowej w Arabii Saudyjskiej przekraczające 180 miliardów baryłek... jedną czwartą znanych rezerw planety w tamtym czasie. A ponieważ świat się starzał i zmieniał, ilość ropy zużywanej codziennie w światowym handlu dramatycznie wzrosła, z 3,7 miliona baryłek dziennie w 1950 r., do 9,0 mbpd w 1960 r., do 25,6 mbpd w 1970 r., do 34,2 miliona baryłek dziennie w 1973 r. podczas pierwszego kryzysu naftowego.

Rozważ to dla lepszej perspektywy: średnia wydajność z odwiertu pod koniec lat 70. w Stanach Zjednoczonych wynosiła 17 baryłek dziennie na odwiert, w Wenezueli (jednym ze współzałożycieli OPEC) wynosiła 186 baryłek dziennie na odwiert, a w Arabii Saudyjskiej (drugim współzałożycielu OPEC) wynosiła 12 405 baryłek dziennie na odwiert. Wow! Wyobraź sobie, że dzisiejsze firmy internetowe emitowałyby nowe, dodatkowe akcje każdego dnia w tym samym tempie, w jakim zużywa się ropę... cena akcji gwałtownie by spadła! Ale w przeciwieństwie do akcji internetowych, ponieważ ta ropa jest zużywana, musi być wymieniana (i opłacana) każdego dnia.

Ale zanim przejdę do fascynującego obszaru tej miniserialu, który rzuca światło na to, jak i dlaczego rynek złota wygląda dzisiaj, to tło jest kluczowe, więc proszę o cierpliwość, a ja podziękuję za cierpliwość. Często zrozumienie jest nagrodą samą w sobie, ale w tym przypadku może okazać się niezbędne do zachowania bogactwa przynajmniej. Na początek musimy przyjrzeć się życiu w tych Stanach Zjednoczonych (a w trakcie tego procesu zobaczymy przekonujący powód, dla którego bariery importowe należy zwalczać zębami i pazurami)...

Co wspólnego z tą historią ma Texas Railroad Commission? Mnóstwo. W latach 30. XX wieku w Teksasie wydobywano tak dużo ropy, że inżynierowie martwili się o jej wyczerpanie i marnotrawstwo, a właściciele martwili się o skutki nadpodaży, która czasami obniżała cenę za baryłkę do dziesięciu centów. Niewielcy niezależni producenci często wiercili obok dużych, ale gdy cena spadała, ich rentowność bardziej ucierpiała, ponieważ nie mieli dochodów z procesów downstream, tak jak duże firmy. Ponieważ niektórzy z osób zarządzających tymi niezależnymi firmami byli multimilionerami, ich narzekające głosy były słyszalne dzięki ich politycznym wpłatom.

Rząd stanowy odpowiedział, przyznając Texas Railroad Commission uprawnienia do regulowania wierceń . I chociaż nie mieli oni uprawnień do ustalania cen, mogli regulować poziomy produkcji . Poprzez ustalenie odpowiedniego tempa produkcji, ropa byłaby oszczędzana, a ta ograniczona podaż osiągałaby poziomy cen wystarczająco wysokie, aby utrzymać niezależnych w dostatku. Ta cena w Teksasie stała się ceną amerykańską, a także ceną światową (w latach 50. USA produkowały połowę światowej ropy naftowej). Oznaczało to czysty zysk dla głównych firm z zagraniczną produkcją, która kosztowała tylko dziesięć centów za baryłkę. Aby utrzymać cenę ropy na wysokim poziomie, to, co zaczęło się jako dżentelmeńska umowa między amerykańskimi firmami naftowymi w celu ograniczenia importu tańszej ropy, zostało później wyegzekwowane przez rząd USA - znane jako „niewidzialna tama” przeciwko zewnętrznemu światu taniej ropy. Przez całe lata 60. Zatoka Perska oferowała światu ropę naftową po cenie 1,80 dolara, podczas gdy za „niewidzialną tamą” ropę sprzedawano po teksańskiej cenie 3,45 dolara za baryłkę pod koniec dekady.

Wielką ironią jest to, że wenezuelski prawnik (i minister ds. ropy naftowej) o nazwisku Juan Pablo Perez Alfonso studiował i wykorzystywał Teksańską Komisję Kolejową jako model dla OPEC, którą założył wspólnie z saudyjskim dyrektorem Biura ds. Ropy Naftowej, Abdullahem Tarikim, w 1960 r. OPEC od samego początku utrzymywał, że ropa naftowa jest zasobem wyczerpującym się i należy ją zastąpić innymi zasobami, aby zrównoważyć budżety krajowe i sfinansować rozwój.

Teraz, gdy wiemy już trochę o producentach, cenie i koszcie ropy w erze „prawdziwych pieniędzy”, przyjrzyjmy się samemu dolarowi. Dolar i świat były powiązane ze złotem za pośrednictwem powojennego porozumienia z Bretton Woods, w którym 35 dolarów można było wymienić na jedną uncję — ale tylko dla obcokrajowców, a nie obywateli USA. Kurs wymiany walut międzynarodowych był koordynowany przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), a każda waluta była powiązana ze sobą za pośrednictwem dolara i złota. Gospodarka USA dobrze prosperowała w latach 50., produkując połowę światowej ropy, jak już wspomniałem, i połowę samochodów, które spalały tę ropę. Pod koniec lat 60. amerykański przemysł kupował zagraniczne fabryki, sprzęt i surowce. Ponadto rząd wydawał pieniądze na swoje zagraniczne bazy i wojska, a Wietnam był finansowany w dużej mierze na minusie.

Nadmiar dolarów rozwijał się za granicą — i podczas gdy na początku cudzoziemcy byli pewni, że gwarancja złota dla dolara jest solidna, w miarę jak przybywało coraz więcej dolarów, coraz więcej z nich wymieniało dolary na złoto. Generał de Gaulle podsumował nastrój, mówiąc, że Ameryka miała „wygórowany przywilej” posiadania kluczowej waluty. Miał na myśli, że dolary, które Ameryka była w stanie wyemitować poprzez proste drukowanie, miały taką samą wartość w handlu jak dolary, które musiały zostać zarobione przez inne narody dzięki znaczącej produktywności. Szybko stało się jasne, że wystawiono zbyt wiele roszczeń do ograniczonego złota, a prezydent Nixon został zmuszony do zamknięcia okna wymiany złota w obliczu pewnego runu na Skarb Państwa.

W szybkim powtórzeniu z Części 1: „Po ogłoszeniu przez Stany Zjednoczone w 1971 r., że wykup dolarów za złoto zostanie zakończony, podmioty otrzymujące dolary na rozliczenia bilansu handlowego nie miały trudności z uznaniem tego za całkowite niewywiązanie się z kontraktów płatniczych . Rozpoczęto walkę o nadanie sensu temu nowemu systemowi płatności, w którym dolar nie był już RZECZĄ wartościową (niewielką ilością złota) , ale został zredukowany do KONCEPCJI wartości; niezdefiniowanej jednostki, za pomocą której świat będzie określał wartość kontraktów na towary i usługi. Problemem od tego czasu jest pogodzenie się ze znaczeniem wartości tej zmieniającej się i niezdefiniowanej jednostki oraz jej podatnością na niewłaściwe zarządzanie i nadużycia ” .

Gdy OPEC jest na miejscu, a dolar jest teraz pozbawiony znaczenia według tradycyjnych standardów, scena jest odpowiednio przygotowana, aby opisać to, co nastąpiło. Gdy OPEC jest teraz zjednoczony i zdolny do oszczędzania, a także grozi cięciami w wielkiej tradycji Texas Railroad Commission, mogli oni określić swoje warunki płatności i zasadniczo zdecydować, jaką wartość będzie miał dolar w kategoriach ropy naftowej. Jest to wystarczająco ważne, aby powtórzyć: mogli oni określić swoje warunki płatności i zasadniczo zdecydować, jaką wartość będzie miał dolar w kategoriach ropy naftowej. Zwiększony światowy popyt na ropę naftową zapewnił, że cena zostanie spełniona (Teksas pompował przez całą dobę i wciąż brakowało), a prasy drukarskie zasadniczo zapewniły, że nie będzie braku dolarów, że tak powiem.

Ważne jest, aby zrozumieć postawę OPEC, a zwłaszcza Bliskiego Wschodu. W połowie lat 70. ministrowie finansów Kuwejtu i Arabii Saudyjskiej podkreślali, że ich potrzeby ograniczają się do zapewnienia dobrobytu ich obywateli, a ropa w ziemi jest lepsza niż papierowe pieniądze. Kto z Zachodu może się z tym nie zgodzić? Oni uczciwie i uczciwie sprawdzili, czy nasze pieniądze są blefem. Tak więc w 1971 r., gdy cena ropy w Teksasie wynosiła 3,45 USD, OPEC podniósł cenę swojej ropy bliskowschodniej z 1,80 USD do 2,20 USD (co za śmiałość, nie sądzisz?), tylko po to, aby zobaczyć, że cena rynkowa z powodu popytu w 1973 r. przewyższyła oficjalną cenę, w którym to momencie OPEC dostrzegł, że sytuacja jest niepewna i w październiku podniósł cenę za baryłkę do 5,12 USD, jednocześnie ograniczając produkcję. W grudniu szach Iranu zwołał konferencję prasową, aby ogłosić, że oficjalna cena będzie teraz wynosić 11,65 USD. Cóż, czemu nie? To tylko papier dla ciebie, jeśli nie POTRZEBUJESZ tej waluty z powodu długu wobec kogoś innego. I tak rozpoczął się pierwszy kryzys naftowy lat 70.

Tak jak Ameryka wystawiała czeki na krajowe złoto w latach 60., jej nawyki zakupowe nie zmieniły się wraz z pojawieniem się całkowicie papierowego dolara. W rezultacie, rozpoczął się największy na świecie transfer bogactwa. Obserwowanie rosnących kosztów nieruchomości stało się narodową rozrywką w latach 70. - dziwną odskocznią od kolejek benzynowych i kosztów paliwa. Podnosząc cenę ropy o 10 USD, z 1,80 USD do 11,65 USD, przy obecnych poziomach produkcji, OPEC zwiększył swoje roczne przychody o około 100 miliardów dolarów. Teraz przypomnijcie sobie z Części 2 5,6 biliona dolarów długu USA

Zaczynamy...

Ile to JEST 100 miliardów dolarów rocznie? Nie może być dużo, ponieważ wszyscy wiemy, że Bliski Wschód jest mocno zadłużony, a jego gospodarki walczą nawet teraz, pod koniec lat 90. Zgadza się? Cóż, zapraszam do śledzenia i osądzenia samemu. Spróbujmy wydać te 100 miliardów dolarów i pamiętajmy... jest 1974 rok. I nie marnujmy czasu na drobiazgi, przejdźmy od razu do zabawek z dużymi biletami.

Co powiecie na F-14? W pełni wyposażone (bez pocisków, bo jesteśmy pokojowo nastawieni) są nasze za 9 milionów dolarów każdy. Grumman na Long Island składa 80 sztuk rocznie. Cholera, weźmy je wszystkie za 720 milionów dolarów. Co powiecie też na F-15? Za 12 milionów dolarów każdy kończymy wizytę w McDonnell Douglas ze 100 pod pachą za fajne 1,2 miliarda dolarów. Zabierzmy do domu największego brutala, jakiego USA mają do zaoferowania — najwyższej klasy lotniskowiec z napędem jądrowym za 1,4 miliarda dolarów. A jeszcze lepiej, niech to będą dwa lotniskowce. Dorzućcie do tego niszczyciele, okręty podwodne... zobaczmy... Wydaliśmy w sumie 2 miliardy dolarów na kopiące siły powietrzne i trochę więcej na ładną małą marynarkę wojenną. Ile pieniędzy zostało w zaokrągleniu? Około 95 miliardów dolarów. A ta kwota nie dotyczy tylko tego roku, ale także następnego, następnego i następnego... [podziękowania dla pana G za te historyczne ceny]. 100 miliardów dolarów to duża roczna wypłata, a nie dotknęliśmy nawet cen 30 i 40 dolarów, które osiągnęliśmy podczas drugiego kryzysu naftowego. Teraz rozważmy ponownie, że Ameryka złożyła przyszłe roszczenia na kwotę 5,6 biliona dolarów. Czy możesz sobie wyobrazić, jak taka kwota mogłaby zostać rozliczona? Auć.

Skąd wzięły się wszystkie te pieniądze? Wygląda na to, że Ameryka znalazła skuteczny sposób na wydawanie roszczeń do kraju w zamian za coś, co pójdzie z dymem. Czy OPEC będzie właścicielem Ameryki na własność, w całości i w beczce? Co OPEC zrobi z całą tą gotówką? I czy będzie temu jakiś koniec? W jaki sposób biedniejsze kraje, które muszą ZARABIAĆ swoje dolary, jak wskazał generał de Gaulle, będą finansować własne potrzeby naftowe? Odpowiedzią są banki. Kupujcie banki, wypełniajcie banki i poddawajcie recyklingowi petrodolary. Och, i nie zapominajmy o złocie. Prosto od dwóch ministrów finansów: „Wolelibyśmy zatrzymać ropę niż mieć papierowe pieniądze”.

Teraz, gdy właściwie przygotowałem scenę, w następnej części opowiem naprawdę dobre rzeczy sugerując, gdzie poszły te pieniądze i jak system przetrwał 20 lat po tym, jak koniec był bliski, przynosząc tanie okruchy złota każdemu, kto był na tyle uważny, by je podnieść.

Część 4

Jeden kryzys naftowy za nami, jeden przed nami. Przyjrzeliśmy się kilku naprawdę niesamowitym liczbom w Części 3. Gdzie podziały się te pieniądze i co może ważniejsze, skąd się wzięły? Dla zwięzłości założę, że czytelnik jest dobrze zaznajomiony z procesem kreacji pieniądza za pośrednictwem nowoczesnej bankowości. Jeśli nie, to masz kilka ważnych pytań do zadania i badań do przeprowadzenia. Na razie przyjmij na wiarę, że nowe pieniądze są tworzone (jako prosty wpis do księgi głównej w banku) poprzez proces pożyczania. Pożyczka tworzy nowe pieniądze, a banki zbiorowo mogą tworzyć pieniądze znacznie przekraczające to, co trzymają w depozycie. Jako umowa , pożyczka jest całkiem realna, ale dolar nie. Dolar jest niezdefiniowanym pojęciem — niezdefiniowaną jednostką miary wartości. Możesz zobaczyć, jak takie porozumienie faworyzuje tych, którzy są w stanie określić swoją cenę.

Jak można sobie wyobrazić, dla kraju takiego jak Arabia Saudyjska, który utrzymywał się z prostego rolnictwa i działalności Pielgrzymów, nagły przypływ tak wielkiej sumy pieniędzy można uznać za czysty zysk i doskonałą okazję do ulepszeń kapitałowych krajowej infrastruktury. Duża część tych pieniędzy wróciła do reszty świata, aby zapłacić za międzynarodowych wykonawców i materiały. Ale jasne było, że napływało znacznie więcej pieniędzy, niż można było wydać. Ogromne sumy trafiły do ​​największych międzynarodowych banków świata — pięciu największych amerykańskich, trzech największych szwajcarskich, trzech największych niemieckich, dwóch największych brytyjskich, a następnie do następnego poziomu... Nagle ponad sto banków otworzyło swoje oddziały w maleńkim Bahrajnie: Citicorp, Chase Manhattan, Barclays i Bank of Tokyo; wszystkie konkurowały o depozyty nadwyżek zysków z ropy naftowej. Paryż nagle stał się gospodarzem dla ponad 30 nowych banków arabskich.

Napływało tak dużo pieniędzy i tak dużo pożyczano biednym krajom, które ledwo mogły sobie pozwolić na zakup ropy naftowej ze swojego skromnego eksportu, że system finansowy stał się wielką grą w krzesełka, a największym ryzykiem było to, że muzyka może się zatrzymać . Nie było krzeseł, na których można by usiąść! Aby uchronić się przed nie do pomyślenia — że Arabowie mogliby wycofać swoje depozyty z indywidualnego banku — banki opracowały system. System ten zapewniał stosunkowo płynne wzajemne pożyczanie funduszy. Ponieważ nawet jeśli bank może tworzyć nowe pieniądze „z powietrza”, musi mieć depozyty w banku jako punkt wyjścia. Jeśli te fundusze miałyby zostać wycofane, bank musiałby znaleźć inne depozyty, aby pokryć swoje zaległe pożyczki. Jeśli pieniądze zostały wycofane, powiedzmy z brytyjskiego banku, musiałyby gdzieś trafić; kwota pieniędzy była zbyt duża, aby „ukryć” ją na długo. Ten brytyjski bank mógł zadzwonić i umówić się na pożyczenie funduszy z powrotem od banku szwajcarskiego lub niemieckiego, płacąc nominalną stopę procentową od tej pożyczki międzybankowej. Ważne jest, aby zrozumieć następującą myśl: dopóki petrodolary będą w systemie bankowym, system bankowy przetrwa.

W rzeczywistości tak właśnie świat przetrwał burzę Pierwszego Kryzysu Naftowego. Taki wielki plan współzależności został sformalizowany przez kilka banków centralnych na spotkaniu w Szwajcarii, aby poradzić sobie z każdym wydarzeniem, gdyby zabrakło pieniędzy w jednym lub drugim obszarze — Konkordat Bazylejski. Czy kiedykolwiek słyszałeś o LIBOR w którymś ze swoich finansowych odczytów? Niektórzy wystawcy kart kredytowych wykorzystują LIBOR zamiast amerykańskiej stopy bazowej w swoich kontraktach. Jest to London Inter-bank Offered Rate i działa jako międzynarodowa stopa pożyczkowa banku, a także jest więzią, która łączy grupę w niemal bezproblemowy globalny system finansowy.

Kiedy pierwszy kryzys naftowy spowodował globalne zaciskanie pasa, tylko Ameryka, jako emitent waluty kluczowej, mogła bezczelnie tworzyć nowe pieniądze z łatwością, aby płacić swoje rachunki. Inne kraje musiały zbilansować swoje księgi rachunkowe produktywnym wynikiem lub zwrócić się do banków o pożyczenie potrzebnych funduszy. I pożyczyły! Niech nie będzie wątpliwości, że te petrodolary zostały poddane recyklingowi w systemie bankowym. Podczas kryzysu naftowego i rozproszeń wywołanych skandalem Watergate Nixona, były sekretarz obrony w administracji Johnsona, a następnie prezes Banku Światowego, Robert McNamara, skupiał się tylko na jednej rzeczy — utrzymaniu dobrych manier OPEC. McNamara musiał zapewnić ciągły dostęp do funduszy OPEC. W 1974 r. Bank Światowy wykorzystał 2,2 mld USD w OPEC, co w tamtym czasie dało łącznie 3 mld USD — jedną czwartą całego długu Banku Światowego. Dla banków eurolandu interesy kwitły, ponieważ pożyczanie było ich biznesem. A MFW miał pełne ręce roboty, próbując utrzymać w całości międzynarodowy system wymiany walut.

Niektóre z krajów, które szybko znalazły się za ósemką: Brazylia, Korea, Jugosławia, Filipiny, Tajlandia, Kenia. Tak więc w ruchu napędzanym bardziej przez politykę niż bankowość, aby złagodzić presję finansową na obywateli i przemysł kraju, rządy zwróciły się do swoich banków centralnych oraz do banków międzynarodowych i wielonarodowych, aby zabezpieczyć potrzebne pieniądze. A banki nie mogły przestać pożyczać, ponieważ wiele krajów polegało na nowych pożyczkach, aby spłacić stare pożyczki, oprócz ciągłego zapotrzebowania na ropę. Pożyczki w stanie niespłacenia zostały po prostu przełożone. Nie było krzeseł, a muzyka nie mogła się zatrzymać .

Gdyby bank upadł, co Arabowie zrobiliby ze swoimi pozostałymi depozytami, które teraz są wyraźnie zagrożone? Ponadto, wpływ inflacyjny wszystkich tych pożyczek był również faktem, którego nie przegapiły kraje OPEC. Wielu doradców i ministrów członków OPEC miało doktoraty z renomowanych amerykańskich uczelni. Nie chowali głowy w piasek. Inflacja doprowadziłaby do nowej ceny ropy naftowej tylko po to, aby odzyskać utraconą wartość, a cykl nasiliłby się w następnej rundzie. OPEC wiedział, że zachodnie waluty tracą na wartości szybciej, więc rekompensowali to podwyżkami cen. W rezultacie otrzymywali mniej „prawdziwych” pieniędzy. Beznadziejne.

Pamiętacie Jelle Zijlstrę z części? Jako szef BIS w 1980 roku pewnie przewidział, że drugi kryzys naftowy można powoli rozwiązać, ale że System (międzynarodowy system finansowy) nie przetrwa trzeciego kryzysu naftowego — inflacja uniemożliwiłaby recykling petrodolarów do krajów importujących ropę z jakąkolwiek nadzieją na spłatę, handel by się załamał, a System zostałby postawiony na kolana . W tej ponurej nucie musimy rzucić okiem na to, jak świat zareagował na drugi kryzys naftowy. Otwiera on drzwi do wszystkiego, co nastąpi później.

A teraz wróćmy do historii... Nie, poważnie, zwróć uwagę, a wszystko zacznie się układać. Mam nadzieję, że zauważyłeś kilka odniesień do cen ropy w całej serii. W większości przypadków ropa była dostępna po podanej cenie. W latach 60. podana cena OPEC wynosiła 1,80 USD (choć czasami producenci ją zaniżali, aby uzyskać przewagę dzięki dodatkowej ilości), potem 2,20 USD, potem 5,12 USD, a w ciągu kilku tygodni została ponownie zmieniona na 11,65 USD (pod koniec 1973 r.). Do 14 maja 1979 r. podana cena OPEC wynosiła 13,34 USD za baryłkę, ale życie miało się zmienić. Kluczowym elementem, o którym należy pamiętać, jest to, że ropa nie była bezpośrednio wyceniana przez rynek. Była głównie sprzedawana na podstawie długoterminowych kontraktów po podanych cenach, które były ustalane przez producentów po dokładnej analizie tego, co rynek mógł znieść przy samodzielnie ustalonych poziomach produkcji.

Kiedy rewolucja ajatollaha Chomeiniego obaliła szacha, irańska produkcja 6 milionów baryłek dziennie drastycznie spadła, a wynikający z tego niedobór sprawił, że procesy downstream zaczęły szukać źródeł ropy gdziekolwiek, aby zasilić swoje rafinerie. Wielu zwróciło się do Rotterdamu po ropę, aby napełnić puste zbiorniki. Głębokowodny port w Rotterdamie był głównym portem, w którym można było znaleźć ogromne tankowce dostarczające ropę na miejscu, stąd rynek spot ropy był często nazywany rynkiem rotterdamskim — ale w rzeczywistości rynek spot był dostępny na całym świecie. Ten rynek spot nigdy nie miał określać ceny ropy, ale miał jedynie dostarczać codzienne zakupy.

Z powodu napięć związanych z niską podażą cena w Rotterdamie wzrosła powyżej 13,34 USD podanej przez OPEC we wtorek 15 maja 1979 r. do 28 USD, a dwa dni później osiągnęła 34 USD. Iran natychmiast wziął pozostałą niewielką produkcję i sprzedał ją na rynku w Rotterdamie. OPEC ustalił wówczas maksymalną cenę ropy na 23,50 USD za baryłkę, ale wkrótce została ona przekroczona przez Libię i Algierię. Oczywiście Rotterdam był miejscem, w którym można było sprzedawać ropę po najlepszej cenie, więc wiele tankowców z długoterminowymi kontraktami na ropę stało pustych, czekając na dostawę, podczas gdy coraz większa część produkcji członków OPEC była przekierowywana przez Rotterdam. Kraje i wiele firm patrzyło na niskie poziomy w swoich zbiornikach magazynowych i wkrótce spieszyło się, aby wesprzeć rynek w Rotterdamie swoją działalnością. Cena „spot” osiągnęła 40 USD za baryłkę, ponieważ niepewność co do przyszłości spowodowała, że ​​każdy pusty zbiornik lub zdezelowany tankowiec który wyszedł z emerytury i został napełniony.

Prawo Greshama może pomóc wyjaśnić to zjawisko — złe pieniądze są wydawane, a dobre pieniądze są oszczędzane. Ropa była kupowana i oszczędzana jako środek przechowywania wartości, podczas gdy papierowe pieniądze były wydawane. Płomienie tego piekła w Rotterdamie zostały ostatecznie ostudzone, gdy ostatni dostępny zbiornik magazynowy został wypełniony do pełna. Ta prezentacja wartości spot ropy wzmocniła koncepcję wartości OPEC i nie mieli żadnych skrupułów, aby podnieść cenę do wartości spot. Proszę pamiętać, „Wolelibyśmy zatrzymać ropę niż mieć papierowe pieniądze”. Każdy student historii przypomni sobie również, że eksplozja cen złota miała miejsce również w latach 1979–1980, pokazując nam złoto wycenione na 850 USD za uncję.

Co więc dokładnie zmieniło się na świecie od 1980 roku? Nie było żadnych podobnych eksplozji w wycenie ważnych aktywów... więc jak oswoić tego dzikiego tygrysa? Czy pieniądze są lepsze niż kiedyś? Czy też kraje OPEC nagle i prawdziwie żebrakami u progu Zachodu? Co się stało? Czy banki wielonarodowe (kiedyś walczące o utrzymanie Systemu) teraz wydają rozkazy, nie przejmując się niczym na świecie?

W części 5 kończę tę opowieść i w najprostszy sposób odpowiadam na największe zagadki dotyczące złota. Droga będzie wydawać się tak prosta i sprawiedliwa, że ​​będziesz się żałować, że tak długo brnąłeś przez jeżyny, i będziesz się dziwił sąsiadom, którzy NADAL nie widzą ścieżki, chociaż to prawdziwa autostrada.

Część 5

Złoto, pieniądze i wolny rynek

Zostałem wyzwany, aby przedstawić tę opowieść w najjaśniejszych słowach, odpowiednich nawet dla tych, którzy nie są zaznajomieni ze złotem i światową ekonomią. Jeśli moje wyzwanie się powiedzie, po zakończeniu tej ostatniej części w pełni zrozumiesz, w jaki sposób wolny rynek zdołał dostarczyć wyrafinowany zasób (złoto) za śmiesznie małą część jego względnej wartości. Dowiesz się, że złoto to pieniądz i zyskasz nowy szacunek dla jego „ceny”. Chociaż te informacje nie są nowe, mogą być nowe dla Ciebie i mam nadzieję, że to wyjaśnienie operacji finansowych ze złotem, wraz z informacjami o kryzysach naftowych z lat 70., pomoże Ci przewidzieć i wyciągnąć wnioski na przyszłość, a także pomoże Ci lepiej zrozumieć i ocenić ważne wiadomości.

Wiedza to potęga, a wraz z nią Twoje przeznaczenie będzie zależeć od Ciebie.

Uwagi, które niektórzy ludzie powinni przeczytać i przemyśleć.

> 'Spadająca cena złota miała różne skutki dla ludzi. Zwykły człowiek mówi: „Oczywiście, że spada, ponieważ złoto zostało zdemonetyzowane”. Goldheart wie lepiej, więc spadająca cena ma bardziej niezwykły wpływ, wydobywając niepewność i irracjonalność niektórych. Chociaż ci ludzie nie kwestionują, że złoto jest pieniądzem, ich niepewność zaczyna kwestionować, czy świat naprawdę potrzebuje pieniędzy ... że w jakiś sposób to największe urządzenie ludzkości stało się przestarzałe. Po prostu absurdalne. Gdyby znali prawdę, pewnie kupiliby dzisiaj za trzykrotność ceny i nazwaliby to okazją życia. Ludzie pytają: „Po co marnować wysiłek, aby wykopać złoto z ziemi, tylko po to, aby ponownie zakopać je w skarbcach?” Odpowiadam: „Z tego samego powodu banki centralne ciężko pracują, aby wydrukować miliony fantazyjnych banknotów, których nikt nie czyta. Jeśli przeczytałeś jeden, przeczytałeś je wszystkie”. Wysiłek jest potrzebny, aby zapobiec oszustwom, chociaż łatwo widzimy, że fantazyjna gotówka nie powstrzymuje nadużyciowej fali pieniędzy z niczego. Ludzie mówią też: „Złoto jest martwym aktywem. Nie przynosi odsetek”. Czy banki nie płaciły odsetek, gdy monety były wybijane ze złota?

> Widzisz, nie jest to natura samych pieniędzy, aby zarabiać odsetki, ale raczej ryzyko inwestycyjne, które może zarabiać nagrodę. Nowoczesny dolar w pudełku na buty jest jak złota moneta obok niego. Żadnego odsetek. Powinieneś wiedzieć, że odsetki wypłacane z konta oszczędnościowego w banku nie są produktem samych pieniędzy, ale zamiast tego są nagrodami za ryzyko, jakie bank podejmuje z pieniędzmi, które zapewniłeś na ich inwestycje . Czasami te banki wybierają źle, a w takich przypadkach nawet nowoczesny dolar nie zarabia odsetek i w ogóle nie wraca - stracony wraz z zamknięciem drzwi banku. Pieniądze muszą być ryzykowane (inwestowane), aby oczekiwać zysku, i pod tym względem wielcy gracze na świecie ryzykują złote pieniądze, tak jak papierowe pieniądze (choć często nie tak agresywnie), podczas gdy mali gracze zadowalają się zyskiem z pudełka na buty. Jesteś zmuszony być bardziej agresywnym (bardziej ryzykownym) z papierem, ponieważ jego wartość szybko umiera, w przeciwieństwie do złota, które stoi wiecznie, nawet w pudełku na buty bez ryzyka .
>
Tym samym zakończę tę opowieść, która pokazuje, że złoto funkcjonuje w swojej roli pieniądza. A ponieważ z góry przyjęte pojęcia słów często przesłaniają zdolność osoby do widzenia sprawy przed nią, postaram się przekazać tę wiadomość z najmniejszym użyciem takich terminów jak pożyczki złota, dzierżawy, krótkie pozycje itp. W rzeczywistości będę tak śmiały, że po prostu będę nazywał złoto pieniędzmi (będę pisał „pieniądze (złoto)”, aby upewnić się, że rozumiesz, co mam na myśli, ale podczas czytania po prostu wymawiaj to jako pieniądze ). Jeśli chodzi o to, co możesz uważać za pieniądze (dolary, jeny, peso itp.), od tego momentu nie będę ich nazywał pieniędzmi, ale będę się do nich odnosił ich nazwą (dolary, jeny, peso itp.) lub po prostu „walutą fiducjarną” w skrócie. Fiat oznacza „na mocy dekretu”, a waluta fiducjarna jest walutą, ponieważ rząd nam tak mówi.

Dość wstępu. Wróćmy do Części 5. Dawniej eksporterzy ropy byli biednymi lub skromnymi krajami ledwo wiążącymi koniec z końcem, gdy wydarzyły się dwie rzeczy. Odkryli, że posiadają mnóstwo ropy, a także odkryli, że reszta świata rozwinęła żarłoczny apetyt na ropę. Pomyśl, jak inna byłaby sytuacja na świecie dzisiaj, gdyby ta podaż ropy po prostu nigdy nie istniała. Mamy z pewnością szczęście, że jest dostępna, i rozsądne jest oczekiwanie, że zapłacimy uczciwie za wszystko, co bierzemy. Jakkolwiek gołosłowne jest to stwierdzenie, jest ono konieczne, ponieważ niektórzy ludzie zasugerowali (jak Kissinger w latach 70.), że wojna jest możliwą alternatywą dla zdobycia tego, co nie jest nasze. Taki świat!

Omówiliśmy już wiele zamieszania, które wynikło z konsumpcji, która przekroczyła zdolność do płacenia. Płatności w pieniądzach (złoto) zostały zakończone, a wiele scenariuszy płatności zostało opracowanych oprócz stale rosnących cen w pieniądzach papierowych. Podczas gdy można zasugerować, że waluta jest rozsądnym sposobem śledzenia bilansu kont handlowych (przyrównując eksport ropy naftowej do podobnej wartości importu, takiej jak ulepszenia infrastruktury), należy otwarcie przyznać, że pieniądz papierowy jest niedopuszczalnym sposobem na gromadzenie zysków.

Księguj bilanse handlowe w pieniądzach papierowych, ale chowaj zyski (oszczędności) w pieniądzach (złoto).

Wartość papierowej waluty szybko spadała, gdy nie była już związana z pieniędzmi (złotem), co powodowało trudności w rozliczeniach międzynarodowych na wielu frontach oprócz ropy naftowej. Pouczające jest zbadanie niektórych narzędzi międzynarodowego systemu finansowego , ponieważ to, co działało dla pieniędzy (złota) i waluty wtedy, z pewnością działa dla pieniędzy (złota) dzisiaj.

W latach 60., kiedy dolary były nadal powiązane z pieniędzmi (złotem) na mocy porozumienia z Bretton Woods, amerykańska skłonność do wydawania pieniędzy na towary za granicą sprawiła, że ​​podsekretarz ds. monetarnych Kennedy'ego, Robert Roosa, obawiał się masowego „wyprzedawania” tych dolarów z rąk międzynarodowych na pieniądze (złoto) — run na skarb państwa. Roosa stworzył nowe narzędzie finansowe , zwane „obligacjami Roosa”, które było specjalną emisją obligacji skarbowych denominowanych we frankach szwajcarskich . Gdy obligacje były sprzedawane na całym świecie, wchłaniały nadmiar dolarów amerykańskich na warunkach, że spłata w przyszłości nastąpi w określonej ilości franków szwajcarskich. (Zauważ, że powiedziałem ilość, a nie wartość). Chociaż te obligacje Roosa powstrzymały falę możliwego runu na skarb państwa, ostatecznie kosztowały Amerykę więcej, ponieważ szwajcarska waluta zyskała na wartości w stosunku do dolara w okresie obowiązywania obligacji.

W 1978 r. Stany Zjednoczone wyemitowały obligacje o wartości 10 miliardów dolarów denominowane w walutach obcych (markach lub jenach), aby wycisnąć trochę życia z umierającego systemu dolarowego , a ta naprawa trwała do czasu, aż kryzys naftowy w 1979 r. zrujnował ją. Było to potwierdzenie, że niektórzy zagraniczni inwestorzy nie będą posiadać obligacji rządu USA, które zostaną spłacone w dolarach o wartości mniejszej niż pierwotnie wydana na obligacje. Ponadto, w tym czasie Stany Zjednoczone obiecały sprzedać pieniądze (złoto) z zapasów Fort Knox zagranicznym bankom centralnym, które nie chciały posiadać dolarów . (W ostatnim dniu urzędowania, 31 marca 1978 r., przewodniczący Rezerwy Federalnej Arthur Burns zasugerował, aby całe 50 miliardów dolarów z krajowych zapasów złota zostało sprzedane za walutę obcą w obronie dolara, w którym to czasie rezerwy walutowe mogłyby zostać wykorzystane do wykupienia załamanego dolara na rynkach międzynarodowych. Chociaż ten plan został pierwotnie odrzucony, w ciągu trzech tygodni Departament Skarbu został zmuszony do ogłoszenia, że ​​będzie regularnie wystawiał pieniądze (złoto) na aukcjach.)

Sekretarz Skarbu Michael Blumenthal obiecał dwa dni później na spotkaniu z czołowymi arabskimi biznesmenami, że integralność dolara będzie broniona energicznie i poprosił ich, aby zrobili swoją część, aby ustabilizować gospodarkę światową, utrzymując zamrożenie cen ropy naftowej przynajmniej do 1978 r. (Teraz nie powinieneś mieć żadnych pytań, skąd dolar wziął swoją wartość po odłączeniu się od Pieniędzy (Złota) w 1971 r. Cena wywoławcza ropy naftowej — na którą wpływało wiele czynników — była tym, co ustaliło wartość dolara .)

Ważne jest również, aby zdać sobie sprawę, że nie wszystkie międzynarodowe ustalenia są przeprowadzane na otwartym rynku . Na przykład, aby uniknąć wzrostu wartości marki niemieckiej, w wyniku czego coraz więcej osób przyniosłoby dolary w celu wymiany, niemiecki Bundesbank wyemitował obligacje bezpośrednio do nabywców z Bliskiego Wschodu, całkowicie unikając wpływu rynku . Było to w czasie, gdy Arabia Saudyjska pływała w gotówce i rozdzielała nadwyżki między największe banki świata (jak wspomniano w części 4). Chcę powiedzieć to (co wkrótce rozwinę): nie bądźcie zaskoczeni, że banki są o wiele bardziej kreatywne w swoich działaniach, niż wynika z waszych powszechnych doświadczeń z rachunkami oszczędnościowymi i rozliczeniowymi oraz kredytami hipotecznymi .

Eliyahu Kanovsky, ekonomista naftowy, zyskał sławę wśród wielu za dokładne prognozowanie długoterminowych trendów produkcji i cen ropy przez OPEC, podczas gdy wszyscy inni się mylili. W latach 70. utrzymywał, że ekonomia, a nie polityka, była siłą decydującą o decyzjach OPEC . W 1986 roku napisał w odpowiedzi na panującą opinię, że OPEC ostatecznie przejmie władzę nad światem dzięki bogactwu ropy naftowej: „Do tej pory jest zupełnie jasne, że ci prognościści popełnili poważne błędy nie tylko pod względem wielkości zmian, ale, co znacznie ważniejsze, pod względem kierunku zmian. Zamiast zwiększonego uzależnienia od ropy OPEC, a zwłaszcza ropy z Bliskiego Wschodu, nastąpił bardzo gwałtowny spadek. ... Ceny ropy naftowej słabły niemal nieprzerwanie od 1981 roku, a od końca 1985 roku nastąpił załamanie. Zamiast rosnących nadwyżek „petrodolarów”, większość krajów OPEC, a w szczególności Arabia Saudyjska, ponosi duże deficyty na rachunku bieżącym w swoich bilansach płatniczych i szybko wyczerpuje swoje rezerwy finansowe”.

W latach 90. Kanovsky twierdził, że OPEC stracił zdolność do zwiększania dochodów poprzez podnoszenie cen i że ropa poniżej 20 dolarów jest praktycznie pewna. (To powinno przypominać kiepską prognozę Miltona Friedmana z części 1.) Kanovsky twierdzi, że konkurencja między producentami zapewnia koniec ustalania cen. Mogą jedynie pompować ropę i sprzedawać ją za tyle, ile rynek zaoferuje. Twierdzi (słusznie), że można liczyć na to, że Irak „pompuje jak szalony” po zniesieniu sankcji ONZ. Twierdzi również, że przy deficytach na rachunku bieżącym wielu członków OPEC, zwłaszcza Saudyjczyków, nie mają oni innego wyjścia, jak tylko zwiększyć nadmiar ropy poprzez nadprodukcję, aby zwiększyć dochody.

Ponieważ Kanovsky zwrócił na to naszą uwagę, przyjrzyjmy się budżetowi Arabii Saudyjskiej i szkodom, jakie poniosła wojna w Zatoce Perskiej. Dane MFW ujawniają, że deficyt Arabii Saudyjskiej wzrósł z 4,3 mld USD w 1990 r. do 25,7 mld USD w 1991 r. Ropa naftowa sprzedawała się po około 14 USD za baryłkę do czerwca 1990 r., kiedy to Saddam Hussein wywarł presję na OPEC, aby podniósł cenę do około 20 USD, aby pomóc naprawić budżet narodowy Iraku (który został zrujnowany i doprowadzony do deficytu przez wojnę z Iranem w latach 1980–1988). Późniejsza inwazja Iraku na Kuwejt w sierpniu 1990 r. tymczasowo podniosła cenę.

Tutaj muszę poprosić Cię o chwilę zastanowienia się nad tymi ogromnymi liczbami nadwyżki w handlu ropą, którymi bawiliśmy się w Części 3, i przypomnienie sobie, że pochodziły one z popytu na ropę na początku lat 70. po cenie 11,65 USD, co spowodowało Pierwszy Kryzys Naftowy. Co stało się z ogromnymi kwotami dochodów z petrodolarów, które były pompowane do międzynarodowych banków i przetwarzane tak szybko, jak pożyczki mogły być udzielane pożyczkobiorcom w latach 70.? Co więcej, co stało się z zyskami, które z pewnością były generowane z tych depozytów poprzez działalność instytucji pożyczkowych? Jak zauważyłem pod koniec Części 4, System cudem przetrwał Drugi Kryzys Naftowy z 1979 r., a jednocześnie gwałtownie rosnąca cena złota natychmiast osłabła w 1980 r. Ponadto Kanovsky wskazuje, że ceny ropy zaczęły słabnąć w 1981 r., a następnie gwałtownie spadły w 1985 r. Zmuś się do łączenia tych faktów. Będziesz o krok przed Kanovsky'm, który zidentyfikował efekt, ale bez wątpienia całkowicie przegapił przyczynę. Połączmy teraz wszystko, co wiemy, i uzupełnijmy pozostałe elementy.

Historycznie, cena ropy naftowej była po prostu publikowana przez producentów na podstawie umowy dostawy, dopóki nie została uwolniona, aby odpowiedzieć na codzienne siły podaży/popytu na rynku „spot” w Rotterdamie, w którym to czasie cena eksplodowała w latach 1979-80. Chociaż dolar był historycznie ustalony na pieniądz (złoto), po jego odwiązaniu w 1971 r., cena walutowa pieniądza (złota) była ustalana przez codzienne podaże i popyt, podobnie jak w Rotterdamie. Aukcje złota rozpoczęły się w maju 1978 r., ponieważ Stany Zjednoczone miały problem z nakłonieniem podmiotów międzynarodowych do zaakceptowania swojej waluty dolara. Po „zaksięgowaniu” swoich bilansów handlowych w dolarach, Dom Saudów, między innymi, chciał „zachować” swoje zyski w pieniądzu (złoto), i dlatego konkurował ze wszystkimi na świecie o złoto na rynku spot. Gdy cena skoczyła ponad 700 USD, stało się jasne, że każda zakupiona uncja utrudniała zakup kolejnej . Nie było problemu z podniesieniem ceny ropy, gdy było to konieczne, z wyjątkiem tego, że struktura finansowa świata rozpadała się w szwach. Każdy dolar wypłacony z międzynarodowych banków w celu zakupu Pieniędzy (Złota) sprawiał, że życie banków stawało się coraz trudniejsze, aby wyrównać swoje księgi rachunkowe z niespłaconymi pożyczkami lub udzielać nowych pożyczek. Musiał być lepszy sposób... powrót Pieniędzy!

Wysoka cena złota wyciągnęła firmy górnicze z ukrycia. Ziemia nagle zaroiła się od geologów szukających kolejnego jackpota w złożu złota. Firmy górnicze potrzebowały kapitału, aby sfinansować budowę tych licznych nowych kopalni. Nie jest dla ciebie dziwne, że banki mogą pożyczać walutę. Nie powinno być dla ciebie trudne zaakceptowanie, że banki mogą również pożyczać pieniądze (złoto). Pożyczali pieniądze (złoto) w dniach poprzedzających konfiskatę pieniędzy (złota) przez Roosevelta w 1933 r. w zamian za walutę i mogą pożyczać pieniądze (złoto) dzisiaj. W rzeczywistości mogą nawet tworzyć pieniądze (złoto) z powietrza, w pewnym sensie.

Czasami równoległa znajomość pomaga w zrozumieniu. Rozważ istnienie przedsiębiorstw sponsorowanych przez rząd (G-SE), takich jak Federal National Mortgage Association (powszechnie znane jako Fannie Mae). Fannie Mae zajmuje się tworzeniem finansowania dla ludzi w celu nabycia domu. Zaangażowanie rządu w tę sprawę polega na tym, że obejmuje on ryzyko niewykonania zobowiązania spłaty pożyczki. Dolary są pożyczane, a dolary są spłacane. Nie ma znaczenia, co dzieje się z kursem wymiany dolarów w stosunku do innych walut. Pewna kwota dolarów jest należna, po prostu i zwyczajnie, zgodnie z warunkami umowy pożyczki. Jeśli kredyt hipoteczny na dom jest sprzedawany na rynku wtórnym, nabywca kredytu w rzeczywistości kupuje nie dom, który został sfinansowany tym kredytem, ​​ale raczej prawa do otrzymywania zaplanowanych spłat kredytobiorcy w określonym czasie.

Pomyśl o pożyczce dla firmy górniczej w podobny sposób . Stopy procentowe pożyczek pieniężnych (złotych) są często znacznie niższe niż pożyczek walutowych, ponieważ pieniądze (złote) zachowują swoją wartość w czasie (pomimo swojej „ceny”), podczas gdy papierowe pieniądze zawodzą tak szybko, że musisz zwrócić więcej, aby pożyczkodawca przynajmniej wyszedł na zero, nie wspominając o zysku z ryzyka. Ponieważ górnicy będą wydobywać pieniądze (złote) z ziemi, najbardziej sensowne jest dla nich zaciągnięcie pożyczki w pieniądzach (złotych) zamiast w walucie, aby sfinansować budowę nowej kopalni. Ale ponieważ Caterpillar chowa głowę w piasek, żąda dolarów na zakup swojego sprzętu górniczego, więc wymiana musi zostać dokonana na papierowe pieniądze jako integralną część tej pożyczki pieniężnej (złotej). Te ustalenia mogą mieć miejsce na każdy możliwy sposób, ale poniższy przykład będzie reprezentatywny.

Pod koniec 1980 roku Saudyjczycy wciąż pragnęli pieniędzy (złota) za ropę naftową, a reszta świata zmagała się z brakiem płynności finansowej. Dużo waluty "bogactwa" zostało już przeniesione do OPEC, pozostawiając wiele krajów z trudem obsługujących własne długi - duża część ich kredytu istniała jako przetworzone petrodolary. Niech pożyczanie trwa! Banki sztabkowe ułatwiłyby te transakcje, a banki centralne (CB) działałyby w takiej samej roli jak w przypadku G-SE Fannie Mae, gwarantując ostateczną spłatę w przypadku niewypłacalności pożyczkobiorcy. W tym prostym przykładzie Dom Saudów można by postrzegać jako głównego pożyczkodawcę (chociaż pożyczkobiorca tego nie widzi)... dostarczając walutę ekwiwalentną Pieniędzy (Złota) pożyczoną przez firmę górniczą na zapłatę za sprzęt Caterpillar do budowy kopalni. Ponieważ jest to zawarte jako pożyczka Pieniędzy (Złota), Pieniądze (Złota) muszą zostać spłacone w czasie. W pewnym sensie, z punktu widzenia Saudyjczyków, jest to podobne do obligacji Roosa, w których za obligacje płaci się dolarami amerykańskimi, a po terminie zapadalności oczekuje się zwrotu ustalonej kwoty innej waluty (w tym przypadku Pieniędzy (Złota)) .

Dzięki prostej, ale istotnej gwarancji banku centralnego na wypadek niewypłacalności tych pożyczek Pieniężnych (Złota), Dom Saudów, na przykład, nie miałby żadnych skrupułów co do dostarczania strony gotówkowej, skutecznie kupując nie metal Złoty natychmiast, ale raczej prawa do otrzymywania spłat Złota pożyczkobiorcy w określonym czasie. Podobnie jak kupowanie kredytu hipotecznego na rynku wtórnym . A Pieniądze (Złoto) banku centralnego nigdy nie muszą się przemieszczać ani zmieniać właściciela, chyba że pożyczkobiorca nie spłaci pożyczki, a CB jest zobowiązany do dostarczenia swojej gwarancji pełnej spłaty w Pieniężnych (Złocie) .

Nie ma w tym nic złowrogiego. Cena złota spadła po prostu dlatego, że nastroje antyzłote zostały wzmocnione na wszystkich rynkach inwestycyjnych, podczas gdy główny nabywca na Złotym „rynku w Rotterdamie” znalazł inną drogę, aby uzyskać pożądane Pieniądze (Złoto) w zamian za zyski z ropy naftowej. Jest to bardzo podobne do ofert poza rynkiem Bundesbanku, o których wspomniałem wcześniej. Proszę docenić cierpliwość w tym podejściu i zaangażowanie, jakie pokazuje ono w Pieniądze (Złoto), doskonale wiedząc, że przez wiele lat może stawać się coraz tańsze, podczas gdy oni wydawaliby się głupcami, kupując je od najwyższych cen aż do najniższych. Ale wielka wygrana jest na końcu — która jest bliska — i do tego przejdę.

To były podstawy, przejdźmy o poziom wyżej. Udzielono tak wielu pożyczek pieniężnych (złotych), że ród Saudów w naszym przykładzie wydał swoje poprzednie nadwyżki petrodolarów. Co teraz? Czas, aby banki zrobiły to, co robią najlepiej... stworzyły nowepieniądze. To typowy przykład, który obiecałem wcześniej:

Górnik zwraca się do banku sztabek o pożyczkę Pieniędzy (Złoto). Załóżmy, że obecna cena dolara Pieniędzy (Złoto) wynosi 400 USD za uncję, a górnik potrzebuje 20 milionów USD, aby zapłacić Caterpillar za sprzęt. Bank sztabek (taki, jaki można znaleźć w sieci London Bullion Market Association--LBMA) sporządza umowę pożyczki Money (Gold), określając termin spłaty 50 000 uncji Pieniędzy (Złoto) plus odsetki w wysokości 1% - 2% . Górnik pożyczający zabezpiecza tę pożyczkę Pieniędzy (Złoto) akcjami spółki, aktem własności kopalni itp. i zostaje wysłany w dół drogi z 20 milionami USD w walucie dla Caterpillar. Skąd wzięła się ta gotówka? Bank sztabek zwrócił się do Domu Saudów, który obecnie nie ma waluty. Jednak wykorzystując ropę naftową w ziemi jako zabezpieczenie, bank sztabkowy jest w stanie wystawić im pożyczkę walutową z powietrza (tak jak banki mogą to robić), za pomocą której Saudyjczycy kupują prawa do spłaty pożyczki pieniężnej (złotej). Będą otrzymywać przyszłe złoto za swoją przyszłą ropę! Sprzedając ropę, wykorzystają swoje dolary do spłaty pożyczek walutowych, a tymczasem spłaty pożyczki złota górnika zostaną przekazane na konto Saudyjczyków.

Co bank sztabkowy otrzymuje za te wszystkie kłopoty? Po pierwsze, bank centralny otrzymuje 1% - 2% za objęcie lub zagwarantowanie pożyczki. (Tak jak objęcie miało miejsce w przypadku Fannie Mae.) Bank sztabkowy dodał do tej niskiej stopy procentowej stosowną marżę za koszt funduszy, aby ustalić ostateczną stopę procentową dla górnika, który pożyczył pieniądze (złoto). Ta stopa może wynosić 3% - 5% (podczas gdy pożyczki walutowe wymagałyby znacznie więcej). Każdego roku górnik wydobywa złoto, a po zapłaceniu wymaganej raty pieniędzy (złota) za pożyczkę, pozostała część jego rocznej produkcji może zostać sprzedana na rynku spot za walutę wykorzystywaną do pokrycia wydatków biznesowych.

Jest jeden haczyk. Ponieważ największy nabywca złota nie robi już zakupów na rynku spot, presja cenowa opadła i można się spodziewać spadku cen. Aby zabezpieczyć się przed możliwym bankructwem górnika, a co za tym idzie, niewywiązaniem się przez niego ze spłaty złota, warunki pożyczki mogą również wymagać, aby górnik zablokował pewną ilość przyszłej produkcji po obecnych cenach złota na rynku zabezpieczającym . (Ekonomiści najpierw badają plan wydobycia, aby upewnić się, że będzie on faktycznie wykonalny po obecnych cenach, zanim udzielą pożyczki.)

Jak opisano do tej pory, nie powinno dziwić, że Dom Saudów również przystąpi do zakupu strony dostawczej tej zabezpieczonej produkcji. Należy zabezpieczyć wystarczająco dużo, aby zapewnić, że kopalnia pozostanie rentowna (nawet przy niższych cenach) przynajmniej na tyle długo, aby spłacić Pożyczkę . Załóżmy, że ta kopalnia działa dziś z Pieniądzem (Złotem) po 260 USD za uncję, podczas gdy ich koszt produkcji wynosi w rzeczywistości 320 USD. Obecna cena Pieniędzy (Złota) nie jest czynnikiem wpływającym na spłatę Pożyczki... niezależnie od tego są winni 50 000 (plus odsetki) uncji. Każda dodatkowa produkcja byłaby sprzedawana na warunkach ich zabezpieczenia, po 400 USD za uncję, a oni mogliby wygodnie płacić swoje rachunki i utrzymać się w biznesie. Czy Dom Saudów jest głupcem, płacąc 400 USD dawno temu za Pożyczone uncje i płacąc 400 USD dzisiaj, aby honorować takie zabezpieczone umowy dotyczące uncji? Ty lub ja moglibyśmy zapłacić 260 USD dzisiaj za tę samą uncję na rynku spot. Czy zacząłeś wyrabiać sobie nowe zdanie na temat swojej waluty, lub przynajmniej nowego zdania na temat pieniędzy (złota)?

OK, więc co jeszcze bank sztabkowy z tego ma, oprócz odpowiedniej marży na pożyczce pieniężnej (złotej) wspomnianej powyżej? Pobiera również odsetki od pożyczki walutowej, która została udzielona Saudyjczykom przy użyciu ich ropy jako zabezpieczenia. Możesz zobaczyć, jak mechanizm, który przez lata przyniósł nam tymczasowo tanie pieniądze (złoto), dał nam również tanią ropę, która nie podlegała tym samym wstrząsom, których byliśmy świadkami w latach siedemdziesiątych . Możesz również zobaczyć, dlaczego ekonomiści mogą spojrzeć na bilanse Arabii Saudyjskiej i zobaczyć ogromne długi walutowe i deficyty budżetowe tam, gdzie kiedyś były nadwyżki, które groziły wykupieniem świata. W rzeczywistości wykupili znaczną część złota wydobywanego w dalekiej przyszłości... poprzez pożyczki i zabezpieczenia kupowane od góry. Kim więc jesteśmy, aby zastanawiać się, czy wymienić naszą walutę na złoto teraz czy jutro, i narzekać na zmarnowaną okazję w wysokości 10 USD?

Oto dlaczego...

Różne finansowe fundusze hedgingowe widziały, jak łatwo górnikom było pozyskać kapitał o niskim oprocentowaniu i dodatkowo doceniły fakt, że nawet jeśli sami nie byli producentami złota, samo złoto potrzebne do spłaty można było kupić na rynku spot po coraz niższych cenach. Fundusze hedgingowe mogły w międzyczasie zainwestować kapitał otrzymany poprzez zaciągnięcie tej pożyczki i spodziewać się podwójnego potencjalnego zysku na koniec. (Niesławny Gold Carry Trade inwestowałby walutę otrzymaną poprzez 1-2% Gold Loan w obligacje amerykańskie, które dają ponad 5% zysku .) I oczywiście, przy odpowiednich gwarancjach banku centralnego, Dom Saudów byłby tam, aby wykupić kontrakty spłaty oczekiwane w przypadku tych pożyczek pieniężnych (złotych).

Problem polega na tym, że te spekulujące fundusze hedgingowe łącznie doprowadziły cenę do tak niskiego poziomu (znacznie niższego niż ten, do którego kopalnie dawno przestałyby szukać tego typu pożyczek), że niektóre niezabezpieczone kopalnie zamykają się lub bankrutują. To pogarsza sytuację na rynku spot, ponieważ docierają do niego niewielkie dostawy prawdziwego metalu (z powodu tak dużej produkcji, która już ma zobowiązania dostawcze), przez co staje się on nadwrażliwy na wszelkie rzeczywiste wysiłki, aby dokonać tam znaczących zakupów .

W rezultacie fundusze hedgingowe zostaną brutalnie przebudzone w swoich wysiłkach, aby kupić złoto potrzebne do spłaty swoich pożyczek. A banki sztabkowe się pocą, ponieważ stoją następne w kolejce, ułatwiając pożyczki pieniężne (złote) i zapewniając banki centralne, że są godne gwarancji złota banku centralnego. A ważny producent ropy widzi, że duże pieniądze zapłacone dawno temu za przyszłą dostawę złota w rzeczywistości kupiły tylko niepewne dostawy . A ponadto niektórzy górnicy, pomimo swoich zabezpieczeń, grali szybko i swobodnie, likwidując je za gotówkę i przez ogólne złe zarządzanie nie byli w stanie pozostać tak rentownymi, aby zapewnić przyszłą działalność i dostawę warunków spłaty.

Banki centralne się martwią, ponieważ ich gwarancje były wykorzystywane wielokrotnie, a oni są na haku za dużo pieniędzy (złota), gdy spekulujące fundusze hedgingowe i banki kruszcowe nie są w stanie pokryć swoich zobowiązań spłaty pożyczek na rynku spot, ponieważ cena od nich ucieka z powodu nadwrażliwości spowodowanej niską podażą.

Mam nadzieję, że da ci to nową perspektywę na naciski niektórych banków centralnych ostatnio na uwolnienie pieniędzy (złota) z sejfów, czy to Bank Anglii, MFW, czy nawet Szwajcaria. Powinno to również dać ci perspektywę na antyzłotą propagandę regularnie rozpowszechnianą przez media. Weź pod uwagę, że gwałtownie rosnąca cena złota nie tylko byłaby postrzegana przez masy jako opłacalna droga inwestycyjna, ale również miałaby tendencję do zachwiania zaufania do walut papierowych i zagrożenia dla systemu bankowego i Wall Street w ogóle.

To ta sama waluta, pożyczona pod zastaw ropy naftowej na zakup złota, dodała światu ogromnej płynności w ciągu ostatnich piętnastu lat, którą wiele osób wykorzystało do podsycania płomieni rynków akcji tutaj i za granicą. To dużo gotówki zrodzonej ze złota i gdyby nie perspektywa otrzymania prawdziwego bogactwa kruszcu złota, ta podaż waluty zostałaby martwa, a ropa prawdopodobnie pojawiłaby się tylko za pomocą brutalnej siły, a nie cywilnych, ekonomicznych środków. Zdaję sobie sprawę, że wiele pominąłem, ale to powinno cię wprowadzić na jasną drogę, którą podąża inteligentna waluta.

[kerad]

„Złoto zawsze było zabawne w pewien sposób. Tak wiele osób na całym świecie myśli o nim jak o pieniądzu, że ma tendencję do wysychania wraz ze wzrostem ceny”. (1997)

Całe złoto na świecie jest stałą ilością. Zawsze tak było. Jest po prostu przenoszone jak żetony pokerowe na stole. Część z niego jest nadal w ziemi, a część na powierzchni, w formie przenośnej. Ale wszystko jest własnością kogoś, pod ziemią lub na powierzchni. Gdyby wystarczyło po prostu handlować papierowymi certyfikatami własności, nie byłoby potrzeby wyciągania go z ziemi. Moglibyśmy po prostu oszacować, ile jest tam na dole, a następnie handlować prawami własności. Ale to nie wystarczy, szczególnie w przypadku handlu transgranicznego. Nigdy nie było. I dlatego wyciągamy je z ziemi.

W rolach pieniężnych „jednostki rozliczeniowej” i „przechowywania wartości” to złoto było najbardziej niezawodnym pieniądzem, jaki świat kiedykolwiek znał. Ale ci z nas, którzy oszczędzają, wiedzą z osobistego doświadczenia, że ​​złoto nie musi być środkiem pomiędzy każdą pojedynczą wymianą. Zazwyczaj pracujemy cztery miesiące w roku, aby pokryć rządowe „koszty utrzymania”, siedem miesięcy, aby pokryć własne koszty utrzymania i jeden miesiąc, aby dodać do naszego rachunku kapitałowego nasze oszczędności. Tak naprawdę potrzebujemy złota tylko na wysiłki z ostatniego miesiąca. Dłużnicy oczywiście pracują te ostatnie miesiące tylko po to, aby obsługiwać swoje długi. Więc w ogóle nie potrzebują złota.

Ale dla oszczędzającego, którego dochód pochodzi z wyczerpywania jego kapitału, takiego jak handlarz złotem lub producent ropy naftowej, wymagany przepływ złota stanowi znacznie większy procent przychodów brutto niż dla oszczędzającego, który, powiedzmy, produkuje tanie towary dla Walmartu. Podczas gdy ten drugi może wymagać przepływu wynoszącego 5% przychodów brutto, aby powoli zwiększać swoje konto kapitałowe, ten pierwszy potrzebuje przepływu czasami aż 95% przychodów brutto, aby po prostu utrzymać się na powierzchni!

Wyobraź sobie handlarza złotem, który sprzedaje 10 uncji swoich własnych akcji za 14 000 USD. Musi on wtedy wymienić swoje zapasy i uzupełnić swoje konto kapitałowe, więc odwraca się i kupuje 10 uncji za 13 500 $. Właśnie zarobił 500 $. Jego przychody brutto wyniosły 14 000 $. I potrzebował przepływu złota na poziomie 96%, aby utrzymać saldo swojego konta kapitałowego. Teraz pomyśl o właścicielu rezerwy ropy naftowej. Jego rezerwa ropy naftowej jest jego głównym aktywem kapitałowym, tak jak złoto dla handlarza złotem. Ale ropa naftowa nie jest tasowana jak żetony pokerowe na stole. Idzie z dymem. Więc czego używa producent ropy naftowej, aby utrzymać saldo swoich aktywów kapitałowych? Obietnic?

Oczywiście złoto nad ziemią jest o wiele cenniejsze niż złoto wciąż w ziemi. I podobnie, wartość jest dodawana do ropy naftowej, gdy jest wydobywana z ziemi. Teraz można ją sprzedać, wymienić, rafinować i konsumować. To właśnie ta wartość dodana jest używana przez producenta ropy naftowej do finansowania jego wystawnych kosztów utrzymania. W ten sposób producent ropy naftowej jest bardziej podobny do właściciela kopalni złota niż do handlarza złotem,ponieważ górnik złota musi zatrzymać tylko niewielką część tego, co wydobywa z ziemi, aby jego konto kapitałowe pozostało na stałym poziomie.

Niepublikowane transakcje złota za ropę nie są niczym nowym. Pierwsza znana umowa miała miejsce 65 lat temu, tuż na początku Bretton Woods: Jednak dla kolekcjonerów najciekawsze saudyjskie złote monety wcale nie były monetami; były to „złote krążki”. Podobnie jak monety, były bite przez Mennicę Filadelfijską w latach 40. dla Aramco i miały na jednej stronie orła USA i napis „Mennica USA, Filadelfia, USA”, a na drugiej stronie trzy linie oznaczające próbę i wagę. Wyglądały jak monety, były używane jako monety, ale technicznie rzecz biorąc, nie były monetami. W latach 50. numizmatycy byli zdezorientowani tymi „krążkami”, aż do 1957 r., kiedy historia ta pojawiła się w The Numismatist. Aramco, zobowiązane do płacenia tantiem i innych płatności w złocie rządowi saudyjskiemu, nie mogło uzyskać złota po cenie pieniężnej ustalonej przez Stany Zjednoczone, więc rząd USA zaczął specjalnie bić „krążki” – w rzeczywistości sztabki w formie monet na te płatności. Na przykład w 1945 roku mennica wyprodukowała 91 210 dużych krążków o wartości 20 dolarów, a w 1947 roku 121 364 małych krążków o wartości 5 dolarów, według The Numismatist. (Saudi Aramco World, wydanie drukowane z 1981 roku) Monety zostały wybite w Filadelfii przez Mennicę Stanów Zjednoczonych w latach 1945 i 1947 w celu wypełnienia zobowiązań Arabian American Oil Company, czyli Aramco, założonej w Arabii Saudyjskiej przez cztery amerykańskie firmy naftowe. Firma była zobowiązana do płacenia rządowi Arabii Saudyjskiej 3 milionów dolarów rocznie w postaci tantiem za ropę naftową, a jej kontrakt określał, że płatność ma być dokonywana w złocie. Dolar amerykański w tamtym czasie podlegał standardowi złota, który, przynajmniej oficjalnie, sprawiał, że dolar był wart jedną trzydziestą piątą uncji złota. Jednak cena złota na otwartym rynku gwałtownie wzrosła podczas II wojny światowej. Przez pewien czas Saudyjczycy akceptowali płatności w walucie Stanów Zjednoczonych, ale w 1945 roku nalegali, aby płatności w złocie zostały wznowione. Aramco zwróciło się o pomoc do rządu Stanów Zjednoczonych. W obliczu perspektywy odcięcia znacznych ilości ropy naftowej z Bliskiego Wschodu lub ogromnego wzrostu cen saudyjskiej ropy naftowej, rząd wybił 91 120 dużych złotych dysków ozdobionych amerykańskim orłem i napisem „Mennica USA – Filadelfia”.
- New York Times, 1991 - Mennice USA wybijają „złote dyski” na płatności za ropę naftową dla Arabii Saudyjskiej

https://coins.www.collectors-society.co ... ID=1613315

W tych artykułach ukryta jest niezwykle ważna kwestia. Czy potrafisz zgadnąć, jaka?

Chodzi o to, że cena złota nie ma znaczenia dla producenta/oszczędzającego, liczy się tylko przepływ złota. Powtórzę to jeszcze raz. Producent/oszczędzający nie przejmuje się ceną złota, tylko przepływem. Dla producenta/oszczędzającego cena nie ma znaczenia, ponieważ jest to prosta wymiana walut, jak wymiana dolarów na euro.

Czy widziałeś to w artykule? Aramco było winne Saudyjczykom 3 miliony dolarów rocznie, ale musiało być spłacane w złocie. Nie byli winni 2,67 tony złota , ale to właśnie musieli zapłacić, ponieważ USA ustaliły cenę złota na 35 dolarów za uncję. USA mogłyby podnieść cenę złota do 100 dolarów za uncję, a wtedy musiałyby wysłać Saudyjczykom tylko 0,93 tony złota! Czy Saudyjczycy byliby niezadowoleni z takiego ruchu? Nie. Gwarantowana cena złota ma znaczenie tylko dla drukarza papierowego złota. Dla producenta/oszczędzających liczy się tylko gwarantowany przepływ fizycznego złota!

Do 1971 r. Stany Zjednoczone administrowały przepływem fizycznego złota w ramach oficjalnego międzynarodowego systemu bankowości dolarowej. Jeśli nie byłeś insiderem, płaciłeś czasami nawet 70 USD za uncję tego samego złota:
Monety bulionowe zostały zapakowane w skrzynie i wysłane do Bombaju, gdzie amerykańskie złoto w cenie 35 dolarów za uncję zostało sprzedane za 70 dolarów za uncję. Większość monet została przetopiona w sztaby i później sprzedana w Makau.
(New York Times, 1991)

... Większość tych krążków już dziś nie istnieje. Duża ich liczba została zapakowana i wysłana do Bombaju w Indiach, gdzie została sprzedana po 70 dolarów za uncję, czyli dwukrotnie więcej niż oficjalna stawka w USA. Większość tych kawałków została przetopiona, zamieniona w sztabki złota i wysłana do Makao, terytorium Chin. Krążyły pogłoski, że niektóre kawałki trafiły do ​​amerykańskiego kompleksu w Arabii Saudyjskiej, gdzie pracownicy koncernu naftowego wykorzystali je jako żetony do pokera. Jednak niektórzy badacze numizmatyki odrzucili tę historię - w/w link

W tym czasie dolary poza USA były „tak dobre jak złoto”, podczas gdy dolary wewnątrz nie. Wewnętrzne dolary „Fiat 1933” po dekrecie prezydenckim z 1933 r., który uczynił wszystkie wewnętrzne dolary niewymienialnymi na złoto. Ropę naftową wydobywaną w USA, a nawet w Kanadzie i Meksyku można było kupić za dolary „Fiat 1933”, podczas gdy ropa zagraniczna wymagała papierowego złota, wymienialnego na fizyczne złoto skarbowe USA. Nawet Saudyjczycy ostatecznie zaakceptowali papierowe złoto USA, o ile jego część była regularnie wymieniana.

Następnie, w 1971 r., USA wstrzymały przepływ oficjalnego złota. A potem było to: Wszyscy wiemy, dlaczego przepływ oficjalnego złota został odcięty, prawda? Cóż, może nie. Oto wyjaśnienie: Świat zaczął odchodzić od dolara! Jego wartość gwałtownie spadła i utrzymywała się na trendzie spadkowym przez kilka lat! USA wiedziały, że ich opcją jest podniesienie cen złota przed 71. Ale ropa była głównym ogniwem problemu! Każda osoba zajmująca się ropą w USA wiedziała, że ​​kończą nam się lokalne rezerwy przy starej cenie dolara „zabezpieczonej złotem”. Wszystko, co musiał zrobić Bliski Wschód, to przeczekać, ponieważ byli szczęśliwi, że mogą nas przewyższyć pod względem produkcji i dostaw w zamian za „prawdziwe złoto zabezpieczone dolarem”. Widzisz, ropa była i jest prawdziwym motorem całej produkcji gospodarczej. Mogliśmy podnieść cenę złota w dolarach, aby uregulować nasze rachunki, ale nie podniosłoby to ceny lokalnej ropy na tyle, aby udostępnić głębokie rezerwy. Tak, dolar nieco by stracił na wartości, a zagraniczna ropa poszłaby w górę, ale nie na tyle. Potrzeba większych lokalnych rezerw i wyższe ceny w dolarach, które mogłyby je udostępnić, były tym, co doprowadziło do zamknięcia okna złota 71. Oni mieli nas, a my mieliśmy ich. … W tym czasie kupowaliśmy lokalną ropę za „dolary fiducjarne” (uczynione tak dzięki wewnętrznej konfiskacie złota w 1933 r.), a zagraniczną ropę za „złote dolary”. Ale, jak zauważyłeś, produkcja dolara była tak daleko poza „pokryciem w złocie”, że było oczywiste, że (USA) powiązywali drukowanie dolarów z dobrobytem naftowym. Mimo to, gdy londyńskie złoto i ropa były w większości rozliczane w dolarach, zagraniczne transakcje naftowe w dolarach w pełni oczekiwały spieniężenia niepotrzebnych dolarów na złoto. Jak widać, rzeczywistość i obecne wydarzenia tamtego czasu były tak samo „niedopasowane” jak dzisiaj! … USA chciały, aby nowe rezerwy ropy były „lokalne” (Ameryki), ponieważ można było za nie zapłacić gotówką „Fiat 1933”, a nie bardziej złotą „zagraniczną gotówką”. Nasi sąsiedzi z północy i południa nigdy nie prosili o dużo złota. W tym świetle zachowywali się jak lokalne firmy naftowe, które otrzymywały dolary za ropę po 1933 roku (jak wspomniano powyżej). Jednak aby uzyskać te nowe rezerwy za fiat 1933, musieli uniemożliwić bardzo tanią ropę z Bliskiego Wschodu, aby dostarczyła wszystko.
Wow! Więc myślę, że powiedział, że wzrost cen ropy w latach 70. był w rzeczywistości pożądany przez tych, którzy zarządzali dolarem. Że już wydrukowali więcej złota niż rezerwy i chcieli nieco złagodzić ten rozwój sytuacji. Czy zadziałało to dokładnie tak, jak się spodziewali? Oczywiście, że nie. Ale to nie o to chodzi. Chodzi o to, że producenci/oszczędzający potrzebują złota, aby płynąć. A Stany Zjednoczone odcięły ten przepływ.

Ale zdaję sobie sprawę, że większość z was nie podziela mojej łatwowierności wobec tych dwóch. Więc myślę, że ten wywiad może wydać się wam nieco intrygujący. W nim John Defterios z CNN International „Marketplace Middle East” przeprowadza wywiad z Sheikhem Zaki Yamanim, saudyjskim ministrem ds. ropy naftowej w latach 1962–1986. Tak, był saudyjskim ministrem ds. ropy naftowej w czasie szoku naftowego w 1973 roku!

To krótki transkrypt:

John Defterios : 1973, arabskie embargo naftowe, byłeś kluczowym graczem w tym procesie. Były sekretarz stanu USA Henry Kissinger powiedział, że to, co Arabia Saudyjska i OPEC robiły reszcie świata, było politycznym szantażem. Jak to widziałeś z perspektywy czasu?

Szejk Yamani : Cóż, to bardzo długa historia, a reakcja Ameryki na to, co się stało, nie jest jednoznaczna. Postanowili podnieść cenę ropy o 400%. Musieli pomóc firmom naftowym inwestować poza OPEC. W Meksyku, na Morzu Północnym i tak dalej. A to się nie wydarzy bez wysokiej ceny ropy.
Według Yamaniego, to, co wydarzyło się w 1973 r., miało dwojaki charakter. Był amerykański plan, a także przesadna reakcja OPEC. Według Yamaniego, 1973 r. był pierwszym rokiem, w którym OPEC pokazał swoje muskuły jako organizacja.

Szejk Yamani : Tak, i było porozumienie między szachem Iranu a dr Henrym Kissingerem w sprawie podniesienia ceny ropy… Naprawdę bardzo szanuję Henry'ego Kissingera. Jest prawdziwym planistą i strategicznie jest człowiekiem, którego należy szanować.

Czy to prawda? Nie wiem. Ale myślę, że to prawda.

Ale czy to prawda, czy nie, nie ma znaczenia, co jest tym samym, co kiedyś powiedziano, że „złoto i ropa nigdy nie będą płynąć w tym samym kierunku”.

Jeśli obecna cena ropy wkrótce się nie zmieni, bez wątpienia zabraknie nam złota.

Teraz możesz pomyśleć, że powiedział „Jeśli obecna cena ropy wkrótce NIE WZROSNIE , bez wątpienia zabraknie nam złota”. Ale nie powiedział „wzrost”, powiedział „zmiana”. I nie jest to takie proste, jak mogłoby się wydawać.

Od 1980 do 2001 roku złoto płynęło, choć nie w tak wydajny sposób, jak na wolnym rynku. Wraz z ekspansją rynków terminowych i sprzedaży złota, Saudyjczycy i trzeci świat wykupili cały nadmiar fizycznego przepływu złota.

Banki centralne stają się „głównymi dostawcami” na rynku złota. Zrozum, że nie robią tego, ponieważ chcą, tylko muszą. Słowa [CB] są wypowiadane, aby pokazać potrzebę pozyskania kapitału, ale wiedzieliśmy, że to była [zasłona dymna] od dawna. Znajdziesz odpowiedź na problem LBMA, jeśli podążysz ścieżką, która łączy RPA, Bliski Wschód, Indie, a następnie do Azji!

Pamiętaj o tym; świat zachodni używa papieru jako realnej wartości, ale ropa i złoto nigdy nie będą płynąć w tym samym kierunku. Wielki handlarz

„RPA, Bliski Wschód, Indie, a następnie do Azji!” To właśnie tam płynęła rzeczywistość fizyczna, podczas gdy my, na Zachodzie, zakochiwaliśmy się w papierowym handlu złotem. Skarb Państwa USA nie musiał już dostarczać swojego złota, rynek dostarczał złoto za niego. Ale utrzymywanie fizycznego przepływu wykupionego, jakby osaczonego, wywierało ogromny nacisk na papierowy rynek LBMA w połowie lat 90. Wszystko kręci się wokół przepływu, pamiętaj, przepływu FIZYCZNEGO.

1999 - Wcześniej w tym roku stare zapasy sztabek wyschły i wyglądało na to, że ostatnie prywatne „stare zapasy złota” w końcu się wyczerpały. Następnie szok cenowy z Porozumienia Waszyngtońskiego jeszcze bardziej się ujawnił. Pisałem o tym wcześniej, ale im więcej starych posiadaczy będzie sprzedawać w zamian za posiadanie „nieprzydzielonych kont złota”, tym większy będzie niedobór, gdy rynek upadnie. Powoli, przez wiele lat, ludzie, którzy teraz posiadają prawdziwe sztabki, które zostały sprzedane, aby stworzyć dużo papierowego złota, dosłownie zamknęli własność. Stary rynek płynnego złota, który znaliśmy w przeszłości, funkcjonował dzięki wszystkim prywatnym fizycznym posiadaczom, którzy nim handlowali. Teraz wszystko to papier, który jest przestawiany.

Wracamy do LBMA. Stary, głęboki prywatny pula sztabek został zastąpiony pulą papierowych zobowiązań. W przeszłości, jeśli ktoś nie spłacił długu, po prostu przejmowaliśmy jego sztabki. Dzisiaj, jeśli nie spłaci długu, po prostu nie spłaca! Ponownie, jeśli ta wielka afrykańska kopalnia powie im, żeby się wynosili, cały nowoczesny rynek złota może po prostu się załamać. Dlatego uśmiecham się, gdy słyszę, jak ktoś pyta, dlaczego duże fundusze i handlowcy po prostu nie przyjmują dostawy na podstawie papierów OTC. Pytanie brzmi, co dokładnie przyjmą?

Cały ruch złota jest tylko na pokaz. To samo dotyczy Comex. Wrzuć tam trochę złota i zakończ kilka dostaw, żeby wszystko wyglądało dobrze. To wszystko ta sama gra, w którą graliśmy z dolarem przed 1971 rokiem. Dopiero gdy wszyscy poprosili o dostawę, dowiedzieliśmy się, że świat jest zalany papierowym złotem,,,,, mam na myśli dolary! To się powtórzy.

INNE:

Rządy zachodnie musiały utrzymać niską cenę złota , aby mogło płynąć tam, gdzie było potrzebne . Klucz do uwolnienia złota był prosty. Społeczeństwo zachodnie nie będzie trzymać aktywów, które nigdzie nie zmierzają, przynajmniej w kategoriach walutowych. Problemem dla banków centralnych było to, że trzeci świat utrzymywał rynek złota „wykupiony”, działając za pośrednictwem Republiki Południowej Afryki! Aby uniknąć gwałtownego wzrostu cen ropy, banki centralne najpierw uwolniły złoto społeczeństwa poprzez emisję różnych rodzajów „papierowego złota futures”. Gdy sprzedaż wyschła, zrobili jedyną rzecz, jaką mogli, stali się głównymi dostawcami!

Widzisz, po 1980 r. „ropa” znów zaczęła ufać papierowemu złotu, tak jak w latach 50., pod warunkiem, że część z niego można było wymienić na fizyczne. Ale po tym, jak raz zostali spaleni, w 1971 r., nie zamierzali zostać spaleni ponownie. A banki centralne euro odkryły, że dla producentów/oszczędzających na świecie liczy się tylko gwarantowany PRZEPŁYW fizycznego złota, NIE gwarantowana cena ani waga/masa. (I dlatego wyciągamy je z ziemi: żeby mogło PRZEPŁYWAĆ!)

To właśnie gwarantuje architektura euro w przypadku upadku dolara (rynek papierowego złota): że fizyczne złoto będzie płynąć… bez przeszkód! Robi to poprzez swoje „zerwane ogniwo” skojarzone z własnymi oficjalnymi rezerwami złota pieniężnego, pozwalając im na płynny przepływ w stosunku do waluty i publicznie ogłaszając tę ​​politykę co trzy miesiące w swoim kwartalnym skonsolidowanym sprawozdaniu „wycenionym według wartości rynkowej”. To jest coś, czego Fed po prostu nie może zrobić, ponieważ „zapasy złota” Fed to niewymienialne papierowe certyfikaty skarbowe złota wycenione na 42,22 USD za uncję. Skarb Państwa USA jest właścicielem całego złota. Fed jest właścicielem papierowych (i elektronicznych zapisów księgowych, po 1935 r.) certyfikatów, które są niewymienialne dla Fed, więc jak może je wyceniać według wartości rynkowej?

Zauważ, że Fed nadal podaje swoje „(papierowe) zapasy złota” (lub „rachunek certyfikatów złota”, jak jest to wymienione w skonsolidowanym sprawozdaniu) w swoim własnym bilansie jako 11 041.
https://www.federalreserve.gov/releases/h41/current/
To jest w milionach dolarów, więc 11 041 to w rzeczywistości 11 041 000 000 USD podzielone przez 42,22 USD za uncję, co daje 261 511 132 uncje, co, niespodzianka, daje 8133,5 tony, taką samą ilość dobrowolnie zgłoszoną do WGC i przekazaną do Wikipedii ( https://en.wikipedia.org/wiki/Gold_rese ... d_holdings ).

******
Wszyscy wiedzą, gdzie byliśmy. Zobaczmy, dokąd zmierzamy!

Ten sposób myślenia jest bardzo realny na świecie, ale nigdy nie jest otwarcie omawiany. Widzisz, przepływ ropy naftowej jest kluczem do przepływu złota. To ruch złota w ukrytym tle utrzymuje ropę na tak niskim poziomie. Nie siła militarna, nie silny dolar amerykański, nie presja polityczna, nie, to było prawdziwe złoto. W bardzo dużych ilościach. Ropa naftowa jest jedynym surowcem na świecie, który był wystarczająco duży, aby ukryć w nim złoto. Nikt nie potrafił połączyć RPA z Azją, gdy zadano pytanie: „jak LBMA mogło dokonać tylu transakcji na złoto i nie wpłynąć na cenę”. To dlatego, że ropa naftowa jest częściowo wykorzystywana do płacenia za złoto! Dowiemy się, że cena złota, w przeliczeniu na prawdziwe pieniądze (ropa naftowa), poszybowała w górę w ciągu ostatnich kilku lat. Ludzie zastanawiali się, jak fizyczny rynek złota mógł zostać „zagarnięty”, skoro cena jego waluty nie rosła i nie pojawiały się żadne niedobory? Banki centralne stawały się głównymi dostawcami, zastępując otwarcie posiadane złoto certyfikatami banków centralnych. To działanie pomogło utrzymać przepływ złota w czasie, gdy handel zostałby zablokowany.

(Złoto zawsze było zabawne w ten sposób. Tak wiele osób na całym świecie myśli o nim jak o pieniądzu, który ma tendencję do wysychania wraz ze wzrostem ceny). Ludzie Zachodu nie powinni być zbyt zdenerwowani działaniami banków centralnych, kupują wam czas!

Dlaczego więc to się tak potoczyło? W prawdziwym świecie niektórzy ludzie wiedzą, że złoto jest prawdziwym bogactwem, bez względu na to, w jakiej walucie jest wyceniane. Na całym świecie jest przedmiotem obrotu w ogromnych ilościach, które nigdy nie pojawiają się na wyciągach bankowych, statystykach rządowych ani na papierze milimetrowym.

Rządy zachodnie musiały utrzymać niską cenę złota, aby mogło płynąć tam, gdzie było potrzebne. Klucz do uwolnienia złota był prosty. Społeczeństwo zachodnie nie będzie posiadać aktywów, które nigdzie nie idą, przynajmniej w kategoriach walutowych. (jeśli ktoś widzi wartość tylko w kategoriach papierowej waluty, to nie widzi jej wcale). Problemem dla banków centralnych było to, że trzeci świat utrzymywał rynek złota „wykupiony”, działając poprzez RPA! Aby uniknąć gwałtownego wzrostu cen ropy, banki centralne najpierw uwolniły złoto społeczeństwa poprzez emisję różnych rodzajów „papierowego złota futures”. Gdy sprzedaż wyschła, zrobili jedyną rzecz, jaką mogli, stali się głównymi dostawcami! I oto jesteśmy dzisiaj. Na początku lat 90. ropa wzrosła do 30++ USD z powodów, które wszyscy znamy. Nie wiadomo, że jej cena nie spadła aż tak bardzo. Widzisz, zmienił się środek obrotu. Ropa wzrosła z 30++ USD do 19 + X ilość złota! Dziś kosztuje 19 + XXX ilość złota! Tak, złoto poszło w górę, a ropa pozostała taka sama w oczach większości.

Teraz wszystkie rządy nie dostają złota za ropę, tylko kilka. To wszystko, co potrzeba. Na razie! Kiedy wszyscy, którzy wymienili złoto na papier, dowiedzą się jego prawdziwej ceny, w kategoriach ropy, spróbują je odzyskać. Wielka walka, którą zrozumiał „Wielki Handlarz”, może być bardzo, bardzo bliska.

Teraz moi przyjaciele, wiecie, gdzie jesteśmy i po chwili namysłu, dokąd zmierzamy.

To, co uważam za najbardziej intrygujące, to ta część:

Na początku lat 90. ropa wzrosła do 30++ USD z powodów, które wszyscy znamy. Nie wiadomo, że jej cena nie spadła aż tak bardzo. Widzicie, że zmieniła się cena handlowa. Ropa wzrosła z 30++ USD do 19 USD + X ilość złota! Dziś kosztuje 19 USD + XXX ilość złota! Tak, złoto poszło w górę, a ropa pozostała taka sama w oczach większości.

Jak powiedział, nie wszyscy producenci ropy otrzymują złoto, tylko producent wahadłowy, Arabia Saudyjska. Kontrolują przepływ ropy od wszystkich innych producentów. Jeśli złoto przestanie płynąć, a Saudyjczycy zamkną krany z ropą, cena wzrośnie. Dopóki złoto płynie, saudyjska ropa płynie po 19 USD/bbl, a reszta producentów musi sprzedawać swoją ropę tylko za 19 USD gotówką.

Czy więc naprawdę zawarto taką umowę? Oczywiście, że tak!

Oto matematyka:

Gdybyś posiadał towar w ziemi, który musiałbyś sprzedać za papierową walutę, aby uzyskać wartość, co by się stało? Tak, ropa w ziemi może wystarczyć na kolejne 50+ lat, ale czy obligacje i waluty innych rządów przetrwają tak długo? Jedną rzeczą, której nie robisz, jest kupowanie złota na własność, spowodowałoby to, że przestałoby ono być przedmiotem obrotu jako towar i zaczęłoby być przedmiotem obrotu jako pieniądz! Dowiedziałeś się tego pod koniec lat 70. Nie nabywasz też „prawdziwych pieniędzy w złocie” w żaden sposób, który pozwalałby na porównanie trendów cenowych (wykresów)! Musi być sposób, aby zamienić prawdziwe bogactwo ropy na całkowite bogactwo złota. Wiemy, że ropa to skonsumowane bogactwo o chwilowej wartości, które ginie w ogniu.

Gwiazdy mrugają i nie jest to już bogactwo ropy!

Stało się „długiem narodów”, który teraz jesteś ci winien. Złoto z drugiej strony nie jest towarem, jak wielu zakłada, ponieważ jest prawdziwym „bogactwem narodów”, które ma przetrwać przez wieki! Mądry naród naftowy może zawrzeć umowę z drukarzami papieru i dzięki temu wyjść na wierzch. Cofnijmy się o kilka lat do wczesnych lat 90. Ropa jest bardzo droga, oferujesz obniżenie ceny w USD w zamian za X ilość siły nabywczej złota. Nie obchodzi cię, jaka jest obecna cena złota jako towaru, twoje przyszłe pokolenia będą je traktować jako prawdziwe bogactwo, aby zastąpić utraconą ropę. Zanim nadejdzie przyszłość, złoto będzie ponownie wyceniane jako pieniądz i można będzie na nim naprawdę polegać, aby odpowiednio reprezentować całe bogactwo ropy!

Umowa:

My (państwo naftowe) obecnie cenimy złoto w handlu znacznie wyżej niż waluty. Jesteśmy skłonni używać złota jako częściowej zapłaty za przyszłe wykorzystanie „całej ropy” i wyceniamy je na 1000 USD. (tylko niewielka ilość ropy jest w tej umowie) i wycofywać z obiegu bardzo małą ilość złota każdego miesiąca, używając jego obecnej ceny towaru.

Jeśli światowa cena może utrzymać się na poziomie 300 USD, byłaby to niewielka cena dla zachodu za tanią ropę i stabilność monetarną.

Teraz walka toczy się między bankami centralnymi próbującymi utrzymać cenę złota w przedziale 300 dolarów a „innymi”, którzy chcą ją wykupić. W rzeczywistości rządy sprzedają złoto w jakiejkolwiek formie, aby „ZACHOWAĆ” je jako „PRAWDZIWE PIENIĄDZE” w transakcjach naftowych! Niektórzy ludzie o tym wiedzą, dlatego nim nie handlują, oni je kupują.

1999–2002 sale of United Kingdom gold reserves
https://en.wikipedia.org/wiki/1999–2002 ... d_reserves

Nie wszyscy producenci ropy mogą skorzystać z tej transakcji, ponieważ odbywa się ona „gdzie nikt nie może jej zobaczyć”. I nie wiedzą, co się stało, ponieważ cena złota się nie zmienia! Ale mówię wam, złoto zostało przeniesione i jego cena zmieniła się w odniesieniu do ropy! Miesięczna kwota, która ma zostać wycofana z rynku, zmieniła się z 10 USD w złocie (wartość 1000 USD) / baryłkę do obecnych 30 USD w złocie / baryłkę, nadal wartych 1000 USD! Duża część tego złota była w formie transakcji w Londynie, aby prać jego ruch. Z powodu niektórych Azjatów transakcje te nie są już przetaczane jako papier!

*****

Czy zauważyłeś, jak wiele ważnych osób z Bliskiego Wschodu ma rezydencję w Londynie? Nie z powodu klimatu. Najpotężniejsze banki na świecie to te, które handlują ropą naftową i złotem. To w „mieście” transakcje są zawierane przez ludzi, którzy rozumieją „wartość”! Ludzie Zachodu powinni być zadowoleni, że tak robią, ponieważ swobodny przepływ ropy naftowej i złota pozwolił na kontynuację tej ekspansji gospodarczej w ciągu ostatnich kilku lat.

Zrozum, że ropa naftowa jest nadal handlowana za określoną liczbę dolarów amerykańskich, ale po sfinalizowaniu transakcji kupowana jest również określona ilość złota „przy przyszłym przepływie ropy naftowej jako zabezpieczeniu”.

*****
Szlachetny cel, ropa naftowa za złoto

Kiedy rozważa się zalety wyspecjalizowanej światowej waluty naftowej, myśl zwykle natychmiast kieruje się w stronę „wyślij wojsko i powstrzymaj ich”. Muszę zapytać, dlaczego? Jeśli waluta naftowa narodzi się przed lub z bałaganu finansowego kryzysu i przyniesie wszystkim wielkie korzyści, to ponownie pytam, dlaczego ją zatrzymać? Spójrz na zalety takiego ruchu:

W bardzo realnym „walucie” ropa zostanie zdewaluowana w odniesieniu do złota. Ponieważ waluta staje się słabsza poprzez zwiększenie jednostek pieniężnych na uncję złota. Ropa stanie się bardzo tania w złocie, ponieważ ilość złota płacona za baryłkę spadnie dramatycznie w porównaniu z dzisiejszym stosunkiem. Na świecie będzie o wiele więcej złota niż wystarczająco, aby określić „światową walutę naftową”. W tym celu światowa papierowa „waluta rezerwowa” używana w tamtym czasie będzie nadal wymieniana na ropę po niezwykle niskiej cenie w porównaniu z dzisiejszą. Jedyną zmianą będzie dodanie „jednostki wartości rzeczywistej” do każdej transakcji, „światowej waluty naftowej”, złota! Jednak w odniesieniu do dzisiejszych walut złoto zostanie „zawyżone” do być może 10 000–30 000 USD za uncję.

Cena ropy w USD jest zmienna. „Propozycja” oferowania ropy za złoto po powiedzmy 1000 baryłek za uncję jest znacznie niższa od obecnej ceny w USD. Rynek złota jest TAK MAŁY, że gdyby kraj naftowy, który złożył tę propozycję, pompował wystarczająco dużo ropy, rynek złota zostałby zalany przez nabywców ropy, którzy chcieliby zarobić kilka (!!) USD na różnicy cen. W efekcie nastąpiłoby ponowne wycenienie złota poprzez wprowadzenie na rynek złota zupełnie innej grupy nabywców, którzy mają DUŻO pieniędzy.

Dlaczego naród naftowy nie kupiłby po prostu na rynku? Tak jak powyżej. Ich wpływ na otwartym rynku zasadniczo zamknąłby rynek, tym samym udaremniając ich wysiłki, aby kupić złoto. I odwrotnie, dlaczego mieliby wtedy złożyć „propozycję”? Ponieważ albo mają wystarczająco dużo złota, aby kupić świat po nowej cenie, albo jest kryzys, w którym uważają, że jest to dla nich korzystne (taki jak kryzys dolara amerykańskiego), albo mogą mieć geopolityczną racjonalność. W nowej wycenie dolar amerykański nadal byłby nienaruszony. Ale jego monopolistyczna rola uległaby zmianie. Nie chodzi o to, że waluty stałyby się bezwartościowe, ale o to, że złoto stałoby się warte znacznie więcej w stosunku do walut papierowych.

Aby odpowiedzieć na „wojskowe” pytanie zadane na początku tego artykułu, mówię:

Ogromny wzrost ceny „waluty rezerwowej” złota zostałby bez wątpienia wprowadzony do Izby Kongresu USA jako dar niebios na problemy z zadłużeniem Ameryki. Przy „pełnej produkcji” ropy naftowej, która jest teraz postrzegana jako pewna rzecz, świat może zobaczyć, jak USA wysyła wojsko na Bliski Wschód, aby upewnić się, że ta „umowa” (wolny przepływ złota) nie zostanie zakłócona. W końcu to ropa zostanie masowo zdewaluowana przez złoto.


Czy złapałeś? USA nie użyją swojej armii, aby powstrzymać wolny przepływ złota. Zamiast tego użyją jej, aby ZAPEWNIĆ wolny przepływ złota, gdy jego korzyści dla USA zostaną uznane! To taka prosta koncepcja, a tak niewielu z was wydaje się być w stanie ją pojąć.

Oto coś, co musisz zrozumieć na temat złota USA. Fed nie jest jego właścicielem. Jest nim Skarb Państwa USA. Po ustawie o rezerwie złota z 1934 r. Skarb Państwa uzyskał tytuł do całości złota monetarnego USA (w tym 3,5 miliarda dolarów, z czego obecnie znajdowało się w posiadaniu banków Rezerwy Federalnej). Od tego momentu Fed otrzymywał prywatne emisje nowomodnych certyfikatów złota o nominałach 100, 1000, 10 000 i 100 000 dolarów -- nie do wypłaty i nie do obiegu.

Tak więc Skarb Państwa wziął 175 milionów uncji złota od Fed, zapłacił za to złoto w certyfikatach DENOMINOWANYCH W DOLARACH po 20 dolarów za uncję, a następnie dokonał ponownej wyceny na 35 dolarów za uncję. Tak więc, gdyby Fed był w stanie wykupić te certyfikaty za złoto w 1935 roku, otrzymałby z powrotem tylko 100 milionów uncji. Nieoczekiwany zysk w postaci 75 milionów uncji złota (2,6 miliarda dolarów) w tym przypadku trafił w całości do Skarbu Państwa USA, a nie do Fed.

Cały niespodziewany zysk Skarbu Państwa wyniósł 2,8 miliarda dolarów i był powodem i źródłem finansowania utworzenia ESF, Exchange Stabilization Fund w 1934 roku. Tak więc po Gold Reserve Act z 1934 roku 100 milionów uncji złota zostało automatycznie zmonetyzowanych. Reszta złota USA została ostatecznie zmonetyzowana za pośrednictwem Fed. Dzieje się to w ten sposób, że Skarb Państwa USA emituje nowe, niepodlegające negocjacjom, denominowane w dolarach certyfikaty złota dla Fed, a Fed zasila rachunek Skarbu Państwa dolarami.

Obecnie całe złoto USA zostało „wydane” w ten sposób, ale tylko po cenie 42,22 dolara za uncję. To 261 511 132uncji złota zmonetyzowanego po około 11 miliardach dolarów, pieniądze, które zostały wydane dawno temu.

Widzisz więc, że Fed nie może wycenić złota USA po wartości rynkowej. Nie może nawet dokonać ponownej wyceny złota USA. Może to zrobić tylko Kongres. A nawet gdyby Kongres dokonał ponownej wyceny złota, nie zmieniłoby to bilansu Fed ani o jednego centa. Fed posiada jedynie certyfikaty denominowane w dolarach o wartości 11 miliardów dolarów, płatne w złocie, ale nie do końca. To trochę jak Aramco w 1945 roku, które było winne Saudyjczykom 3 miliony dolarów, płatne w złocie.

Gdyby Kongres ZDECYDOWAŁ się wycenić amerykańskie zapasy złota na dzisiejsze ceny rynkowe, odkryłby, że ma nowe źródło dochodu. Przy dzisiejszej cenie 1328 dolarów za uncję, amerykańskie złoto byłoby warte 347 miliardów dolarów. Odejmij 11 miliardów dolarów, które już znajdują się w bilansie Fed, a Kongres mógłby natychmiast poprosić Fed o zasilenie Skarbu Państwa kwotą 336 miliardów dolarów do wydania.

A potem, jeśli pozwoliliby na płynny wzrost wartości złota, za każdym razem, gdy cena wzrosłaby, mogliby wyemitować dla Fed bardziej wymyślne certyfikaty złota denominowane w dolarach i otrzymać zasilenie nowymi dolarami do wydania. W rzeczywistości przy cenie Freegold wynoszącej 55 000 dolarów za uncję Kongres mógłby spłacić cały dług narodowy USA, nie oddając ani jednej uncji złota, po prostu monetyzując to, co już ma za pośrednictwem Rezerwy Federalnej. Ale to, co naprawdę wydarzy się pewnego dnia wkrótce, to dodatkowy krok otwarcia skarbca i umożliwienia temu złotu ponownego PRZEPŁYWU, ale po zmiennej cenie. Dzięki temu jednemu ruchowi Kongres nie musiałby spłacać całego długu narodowego, ponieważ wiarygodność zostałaby przywrócona.

Widzisz, europejskie rezerwy złota są o wiele lepsze, o wiele bardziej wiarygodne niż rezerwy złota USA, po prostu dlatego, że uczestniczą w dwustronnym rynku złota i tak jest od dziesięcioleci. Złoto USA było gromadzone i blokowane przez ponad 30 lat, nigdy nie wykorzystywane w nagłych wypadkach. Europejskie banki centralne zebrały wiele krytyki za sprzedaż złota w ciągu ostatnich dwóch dekad, ale to właśnie to działanie sprawia, że ​​są o wiele bardziej wiarygodne (i wartościowe!) niż amerykańskie rezerwy złota. Każdy partner handlowy doskonale wie, że jeśli wszystko inne zawiedzie, złoto zostanie zapłacone.

Cena złota dzisiaj jest niestabilna. Każdy, kto ma oczy, może to zobaczyć. Co gorsza, rośnie.Oznacza to, że przepływ fizycznego złota w ilościach niezbędnych (przy obecnej cenie złota) do napędzania globalnego handlu wysycha.

„Złoto zawsze było zabawne w ten sposób. Tak wiele osób na całym świecie myśli o nim jak o pieniądzu, że wysycha wraz ze wzrostem ceny”.

Ale przepływ fizycznego złota ZOSTANIE przywrócony. Świat tego wymaga. Nie obchodzi go, jak wysoka będzie cena, tylko to, że przepływ będzie gwarantowany. Tylko $IMFS wydaje się dbać o to, jak wysoka będzie cena. I najwyraźniej tak jest, ponieważ $IMFS jest głównym drukarzem papierowego złota. Przepływ ZOSTANIE wiarygodnie i trwale przywrócony, co oznacza, że ​​papierowe złoto ZOSTANIE zdyskredytowane. Przepływ jest trwale i nieskończenie gwarantowany przy zmiennej, wyłącznie fizycznej cenie. Jaka jest ta cena w dzisiejszym świecie, nikt nie wie, ponieważ nie mieliśmy takiego rynku od stuleci.

Cena ropy prawdopodobnie będzie rosła, aż coś się zepsuje. Następnie osiągnie około 1000 baryłek za uncję złota, gdy papierowy rynek złota nie będzie w stanie zaspokoić zwiększonego popytu na przepływ fizycznego złota przy niskiej czterocyfrowej cenie papierowego rynku w dolarach. A producenci ropy będą BARDZO zadowoleni z tego nowego, gwarantowanego przepływu. Trudno w to uwierzyć? Uwierz! I jeśli to nie odstraszy kogoś, kto zainwestował oszczędności całego życia w papierowe obietnice przy dzisiejszych wycenach, to nic tego nie zrobi.

[kerad]

Film The Tiger's Tail”, a jego podstawową historią są bliźniacy, którzy zostali rozdzieleni po urodzeniu, gdy jeden z nich został oddany do adopcji. Przybrany brat jest bez środków do życia, gdy odkrywa, że ​​ma bliźniaka, który jest bardzo znanym multimilionerem. Tak więc, pełen zazdrości i gniewu z powodu tego, że został porzucony jako niemowlę, wymyśla plan „ukradzenia” tożsamości i życia brata na tyle długo, aby upłynnić jego aktywa i uciec z gotówką.

Udaje mu się zastąpić siebie w życiu brata, tylko po to, aby odkryć, że ogromne bogactwo jest zbudowane całkowicie na długach. To, co napawa go zazdrością na powierzchni, jest niczym innym, jak gigantyczną, netto ujemną dziurą, gdy tylko zajrzy za kurtynę.

Oto ośmiominutowa wersja filmu, która zawiera wszystkie istotne sceny. Zaczynamy dokładnie w momencie, gdy adoptowany bliźniak po raz pierwszy przybywa do biura brata, udając go, gotowy upłynnić kilka aktywów... https://youtu.be/adJSNhlmFyU?si=DoJdrthHX4KOlCXd

Karl Marx przewidział upadek kapitalizmu w wyniku walki klasowej, po którym nastąpiłoby utworzenie wielkiej komuny, w której wszystkie środki produkcji stałyby się własnością publiczną i byłyby wykorzystywane wyłącznie dla dobra publicznego. Brzmi całkiem nieźle, co? „Wyobraź sobie brak posiadania, zastanawiam się, czy potrafisz. Nie ma potrzeby chciwości ani głodu, Braterstwo ludzi. Wyobraź sobie wszystkich ludzi, Dzielących się całym światem...” ... i całe to pokojowe i harmonijne rzeczy.

A fałszywe założenie może wypaczyć błyskotliwą analizę o 180 stopni w złym kierunku. Niewielu analityków w pełni ujawnia swoje założenia. Ale Karl Marks to zrobił i można znaleźć jedną, kluczową wadę, która skierowała jego analizę w katastrofalnym kierunku. Marks pisze: „Historia całego dotychczasowego społeczeństwa jest historią walki klasowej”. W tej części miał rację! To, czego nie zrozumiał, to jego rozgraniczenie klas.

Klasy Marksa to:

1. Praca (proletariat lub robotnicy) - każdy, kto zarabia na życie, sprzedając swoją pracę i otrzymując wynagrodzenie za swój czas pracy. Nie mają innego wyboru, jak pracować dla kapitału, ponieważ zazwyczaj nie mają niezależnego sposobu na przetrwanie.

2. Kapitał (burżuazja lub kapitaliści) - każdy, kto czerpie dochód nie tyle z pracy, ile z wartości dodatkowej, którą przywłaszczają sobie od pracowników, którzy tworzą bogactwo. Dochód kapitalistów opiera się zatem na ich wyzysku pracowników.

Mówiąc prościej, Marks mówi, że to bogaci kontra biedni. Według Marksa bogaci wykorzystują biednych, aby uzyskać „dochód wolny od pracy”, co rodzi walkę klasową. Jest to atrakcyjna perspektywa, ponieważ wymaga jedynie pobieżnego, powierzchownego osądu, aby umieścić kogoś w jednym z dwóch obozów, bogatych lub biednych. Jeśli ktoś jeździ Bentleyem, od razu wiemy, do której grupy należy, prawda?

Ale w tej prostej, fundamentalnej przesłance kryje się błąd tak poważny, że w ciągu 130 lat od śmierci Marksa spowodowała ona od 85 do 150 milionów zgonów , w zależności od tego, jak je liczyć. To dziwnie duża liczba zmarłych ludzi dla społeczności, w której wyeliminowano walkę klasową, prawda? Pokój i harmonia, moja dupa.

Marks miał rację w jednej kwestii. Historia potwierdza dramatyczną historię stuleci walki klasowej. Ale jeśli wyeliminujemy jego jedną małą błędną przesłankę, możemy zobaczyć to wszystko o wiele wyraźniej.

Te dwie klasy to nie Praca i Kapitał, bogaci i biedni, proletariat i burżuazja, ani robotnicy i elita. Te dwie klasy „Obóz łatwego pieniądza - dłużnicy” i „obóz twardego pieniądza - oszczędzający”. Historia ujawnia historię tych dwóch grup, raz po raz. Zawsze jedna jest u władzy, a druga zawsze pragnie władzy.

1. Dłużnicy - „obóz łatwego pieniądza” lubi wydawać (i redystrybuować) pieniądze, których nie zarobił, pożyczając je, opodatkowując oszczędzających lub drukując je. Lubią łatwe pieniądze, ponieważ zawsze i wszędzie są one stale inflowane, ułatwiając spłatę ich długów.

2. Oszczędzający - „obóz twardego pieniądza” lubi żyć zgodnie ze swoimi możliwościami i oszczędzać wszelkie nadwyżki na przyszłość. Wolą twarde pieniądze (lub w niektórych przypadkach „twardsze” pieniądze), ponieważ chronią one ich oszczędności i zmuszają dłużników do spłacania długów.

1789, rewolucja francuska, „obóz twardego pieniądza” był u władzy od 1720 roku, kiedy łatwy pieniądz Johna Lawa upadł, a począwszy od 1789 roku „obóz łatwego pieniądza” zabił „obóz twardego pieniądza” i odzyskał władzę. W ten sposób „obóz łatwego pieniądza”, dłużnicy, zazwyczaj przejmują władzę... buntując się przeciwko twardej spłacie swoich nawyków wydawania pieniędzy. Zaledwie dziewięć lat później, w 1797 roku, łatwy pieniądz upadł ponownie (tak jak miało to miejsce w 1720 roku), a nowy francuski system monetarny oparty na złocie został ponownie przywrócony. W ten sposób „obóz twardego pieniądza”, oszczędzający, prawie zawsze odzyskują kontrolę: kiedy łatwy pieniądz upada. W bardzo rzadkich przypadkach i tylko w bardzo sprzyjających okolicznościach (jak przeprowadzka na nowy kontynent!), „tłum twardych pieniędzy” przejmuje kontrolę, fizycznie oddzielając się od „łatwych pieniędzy” i deklarując niezależność od dłużników.

Rewolucja amerykańska. Tak, Konstytucja nakazuje twarde pieniądze. Reżimy twardych pieniędzy prawie zawsze kończą się rozlewem krwi, gdy obóz łatwych pieniędzy morduje obóz twardych pieniędzy, aby uniknąć twardych warunków spłaty. A reżimy łatwych pieniędzy prawie zawsze kończą się cierpieniem finansowym, gdy łatwe pieniądze upadają.

Oto kilka przykładów „upadku łatwych pieniędzy”...
Angola (1991-1999) Argentyna (1975-1991,2001) Austria (1921-1922) Białoruś (1994-2002) Boliwia (1984-1986 ) Brazylia (1986-1994) Bośnia i Hercegowina (1993) Bułgaria (1991-1997) Chile (1971-1973) Chiny (1939-1950) Wolne Miasto Gdańsk (1923) Ekwador (2000) Anglia (1560) Grecja (1944-1953) Gruzja (1995) Niemcy (1923-1924, 1945-1948) Grecja (1944-1953) Węgry (1922-1927, 1944-1946) Izrael (1979-1985) Japonia (1944-1948) Krajina (1993) Madagaskar (2004) Meksyk (1993) Imperium mongolskie (XIII i XIV w. n.e.) Nikaragua (1987-1990) Imperium perskie (1294) Peru (1984-1990) Polska (1922-1924, 1990-1993) Rumunia (2000-2005) Starożytny Rzym (~270 r. n.e.) Rosja (1921-1922, 1992-1994) Tajwan (koniec lat 40. XX w.) Turcja (lata 90. XX w.) Ukraina (1993-1995) Stany Zjednoczone (1812-1814, 1861-1865) Wietnam (1981-1988) Yap (koniec XIX wieku) Jugosławia (1989-1994) Zair (1989-1996) Zimbabwe (1999 - obecnie)

Marks miał to prawie całkowicie na odwrót, kiedy powiedział, że bogaci wykorzystują biednych dla darmowego dochodu. Kiedy przetasujemy i ponownie rozdamy dwa obozy poprawnie, zobaczymy, że tak naprawdę to „obóz łatwych pieniędzy” (dłużnicy) zawsze wykorzystuje „obóz twardych pieniędzy” (oszczędzających), opodatkowując ich, niszcząc ich oszczędności, niszcząc kapitał, pożyczając pieniądze tylko po to, aby spłacić je na łatwiejszych warunkach, a czasami nawet zabijając ich .

Czy więc „dłużnicy” są bogaci, a „oszczędzający” biedni?

Oczywiście, że nie! Czy to jest wystarczająco jasne? A mając właściwy pogląd i wystarczająco szeroką perspektywę, możemy również zobaczyć, jak niektórzy dobrzy analitycy działający na podstawie fałszywych przesłanek wywołują błędne wnioski. Dzisiaj żyjemy końcem najdłuższego okresu, w którym „obóz łatwego pieniądza” sprawował władzę zarówno polityczną, jak i monetarną. Od stulecia coraz bardziej ułatwiają nam dostęp do pieniędzy. A dla tych z was, którzy są zafascynowani „powstającym” NWO i jedną światową walutą... niespodzianka! Żyjecie z tym już od 66 lat. Ten ostatni nacisk na kontrolę centralną i masowe wydatki deficytowe przez „obóz łatwego pieniądza” jest po prostu fazą odpływu tuż przed długo oczekiwanym upadkiem. A gdy łatwy pieniądz upada, przejście jest zawsze finansowo bolesne, ale niekoniecznie krwawe, jak rewolucja francuska, która była końcem „obozu twardego pieniądza”.

Teraz, co się dzieje we WSZYSTKICH okresach w historii, niezależnie od tego, czy rządzi „obóz twardych pieniędzy”, czy „obóz łatwych pieniędzy”... to transfer bogactwa. To jest ważne!

Ponieważ kiedy u władzy są faceci łatwych pieniędzy, transfer bogactwa następuje powoli i stopniowo, a bogactwo przepływa od oszczędzających do dłużników.Ale kiedy „łatwe pieniądze” upadają – a upadają ZAWSZE – następuje bardzo SZYBKI transfer bogactwa w przeciwnym kierunku, od dłużników z powrotem do oszczędzających.

I tutaj właśnie musisz podjąć jakieś działania już dziś. Ponieważ żyjemy w „łatwym reżimie pieniężnym” od tak dawna, podział na dwa obozy jest nieco niejasny. Jest wielu, wielu ludzi, którzy uważają się za oszczędzających, którzy nadal siedzą w złym obozie i będą po ZŁEJ stronie nadchodzącego
– niezwykle szybkiego – transferu bogactwa.

Dzisiaj musisz być proaktywny, jeśli chcesz znaleźć się po stronie odbiorczej tego „odwetowego” transferu bogactwa. Musisz aktywnie wybrać, do którego obozu należysz. A aby to zrobić, musisz rozpoznać dwa obozy lub klasy. Pamiętaj, że to jest „walka klasowa”.

Umieśćmy więc kilka współczesnych grup i ludzi w tych dwóch obozach. Myślę, że jest dość oczywiste, że prawie wszystkie współczesne „socjalistyczne” rządy i ich politycy uzależnieni od długu suwerennego i deficytu wydatków należą do klasy dłużników. To są ci, którzy zarabiają łatwe pieniądze. A bankierzy jako klasa generalnie też tam są: Bankier osiąga największe zyski w czasach, gdy liberałowie łatwego pieniądza są u władzy zarówno politycznie, jak i monetarnie. A osiąga najbardziej absurdalne zyski, gdy klasa dłużników pozwala, aby ich dług poszedł za daleko... do samych matematycznych granic. Ale nie martw się. Ta niepowstrzymana lawina sprowadzi bankowość i bankowość centralną do tego, czym być powinny; użyteczności dla dobra publicznego.

A to dlatego, że dług łatwego pieniądza musi przepływać PRZEZ klasę bankową, gdy jest przekazywany między oszczędzającymi a dłużnikami.

Ale jako jednostki, nie „banki”, ale indywidualni bankierzy, moglibyśmy powiedzieć, że niektórzy z nich są dłużnikami, a inni oszczędzającymi. Na przykład, czy zgodziłbyś się, że rodzina Rothschildów, jako jednostka rodzinna, należy do „klasy oszczędzających”, podczas gdy ich branża lub zawód (bankowość) jako całość mieści się w „klasie dłużników”? Albo może moglibyśmy powiedzieć, że instytucje bankowe, jako puste korporacyjne skorupy, którymi są, są ściśle powiązane z klasą dłużników.

Ale z drugiej strony możemy ogólnie powiedzieć, że większość młodych „bankierów z gorącym strzałem” i bankierów inwestycyjnych prawdopodobnie zdecydowanie należy do „klasy dłużników”. Kiedy patrzysz na wystawny styl życia wielu z tych młodych facetów, nie widzisz długu, na którym jest zbudowany. Tak jak nasz bohater, Liam O’Leary, w Ogonie Tygrysa. Możesz zobaczyć Rothschilda i wiceprezesa Goldman podjeżdżających na wydarzenie identycznymi Bentleyami, nie widząc, że jeden jest dzierżawiony, a drugi jest własnością na własność.
Czy łapiesz, o co mi chodzi?
Możesz powiedzieć, kim są „faceci od łatwych pieniędzy”, ponieważ zawsze będą twierdzić, że dewaluacja waluty jest lepsza niż wymuszona oszczędność.

[kerad]

Historia została po raz pierwszy opowiedziana na wykładzie w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu ( L'École des Sciences Politiques ) 17 marca 1932 r., w samym środku Wielkiego Kryzysu. Jest ona być może bardziej aktualna dzisiaj niż w dniu, w którym wygłosił ją Jacques Rueff .

Rueff rozpoczął od tego:

„Historia, którą zamierzam opowiedzieć, obejmuje długi okres. Jest to historia życia standardu złota, obecnie dotkniętego tak poważną chorobą, że tylko czas pokaże, czy ofiara ulegnie, czy też pozostanie przynajmniej w stanie wirtualnego paraliżu”.

Powiedział „tylko czas pokaże”…

Więc o jakiej poważnej chorobie mówił w 1932 r.? Co ujawnił czas od tego czasu? I w jaki sposób ta ważna historia była błędnie interpretowana na przestrzeni lat?

Jacques Rueff opowiedział historię dwóch różnych konferencji monetarnych, dwóch „komitetów ekspertów”, które spotkały się w Genui i zmieniły bieg historii monetarnej. Pierwszy komitet zebrał się w październiku 1445 r., a drugi rozpoczął się w kwietniu 1922 r., więc wykład Rueffa miał dziesięć lat na tej drugiej konferencji. Oba komitety zebrały się w podobnych okolicznościach, aby odpowiedzieć na nieporządek monetarny w następstwie przedłużającej się wojny, jednak doszły do ​​przeciwnych wniosków.

Pierwszy komitet ogłosił złoto nową, jedyną rezerwą monetarną, uwalniając swoje 500-letnie panowanie jako gubernatora podaży i popytu, który miał działać jako naturalna przeciwwaga dla handlu międzynarodowego przez następne pół tysiąclecia. Drugi komitet, pod pretekstem ulepszenia tego systemu, zniszczył go, kładąc tym samym podwaliny pod niekontrolowany wzrost światowej nierównowagi, ciągłe złe inwestycje i serię okresowych kryzysów monetarnych, których doświadczamy od 100 lat.

Przed rokiem 1922 złoto było aktywnym, płodnym członkiem globalnego ekosystemu ekonomicznego — superorganizmem rządzącym naturą, znacznie wykraczającym poza możliwości zwykłych śmiertelników. Rueff ujął to w ten sposób:

„Złoto… rządzi wszystkimi składnikami naszych międzynarodowych transakcji z nienaganną skutecznością… jest władcą stanowczym, ale dyskretnym, który rządzi niewidzialnie, a mimo to nigdy nie jest nieposłuszny. Niemniej jednak jest zbyt mądre, aby sprzeciwiać się skłonnościom ludzi. Na przykład nigdy nie zabrania zakupu zagranicznych papierów wartościowych; biorąc pod uwagę wszystkie ich działania, kieruje postępowaniem ludzi, aby zapobiec zachwianiu równowagi, którą ma utrzymywać. Powinniśmy również zauważyć, że kierując działaniami ludzi, szanuje ich wolność wyboru. Zawsze mają swobodę kupowania zgodnie ze swoimi preferencjami, ale mechanizm pieniężny, w swojej wszechmocy, podniesie cenę tych przedmiotów, których zakup jest sprzeczny z interesem ogółu, dopóki konsumenci z własnej woli nie zdecydują się przestać ich kupować. Standard złota przypomina zatem absolutnego, ale oświeconego monarchę; nie niszczy on wolności człowieka, ale wykorzystuje ją dla własnych celów”.

Zrównoważony rozwój (a w zasadzie samo przetrwanie) globalnego ekosystemu ekonomicznego opiera się nie na równowadze w sferze monetarnej, ale na delikatnej równowadze między rzeczywistą produkcją a rzeczywistą konsumpcją . To przepływ rzeczywistego fizycznego złota, przynajmniej przed 1922 r., łagodzi i reguluje tę złożoną równowagę, ponieważ złoto, podobnie jak rzeczywista produkcja i konsumpcja, istnieje w sferze fizycznej i dlatego nie podlega polityce łatwych pieniędzy. Ale po zniszczeniu gospodarczym Europy w I wojnie światowej (1914-1918), USA doświadczyły wysokiej inflacji, której towarzyszył gwałtowny napływ złota. Tak więc na początku lat 20., wraz z podnoszeniem stóp procentowych i cięciami budżetu federalnego, USA rozpoczęły politykę „sterylizacji” złota, aby przeciwstawić się naturalnemu mechanizmowi cenowemu — inflacji — który w przeciwnym razie działałby nie tylko jako hamulec napływu złota przez całe lata 20., ale także jako bodziec dla zmagającej się z trudnościami gospodarki europejskiej.

Sterylizacja przepływów złota przez Rezerwę Federalną

Gdy kraj importował złoto, jego bank centralny mógł neutralizować wpływ napływu złota na bazę monetarną poprzez sprzedaż papierów wartościowych na otwartym rynku…

Sterylizacja przepływów złota przeniosła ciężar dostosowania cen międzynarodowych na inne kraje stosujące standard złota. Kiedy kraj sterylizował import złota, uniemożliwiał przepływowi złota zwiększenie krajowego poziomu cen i złagodzenie tendencji deflacyjnej w reszcie świata. W ramach międzynarodowego standardu złota żaden kraj nie miał absolutnej kontroli nad krajowym poziomem cen w dłuższej perspektywie; ale duży kraj mógł wpływać na to, czy jego poziom cen zbliżył się do światowego poziomu cen, czy światowe ceny zbliżyły się do krajowego poziomu cen…

Ekonomiści i politycy tradycyjnie krytykowali Rezerwę Federalną za nieprzestrzeganie ścisłych zasad standardu złota w latach dwudziestych XX wieku.

…sterylizacja przeprowadzona przez Rezerwę Federalną na początku lat dwudziestych XX wieku prawdopodobnie służyła najlepszym interesom Stanów Zjednoczonych.

-Leland Crabbe, Waszyngton, DC, 1988
Rada Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej

Mechanizm cenowy jest zarządcą Superorganizmu w delikatnej równowadze między produkcją a konsumpcją. To on utrzymuje gospodarkę w zrównoważonej równowadze gdzieś pomiędzy głodującymi niedoborami a rujnującym marnotrawstwem. A przepływ jednoznacznego prawdziwego złota zawsze był kluczowym międzynarodowym przekaźnikiem mechanizmu cenowego, ponieważ złoto jest fizyczno -monetarnym odpowiednikiem dóbr i usług ekonomicznych, podlegającym tym samym fizycznym ograniczeniom, co dobra i usługi. Z drugiej strony, współczesna waluta, chociaż płynie i handluje jak towar, podlega jedynie ograniczeniom politycznym, a nie fizycznym, i dlatego jest jakościowo inna (gorsze, niepłodne medium transmisyjne) z perspektywy Superorganizmu.

Przepływ złota jest przepływem kapitału realnego, nawet jeśli dziś jest on przesłonięty elektroniczną matrycą kapitału wyobrażonego (niepłodne medium). Dzisiejszy dług (rynek obligacji) jest kapitałem wyobrażonym, ponieważ nie może działać w kategoriach rzeczywistych; z „rzeczywistymi warunkami” zdefiniowanymi jako dobra i usługi ekonomiczne (w obecnych warunkach ekonomicznych) plus złoto — i ta część jest ważna — po dzisiejszych cenach . To wszystko jest nominalnym długiem, ale cena dóbr i usług — a także cena złota — jest tym, co łączy je z rzeczywistością. A przy dzisiejszych cenach każdego z nich, obligacje są kapitałem urojonym. To nasz obsesyjny przymus, aby centralnie kontrolować mechanizm cenowy, który sterylizuje kluczowe sygnały, które w przeciwnym razie byłyby przekazywane miliardom indywidualnych uczestników rynku, utrzymując połączenie płaszczyzny pieniężnej i fizycznej.

Odpływ realnego kapitału z dowolnej strefy sygnalizuje potrzebę większej produkcji i mniejszej konsumpcji. Napływ realnego kapitału sygnalizuje potrzebę większej konsumpcji i mniejszej produkcji. Mechanizm cenowy przekazuje ten sygnał poszczególnym podmiotom w gospodarce. Napływ realnego kapitału podniesie ceny w stosunku do realnego kapitału, co sprawi, że eksport stanie się droższy za granicą, obniżając eksport i zwiększając import. Kraj z napływem realnego kapitału będzie musiał zacząć konsumować więcej swojej własnej produkcji, w przeciwnym razie po prostu się nagromadzi i zgnije.

Podobnie kraj z odpływem realnego kapitału będzie musiał zacząć produkować więcej niż konsumuje. Ponownie, ten sygnał jest przekazywany do poszczególnych aktorów za pośrednictwem mechanizmu cenowego. Przy mniejszej ilości realnego kapitału, na którym rozkwita kredyt, kredyt się skurczy, ogólne poziomy cen w stosunku do realnego kapitału spadną, siła nabywcza realnego kapitału wzrośnie, a realny kapitał stanie się droższy pod względem towarów i usług. Eksport wzrośnie, ponieważ towary eksportowe osiągną wyższą cenę za granicą, import zwolni, ponieważ lokalne ceny spadły w stosunku do zanikającego realnego kapitału, a ludzie będą musieli zacząć produkować więcej, niż konsumują, aby przetrwać.

Płaszczyzna monetarna, ta elektroniczna matryca wyimaginowanego kapitału, przesłania prostotę tego, co faktycznie dzieje się dzisiaj, i robi to celowo. Ale to naprawdę proste. Każdy wie, że dług suwerenny w Europie jest dziś problemem. Ale wszystko, co słyszymy, to złożone rozwiązania proponowane w sferze monetarnej. Skonsoliduj ten papier, przewróć tamten papier, cięcia, obniżki płac, redukcje miejsc pracy, obniżki stóp procentowych, drukuj, sprzedawaj, kupuj, repo, odwrotne repo, odwrotne odwrotne repo, fundusze ratunkowe, POMO, SOMA, EFSF, SMP, EMP, ETA, ESPN; po pewnym czasie może ci się zakręcić w głowie.

Lekcja ze zmian monetarnych dokonanych w latach 20. po wojnie jest taka, że ​​jeśli chcesz, aby dłużnicy kiedykolwiek byli w stanie spłacić swoje długi w ujęciu realnym, nie sterylizujesz istotnej funkcji bodźca i hamulca złota, blokując jego siłę nabywczą. To mechanizm cenowy — zmiany cen dóbr i usług — który przekazuje sygnał arbitrażowy, który powoduje, że złoto fizycznie przepływa tam, gdzie ma największą siłę nabywczą. Aby gospodarka zmagająca się z trudnościami mogła się rozwijać i rozszerzać do punktu, w którym może spłacić swoje długi, złoto nie tylko musi płynąć, ale musi być płodnym członkiem ekosystemu ekonomicznego, aby mogło pełnić swoją istotną funkcję.

Trudno to dostrzec, Wyobraźcie sobie, że złożona i zagmatwana płaszczyzna monetarna nie istnieje. Możecie sobie wyobrazić istnienie długu, ale wyobraźcie sobie, że dług jest denominowany w fizycznych dobrach i usługach. Istnieją więc tylko prawdziwe dobra i usługi... i złoto — złoto jest substytutem dóbr i usług, którego wartość zmienia się w stosunku do tych dóbr i usług. Możemy wyeliminować walutę z równania, ponieważ wiemy, że chcemy stosunkowo stabilnej waluty — nie za dużej inflacji, nie za dużej deflacji — na potrzeby kontraktów i długu, jeśli chcemy mieć dynamiczną gospodarkę.

Teraz wyobraź sobie, że masz jeden kraj z długami denominowanymi w towarach i usługach. Nazwijmy go Grecją. Grecja jest winna Niemcom X towarów i usług. Tymczasem Niemcy nadal eksportują towary i usługi, a Grecja nadal importuje. To pozostawia Niemcy ze strukturalną nadwyżką w bilansie płatniczym, a Grecję z deficytem. Ale złoto może odwrócić ten przepływ w mgnieniu oka na BOP przy wystarczająco wysokiej cenie. A gdy to zrobi, zacznie wywierać siły hamulcowe i pobudzające na oba kraje, aż przepływ rzeczywistych towarów i usług w końcu się skoryguje i odwróci. Gdy przepływ ten się skoryguje, przepływ złota (który jest przeciwny do przepływu towarów i usług) odwróci się, a następnie siły hamulcowe i pobudzające również się odwrócą.

Złoto płynie w przeciwnym kierunku niż towary i usługi tak jak „złoto i ropa nigdy nie mogą płynąć w tym samym kierunku”? Cóż, to samo dotyczy innych towarów i usług. Niemcy i Grecja mogą eksportować i importować, ale Niemcy eksportują więcej, co pojawia się w bilansie płatniczym jako nadwyżka handlowa i deficyt rachunku kapitałowego. Przy wystarczająco wysokiej cenie niewielka ilość złota może (i będzie) płynąć w przeciwnym kierunku, z Grecji do Niemiec, a jeśli jej wartość przekroczy różnicę handlową (netto) między Niemcami a Grecją, zamieni nadwyżkę handlową Niemiec w deficyt handlowy i nadwyżkę rachunku kapitałowego.

Teraz wróćmy do okresu po I wojnie światowej. Europa była dłużnikiem z długami denominowanymi w towarach i usługach należnych Ameryce. Ale gospodarka Europy walczyła o to, by stanąć na nogi, co utrudniało spłatę długu w rzeczywistych dobrach i usługach ekonomicznych. Tak więc substytut — złoto — płynął z Europy do Ameryki w bezprecedensowych ilościach. Ten przepływ powinien był działać jako dodatkowy hamulec dla amerykańskiej gospodarki i bodziec dla zmagającej się z problemami gospodarki europejskiej. Ale zamiast tego, USA wysterylizowały skutki tego przepływu złota w 1920 i 21 roku, wdrażając „inteligentną i odważną deflację” (słowa prezydenta Hardinga), a następnie w 1922 roku, Konferencja Genueńska wysterylizowała naturalny mechanizm złota na całym świecie.

Po wysterylizowaniu, złoto płynęło niekontrolowanie do USA aż do upadku całego systemu i dalej. Byłoby to podobne do Grecji sprzedającej złoto po dzisiejszych cenach, aby spłacić swój dług. Złoto szybko by zniknęło, a następnie gospodarka by się załamała. Sterylizacja złota może być przynajmniej częściowo odpowiedzialna za szalone lata 20., Wielki Kryzys, powstanie Hitlera i II wojnę światową.

Nie można wycisnąć krwi z rzepy. Oznacza to, że nie można dostać czegoś od kogoś, czego on nie ma. Aby spłacić swój dług w ujęciu realnym, Grecja musi ostatecznie wrócić do produkcji większej ilości złota niż konsumuje. I jakkolwiek nieintuicyjnie to brzmi, najpierw będą musieli osiągnąć nadwyżkę bilansu płatniczego, aby to osiągnąć. Można to zrobić, eksportując więcej wartości niż się importuje.

Brzmi dziwacznie, ale to tylko dlatego, że nie widzieliśmy, aby złoto funkcjonowało prawidłowo od ponad 100 lat. I dlatego ograniczone zasoby fizycznego złota są o wiele cenniejsze, niż obietnice Nowego Jorku i Londynu dotyczące papierowego złota. Dlatego Grecja nigdy nie rozstanie się ze swoim złotem po dzisiejszych cenach. Jest o wiele cenniejsze. Grecja ostatecznie musi wrócić do importowania złota, co się dzieje, gdy produkuje się więcej, niż się konsumuje.Ale nie można powrócić do tego miejsca, inwestując prawdziwy kapitał po urojonych cenach kapitału.

Przy prawdziwej wartości fizycznego złota ustalonej przez Superorganizm, Grecja automatycznie zacznie notować nadwyżkę handlową w swoim bilansie płatniczym, a Niemcy automatycznie odnotują deficyt w obrotach z Grecją. Wysoka cena złota jest jedynym czynnikiem, który może osiągnąć ten cel. W tym momencie Grecja będzie spłacać swój dług w ujęciu realnym , a złoto będzie płynąć. To pobudzi grecką gospodarkę, dopóki przepływ złota nie zostanie odwrócony i nie zacznie płynąć z powrotem do Grecji. W tym momencie Grecja będzie miała dynamiczną gospodarkę. A następnie, gdy złoto zacznie napływać, zacznie działać jak dodatkowy hamulec, naturalny regulator, który zapobiegnie przegrzaniu nowej greckiej gospodarki. To nastąpi naturalnie. To jest przyszłość w ujęciu realnym, niezależnie od wszystkich monetarnych potknięć. A tą przyszłością nie może zarządzać komitet ekspertów, bez względu na to, jaką szkołę ekonomiczną praktykują. To jest WOLNY PRZEPŁYW ZŁOTA

Elegancja tego naturalnego regulatora polega na tym, że dopóki jest wolny od systemowych fałszerstw, działa niezależnie od intryg monetarnych „ekspertów”. Dzieje się tak, ponieważ mechanizm cenowy Superorganizmu jest funkcją siły nabywczej i przepływu kapitału realnego , a nie siły nabywczej i przepływu kapitału urojonego (papierowych obietnic). Aby odebrać kontrolę temu „silnemu, ale dyskretnemu panu”, należy sprawić, by jego siła nabywcza i przepływ stały się bezpłodne w globalnym ekosystemie gospodarczym.

Konferencja w Genui w 1922 r. zinstytucjonalizowała „sterylizację” złota dla reszty świata poprzez strukturę rezerwową międzynarodowego systemu bankowego. A ten genialny pomysł został zadecydowany przez „komitet ekspertów” z 34 różnych krajów. Uczynili to, wprowadzając papierowe złoto — lub papierowe obietnice złota — do międzynarodowego systemu bankowego jako rezerwy równe samemu złotu. Nie było to pierwsze papierowe złoto, ale po raz pierwszy konkretne papierowe złoto (to z Nowego Jorku i Londynu) zostało wykorzystane jako równa rezerwa, na podstawie której można rozszerzyć kredyt. To, co jest akceptowalne jako międzynarodowe rezerwy, jest krytyczne, ponieważ rozliczenia handlowe są funkcją rezerw. Ta konferencja była narodzinami $IMFS.

W 1922 roku oficjalnie zmienili stary standard złota na nowy „ standard wymiany złota ”, który według Rueffa był „koncepcją tak osobliwie anglosaską, że wciąż nie ma na to francuskiego określenia”. Podanym celem była „stabilizacja ogólnego poziomu cen”, co można śmiało odczytać jako kod sterylizacji mechanizmu cenowego i jego eleganckiego zarządzania niezwykle delikatną i złożoną równowagą. To oczywiście dało początek arogancji gospodarki zarządzanej i towarzyszącej jej nauce, ekonomii keynesowskiej (zał.1936) i jej pasierbica Monetarism (założona ok. 1956).

Ponieważ złoto pozostało głównie w Londynie i Nowym Jorku, a papierowe obietnice złota płynęły jako równorzędna baza pieniężna gdzie indziej, baza monetarna została skutecznie zduplikowana. Kredyt mógł się teraz rozszerzać bez konieczności kurczenia się, przynajmniej nie z powodu niepożądanego przepływu złota. Ale oczywiście w praktyce tak to nie działa. „Niechciany” przepływ złota nie jest przyczyną, ale skutkiem rzeczywistych nierównowag (fizycznych, nie pieniężnych) między międzynarodową produkcją a konsumpcją. Tak więc utrudnianie mechanizmu dostosowawczego prawdziwego rozliczenia złota przygotowało świat na okresowe załamania, ekonomicznie destrukcyjne znaki interpunkcyjne i regularne dewaluacje walut.

Aby użyć współczesnego słowa-klucza, rozszerzyli 500-letnią międzynarodową bazę monetarną na bardziej elastyczny „koszyk”, który obejmował dolary amerykańskie, funty brytyjskie i złoto. Gdy dolary zaczęły gromadzić się za granicą, były deponowane z powrotem w bankach w Nowym Jorku w zamian za rezerwę księgową w bilansie obcego kraju. W ten sposób niezrównoważony przepływ handlu działał tylko jako okazjonalny bodziec, a nigdy jako hamulec. Jedynym hamulcem były teraz destrukcyjne kryzysy i nagłe resety monetarne.

Wygórowany przywilej USA rozpoczął się na Międzynarodowej Konferencji Monetarnej w 1922 r., kiedy to po raz pierwszy międzynarodowe banki mogły akceptować nie tylko fizyczne złoto, ale także dolary amerykańskie (papierowe złoto) jako rezerwy. Ale wszystkie dolary amerykańskie przechowywane przez zagraniczne banki zostały zdeponowane w bankach w Nowym Jorku. I tam były liczone jako lokalne depozyty amerykańskie, tak samo jakbyśmy my złożyli nasze złoto w banku, oprócz tego, że były liczone za granicą.

Te depozyty były wykorzystywane jako podstawa ekspansji kredytowej zarówno w USA, jak i w krajach zagranicznych, które twierdziły, że są rezerwami. Ten proces podwoił podaż pieniądza wypłacanego poprzez deficyt bilansu płatniczego USA przez ostatnie 100 lat (z wyjątkiem pieniędzy, których Francja zażądała w złocie). Deficyty USA nigdy nie zmniejszyły łącznej siły nabywczej USA po 1922 r., w sposób, w jaki powinno to mieć miejsce w przypadku rozliczeń deficytu. Eksportowały również inflację USA na zewnątrz. I trwa to do dziś.

Jedynym rozwiązaniem tego problemu jest eksplozywne rozszerzenie bazy złota (wolumen x cena). Wolumen można zwiększyć poprzez wydobycie, ale nie na tyle szybko, aby wystarczyło w kryzysie. Dlatego cena złota poniesie ciężar tego resetu.

Rok 1971 był pierwszym krokiem w kierunku Wolnego Przepływu Złota

1445

Teraz spójrzmy wstecz na pierwszy komitet monetarny, który obradował w Genui od października 1445 do czerwca 1447. Wojna stuletnia trwała już wtedy ponad sto lat, podobnie jak spustoszenie gospodarcze i monetarne, które niesie ze sobą przedłużająca się wojna. W 1420 roku francuska waluta, liwr, była pod silną presją rynku, aby ją zdewaluować. Król wycenił swoje liwry na 0,78 grama złota każdy, w stosunku do złotej marki, ówczesnej jednostki wagi złota. Ale rynek handlował liwrami za zaledwie około 11% tej oficjalnej wartości, czyli 0,09 grama złota. Rynek zdewaluował już liwry o 90%.

Jacques Rueff opisuje odpowiedź francuskiego króla: W 1421 roku Karol VII „uciekł się do serii środków wykazujących niezwykłe podobieństwo do tych, które miały zostać przyjęte we Francji pięć wieków później: zakaz transakcji wymiany przez nielicencjonowanych handlarzy i ustalenie skali opłat za takie transakcje; zakaz eksportu złota i srebra w sztabkach; nałożenie grzywien na notariuszy, którzy ustalali płatności w markach złota i srebra, to znaczy w sztabkach, a nie w liwrach, intensywna eksploatacja francuskich kopalni srebra; oraz próba osiągnięcia zrównoważonego budżetu poprzez rygorystyczne i metodyczne zarządzanie… Ale wszystkie te wysiłki nie przyniosły skutku w złagodzeniu niedoli finansowej. Opracowano szereg dostosowań monetarnych — które można by nazwać dewaluacjami — jak to zwykle bywa w tak niespokojnych czasach”.

Genua spędziła 15 lat pod panowaniem francuskim podczas wojny, ale w 1445 roku była własnym miastem-państwem, republiką morską i ważnym ośrodkiem handlowym i portem dla handlu międzynarodowego. Był to również dom Banku Świętego Jerzego (1407-1805), jednego z najstarszych banków na świecie. W 1444 r. Bank otrzymał statut, aby zarządzać długiem publicznym i udzielać pożyczek rządowi, podobnie jak współczesny CB lub Skarb Państwa. „Niccolò Machiavelli utrzymywał, że panowanie Banku nad Genuą umożliwiło stworzenie „republiki bardziej godnej pamięci niż wenecka”.

Bank Saint George

Kiedy więc wahania, słabość i deprecjacja walut lokalnych i walut obcych „poważnie zachwiały” rynkiem w 1445 r., rząd genueński zwołał „komitet ekspertów” składający się z urzędników mennicy i powierników Banku św. Jerzego, aby znaleźć rozwiązanie wszystkich zawirowań monetarnych. Komitet pracował przez prawie dwa lata, ale nie mógł dojść do porozumienia. Zamiast tego wydał raport, w którym większość i mniejszość przedstawiły swoje poglądy.

Raport mniejszości, który został odrzucony, zalecał „koszykowy” standard monetarny (chociaż nie użyli słowa „koszykowy”) składający się z 1/3 złota, 1/3 srebra i 1/3 deprecjonujących walut krajów zaangażowanych w jakąkolwiek transakcję. Z drugiej strony raport większości, podpisany przez XV-wiecznego „Przewodnika Szlaku” Benedetto Centurione z domu Centurione i powiernika Banku św. Jerzego, zalecał przyjęcie czystego i prostego standardu złota.

Benedetto Centurione wydaje się być głową domu Centurione, jednego z najbogatszych wpływowych domów handlu międzynarodowego. Miał wiele zagranicznych oddziałów, z których każdy był prowadzony przez jednego lub więcej braci Centurione. Jak opowiadał Rueff, „Nicolo i Giovannie byli na Majorce, Raffaelo był w Brugii, a Paolo w Lizbonie”. Później otworzyli oddziały w Antwerpii i Indiach, „a Krzysztof Kolumb [pochodzący z Genui] był niewątpliwie jednym z ich podróżujących sprzedawców”.

Ale w 1445 roku, jak opowiada Rueff, Benedetto „był w pełni świadomy faktu, że przez pół wieku duża liczba krajów handlowych przyjęła standard złota. Jeden po drugim Egipt, Syria, Jemen, Hedżas i niektóre części świata greckiego przyjęły… złoto”.

W swoim raporcie większościowym Centurione napisał: „Banki będą zobowiązane do płacenia w [złotych] florenach, wymiana będzie odbywać się w [złotych] florenach; w ten sposób złoto nie opuści kraju i z czasem, wypierając zły pieniądz, będzie stanowić bogactwo ludu”. To była opinia, która przeważała w 1447 roku. Wkrótce banki zostały zobowiązane do regulowania nierównowagi kredytowej w złocie, nowym systemie rezerw bankowych, i do zdeponowania stu sztuk złota jako zabezpieczenia grzywien w przypadku złamania zasad. A wszystkie weksle bankowe wystawione w Genui za granicą musiały być również denominowane w złocie, co uczyniło je nową międzynarodową rezerwą bankową we współczesnym znaczeniu tego terminu.

Jak opisał to Jacques Rueff w 1932 r., ta „prosta i jasna” rekomendacja „obdarzyłaby świat najwspanialszym instrumentem współpracy międzynarodowej w jego historii… System ten miał działać doskonale, dopóki nie został zniszczony – również w Genui – przez drugi komitet ekspertów, który w kwietniu i maju 1922 r. wymyślił, jak zniszczyć dzieło domu Centurione”.


Jacques Rueff

Podobnie jak Centurione, Rueff również okazał się być w późniejszych latach trochę architektem monetarnym. Podczas Wielkiego Kryzysu Rueff był ważną postacią w zarządzaniu gospodarką francuską. W 1941 roku został zwolniony ze stanowiska zastępcy gubernatora Banku Francji w wyniku nowych antysemickich praw reżimu Vichy. Po wojnie pełnił funkcję polityczną jako minister stanu Monako, jako sędzia Europejskiego Sądu Najwyższego, a później jako kluczowy doradca ekonomiczny prezydenta Francji Charlesa de Gaulle'a. „Plan Rueffa” z 1958 roku zrównoważył francuski budżet i zabezpieczył wymienialność francuskiej waluty.

Rueff był bardzo krytyczny wobec używania dolara jako jednostki rezerwowej, co, jak ostrzegał, mogłoby spowodować światową inflację. Zdecydowanie opowiadał się za integracją europejską i zawsze pozostawał stanowczym przeciwnikiem idei lorda Keynesa. W 1947 r. Rueff skrytykował opus magnum Keynesa, Ogólną teorię zatrudnienia, procentu i pieniądza . Po jego krytyce Keynesa głównym krytykiem Rueffa został James Tobin, ekonomista keynesowski, który później został doradcą Rezerwy Federalnej i Departamentu Skarbu USA, gdzie pomógł zaprojektować amerykańską politykę ekonomiczną keynesowską podczas administracji Kennedy'ego. Jest w jakiś sposób stosowne, że arcywróg Rueffa, Tobin, został najlepiej zapamiętany za swoją propozycję z 1972 r. dotyczącą „podatku Tobina”, podatku od wymiany walut obcych w odpowiedzi na zakończenie przez Nixona systemu z Bretton Woods

London Gold Pool

Porada Jacques'a Rueffa skłoniła Charlesa de Gaulle'a do rozpoczęcia wycofywania fizycznego złota z amerykańskiego Skarbu Państwa w późniejszych latach (1965-1967) London Gold Pool, a następnie do całkowitego wycofania się z Pool w 1968 r., co ostatecznie doprowadziło do zamknięcia amerykańskiego okna złota w 1971 r.

Oto wypowiedź de Gaulle'a w 1965 r.:
https://youtu.be/eYgnGAr3-kM?si=M_i1UFCS6EUWxvh1

Krótki opis upadku London Gold Pool

London Gold Pool było tajnym konsorcjum zachodnich banków centralnych, swego rodzaju „klubem dżentelmenów”, który zgodził się połączyć swoje fizyczne zasoby złota w ustalonych proporcjach w celu manipulowania londyńskim rynkiem złota. Ich celem było utrzymanie londyńskiej ceny złota w ścisłym przedziale od 35,00 do 35,20 USD.

Londyn stał się światowym rynkiem złota. Przez ponad pół wieku prawie 80% światowej produkcji złota przepływało przez Londyn. Codzienne ustalanie cen „London Gold Fix” rozpoczęło się w 1919 r. i miało miejsce tylko raz dziennie, aż do załamania się London Gold Pool w 1968 r., kiedy dodano „afternoon fix”, aby zbiegło się to z otwarciem rynków w Nowym Jorku.

W 1944 roku porozumienie z Bretton Woods ustaliło powiązanie walut obcych z dolarem amerykańskim, a dolara ze złotem po kursie wymiany 35,20 USD za uncję. W tym czasie złoto nie było przedmiotem obrotu w USA, ale w Londynie nadal handlowano nim po cenie od 35 do 35,20 USD, rzadko zmieniając się o więcej niż pensa lub dwa dziennie.

Przez pierwszą dekadę systemu z Bretton Woods ogólnie brakowało dolarów amerykańskich za granicą, co automatycznie wspierało stały powiązanie ze złotem. Ale USA miały duży deficyt handlowy z resztą świata, a pod koniec lat 50. na rynku międzynarodowym nastąpił nadmiar dolarów, który zaczął wysysać złoto ze skarbu państwa USA.

Następnie, w ciągu jednego dnia w październiku 1960 roku, cena złota w Londynie, która normalnie trafiłaby na pierwsze strony gazet przy wzroście zaledwie o 2 centy, wzrosła z 35 do ponad 40 USD za uncję! Wybory Kennedy'ego były tuż za rogiem, a w Europie uważano, że Kennedy prawdopodobnie zwiększy deficyt handlowy USA i druk dolarów.

Tej październikowej nocy, w awaryjnej rozmowie telefonicznej między Fed a Bankiem Anglii, uzgodniono, że Anglia użyje swojego oficjalnego złota, aby nasycić rynki i przywrócić kontrolę nad ceną. Następnie, w pierwszym roku urzędowania Kennedy'ego, Sekretarz Skarbu USA, Fed i BOE zorganizowali London Gold Pool składający się z wyżej wymienionych krajów oraz Niemiec, Francji, Szwajcarii, Włoch, Belgii, Holandii i Luksemburga.

Celem puli było utrzymanie ceny złota w przedziale 35–35,20 USD za uncję, aby dla świata było taniej kupować złoto przez Londyn z nieoficjalnych źródeł niż wyjmować je z amerykańskiego Skarbu Państwa. Przy kursie wymiany 35,20 USD wysyłka złota ze Stanów Zjednoczonych do Europy kosztowałaby około 35,40 USD za uncję. Tak więc docelowy przedział na rynkach londyńskich działał jak tarcza przed oficjalnym złotem USA, które znacznie zmalało w ciągu kilku lat.

Sposób działania puli polegał na tym, że Bank Anglii miał dostarczać fizyczne złoto w razie potrzeby na rynek publiczny, gdy tylko cena zaczęłaby rosnąć. BOE otrzymałoby wówczas zwrot złota z puli zgodnie z ustalonym procentem każdego kraju. Jeśli cena złota spadłaby poniżej 35 USD za uncję, pula kupiłaby złoto, zwiększając odpowiednio wielkość puli i udział każdego członka. Udziały i składki wynosiły:

50% - Stany Zjednoczone Ameryki 135 milionów USD, czyli 120 ton metrycznych
11% - Niemcy 30 milionów USD, czyli 27 ton metrycznych
9% - Anglia 25 milionów USD, czyli 22 tony metryczne
9% - Włochy 25 milionów USD, czyli 22 tony metryczne
9% - Francja 25 milionów USD, czyli 22 tony metryczne
4% - Szwajcaria 10 milionów USD, czyli 9 ton metrycznych
4% - Holandia z 10 milionami dolarów, czyli 9 tonami metrycznymi
4% - Belgia z 10 milionami dolarów, czyli 9 tonami metrycznymi

A ponieważ oni, jako grupa, robili to w tajemnicy, okazało się, że byli w stanie osiągnąć znaczny zysk w pierwszych kilku latach istnienia puli. Ponieważ kupowali tanio i sprzedawali drogo w ustalonym zakresie handlowym, o którym tylko oni wiedzieli, że jest ustalony, osiągnęli znaczne zyski, a nawet zwiększyli swoje rezerwy aż PIĘCIOKROTNIE do 1965 roku!

Ale wraz ze znacznym wzrostem kosztów zaangażowania USA w Wietnamie od 1965 do 1968 roku, ta tendencja się odwróciła, a dolar znalazł się pod ekstremalną presją. Od 1965 do końca 1967 roku pula złota wydawała coraz więcej własnego złota, aby utrzymać cenę w swoim zakresie. Widząc to, Francja (która była jednym z insiderów i wiedziała o operacji ustalania cen) zaczęła żądać coraz większej ilości złota od Skarbu Państwa USA za swoje dolary.

A w miarę postępu tego trendu, świat zalewało coraz więcej dolarów, które były wspierane coraz mniejszą ilością złota, co tworzyło niezwykle niestabilną sytuację. Popyt publiczny na złoto rósł, wojna eskalowała, funt został zdewaluowany, Francja wycofała się z puli złota i w ciągu jednego dnia, w piątek 8 marca 1968 r., w Londynie sprzedano 100 ton złota, dwadzieścia razy więcej niż normalnie 5 ton dziennie.

W następną niedzielę prezes Rezerwy Federalnej USA ogłosił, że USA będą bronić ceny złota wynoszącej 35 dolarów za uncję „aż do ostatniego sztabki”! Natychmiast USA przetransportowały samolotami kilka ładunków złota do Londynu, aby zaspokoić popyt. W środę tego tygodnia Londyn sprzedał 175 ton złota. Następnie w czwartek popyt publiczny osiągnął 225 ton! Tej nocy ogłosili piątek „dniem wolnym od pracy” i zamknęli rynek złota na dwa tygodnie, „na prośbę Stanów Zjednoczonych”.

To był koniec Londyńskiego Puli Złota. Publiczna cena złota szybko wzrosła do 44 USD za uncję i ujawniono nową „dwupoziomową” cenę złota; jedną cenę dla banków centralnych i inną dla reszty z nas. Nawet dzisiaj oficjalna cena złota w USA wynosi zaledwie 42,22 USD za uncję, czyli o 2 USD MNIEJ niż cena rynkowa w 1968 roku!

Architekci

1. Prawdziwy cel stojący za euro i jego architekturą
oraz
2. Wpływ zbliżającego się wprowadzenia euro na złoto

Jacques Rueff był pierwszym architektem euro. Sam EBC ustala początek „Drogi do wspólnej waluty, euro” na rok 1962, kiedy to ukazało się „Memorandum Marjolina”.

https://www.ecb.europa.eu/pub/pdf/other ... 2004en.pdf

Memorandum Marjolina było pierwszym wnioskiem Komisji Europejskiej dotyczącym unii gospodarczej i walutowej. Robert Marjolin (1911-1986) był francuskim ekonomistą i politykiem zaangażowanym w tworzenie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG). Był o 15 lat młodszy od Jacques’a Rueffa (1896-1978) i, podobnie jak Rueff, był doradcą ekonomicznym Charlesa de Gaulle’a. Wspominam o tym tylko po to, aby pogłębić związek między nowoczesnym euro a Charlesem de Gaulle'em z lat 60., który publicznie narzekał na wygórowane przywileje przyznane Stanom Zjednoczonym dzięki używaniu dolarów jako międzynarodowych rezerw CB, zażądał fizycznego złota od Skarbu Państwa USA i wycofał się z London Gold Pool, co doprowadziło do końca Bretton Woods trzy lata później.

1. Celem euro było zapewnienie międzynarodowej alternatywy transakcyjnej dla dolara.
2. Konsekwencją wprowadzenia euro byłoby to, że złoto przeszłoby „najbardziej widoczną transformację od czasu, gdy po raz pierwszy zostało użyte jako pieniądz”.

A ci, którzy nieustannie twierdzą, że złoto jest tylko jednym z wielu towarów — aktywem takim jak każdy inny, który, gdy przyjdzie co do czego, zostanie ostatecznie zlikwidowany na rzecz symbolicznych jednostek waluty tokenowej — muszą wyjaśnić, w jaki sposób płaszczyzna monetarna, niewypłacalna przy dzisiejszych niskich cenach, utrzyma jakąkolwiek kontrolę nad rzeczywistością przy jeszcze niższych cenach. Faktem jest, że nie może. I dlatego możesz podtrzymywać swoje argumenty tylko fantastycznymi historiami o współczesnych wszechmocnych władcach zniewalających poddanych do grobów. Ale niestety, tak naprawdę nie działa zróżnicowany globalny ekosystem ekonomiczny.

Nasze pieniądze to kredyt. Pieniądze „ludu” zawsze były kredytem. Kredyt rozszerza się i kurczy w zależności od dostępności rzeczywistych pieniędzy, bazy monetarnej. W 1922 r. po raz pierwszy uwzględniono formę kredytu jako samą bazę. Jeśli kiedykolwiek istniała, to była puszka Pandory!

Kredyt to nasze pieniądze. To najlepszy możliwy pieniądz dla dynamicznej gospodarki. Tak właśnie na samym początku wyłoniła się czysta koncepcja pieniądza. Kiedy złoto po raz pierwszy stało się pieniądzem, było jednostką rozliczeniową. Dam ci pięć uncji złota w postaci bydła, a ty będziesz mi winien pięć uncji mleka i innych dóbr i usług. Kiedy uczestniczymy w dynamicznej gospodarce, handlujemy kredytem denominowanym w pieniądzach. Kiedy wycofujemy się z źle zarządzanej gospodarki, wycofujemy się do bazy monetarnej, gromadzimy rezerwy. Posiadanie kredytu to nasz głos za dynamiką. Gromadzenie rezerw to nasz głos przeciwko obecnej gospodarce.

Złoto jest w trakcie zmiany funkcji w gospodarce światowej. I w tej transformacji, „najbardziej widocznej transformacji od czasu, gdy po raz pierwszy użyto go jako pieniądza”, osiągnie on nowy, oszałamiający poziom, zanim powróci do swojej właściwej funkcji. To się dzieje. Musi się wydarzyć, ponieważ obietnice banku sztabkowego nie mogą działać jak złoto. Uważaj więc, jaki rodzaj złota trzymasz (fizyczne to to, czego chcesz), albo możesz po prostu przegapić ponowną wycenę tysiąclecia. Ci, którzy martwią się teraz o zakup złota, ponieważ kilku analityków, którzy nie mają pojęcia, o czym mówią, ciągle mówi, że to jest szczyt.

Oto najważniejsza rzecz, złoto będzie działać tak samo jako aktywa rezerwowe w Wolnym Przepływie Złota, jak przed 1922 rokiem, nawet bez powrotu do bycia jedyną bazą monetarną. Złoto jest lepsze nawet od całej płaszczyzny monetarnej pod tym względem. Jest jedynym członkiem monetarnym sfery fizycznej. Nie ma znaczenia, czy jest częścią systemu waluty transakcyjnej, czy nie, dla jej roli w zarządzaniu równowagą. Może pełnić tę rolę nawet w Wolnym Przepływie Złota. To właśnie odkryli architekci! W ten sposób architekci euro są porównywani do konferencji w Genui z 1445 r. I w ten sposób Jacques Rueff jest porównywany do Benedetto Centurione.

The Age of Inflation, Rozdział 2, Jacques Rueff - http://csinvesting.org/wp-content/uploa ... -Rueff.pdf
http://fraser.stlouisfed.org/docs/meltzer/craint89.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Bank_of_Saint_George
http://en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Rueff

*****

https://www-thejakartapost-com.translat ... r_pto=wapp

Artykuł z 2011 pokazuje, jak $IMFS zniekształciło wskaźniki odniesienia rządów zagranicznych na najwyższych szczeblach, ale także jak bardzo zacofany jest ten pogląd. Indonezyjski indeks cen konsumpcyjnych powinien obejmować żywność i wykluczać złoto, a nie odwrotnie! W systemie fiducjarnym chcesz, aby twój fiducjarny był stosunkowo stabilny w stosunku do dóbr, które sprawiają, że gospodarka jest zdrowa. Ale w tym przypadku to, co rejestrują jako inflację (rosnącą cenę złota), jest w rzeczywistości deflacją w ujęciu realnym , ponieważ siła nabywcza złota w Indonezji rośnie w stosunku do takich rzeczy jak żywność.

W Wolnym przepływie złota ta rosnąca siła nabywcza złota w stosunku do żywności miałaby wpływ na napływ fizycznego złota i pobudziłaby gospodarkę, ponieważ eksport wzrósłby z powodu tańszego złota gdzie indziej. Ale jest haczyk: wszystkie sygnały są zepsute przez $IMFS! Indonezja już ma nadwyżkę handlową w 2011. A złoto rośnie w stosunku do żywności wszędzie . Nie ma znaczenia, czy produkujesz lub konsumujesz więcej w swoim kraju dzisiaj, złoto nadal rośnie. W ten sposób możemy mieć pewność, że dzisiejsza cena złota nie jest prawdziwą wartością złota (złoto wycenione w towarach).

A to dlatego, że dzisiejsza cena złota nadal nie odzwierciedla fizycznego przepływu złota, który normalnie byłby funkcją arbitrażu, a spekulanci transportują złoto tam, gdzie jego siła nabywcza jest najwyższa. Dzisiejszy przepływ złota jest nadal sterylizowany przez papierowy handel złotem w ramach systemu bankowości sztabkowej LBMA i około 250 razy większy niż przepływ nowego złota z kopalni. To całkowity obrót w LBMA (sprzedaż plus zakupy) wynoszący 5400 ton każdego dnia.

Jednak rzeczy się zmieniają, nawet dzisiaj. To właśnie mówi rosnąca cena złota od 2002 r. Chodzi o coś więcej niż tylko rosnącą cenę. Nie chodzi tylko o hossę złota lub nawet rynku towarów. „To wszystko ma związek ze zmieniającą się światową architekturą finansową. Funkcja złota w systemie monetarnym ulega zmianie i żaden inny metal nie będzie miał w tym udziału”.

Złoto powróci do swojej funkcji sprzed 1922 r., ale to nie oznacza, że ​​powrócimy do standardu złota sprzed 1922 r. Standard złota sprzed 1922 r., chociaż pozwalał na funkcjonowanie złota, nadal miał tę samą wadę, na którą tak często wskazuję; że używanie tego samego środka wymiany i oszczędzania prowadzi do regularnych, powtarzających się konfliktów między dwoma obozami.

To ważne rozróżnienie, które należy zrozumieć. Prawdziwa funkcja złota jest względna w stosunku do rzeczywistego, fizycznego bilansu handlowego, a nie wadliwego, politycznego przeceniania długu i innych schematów pieniężnych przez człowieka. W 1971 r. cała planeta przeszła na używanie czystego pieniądza symbolicznego jako środka wymiany. Te symboliczne tokeny regularnie i żałośnie zawodzą jako środek przechowywania wartości, ale działają zadziwiająco dobrze jako środek wymiany.

[kerad]

2021

Przemówienie

Chcę dziś porozmawiać o tym, czy potrzebujemy „publicznych pieniędzy”. Powinienem wyjaśnić, że nie mówię tu o wydatkach publicznych, ale o samej formie pieniędzy: przez „publiczne pieniądze” mam na myśli pieniądze wydawane przez państwo swoim obywatelom do codziennego użytku.

Pieniądze w Wielkiej Brytanii dzisiaj
To pytanie może wydawać się dość dziwne.

W Wielkiej Brytanii Bank Anglii – instytucja publicznanotatka[1] – emituje pieniądze dla społeczeństwa od ponad 300 lat. Jego banknoty, zawierające słynne zobowiązanie „Obiecuję zapłacić okazicielowi”, są noszone w milionach portfeli i torebek i są używane miliony razy każdego dnia przez społeczeństwo do dokonywania transakcjinotatka[2] .

Te banknoty i monety są denominowane w funtach szterlingach, walucie Wielkiej Brytanii. To Bank of England, w imieniu państwa, jest odpowiedzialny za zapewnienie stabilnej wartości waluty poprzez utrzymanie inflacji na poziomie docelowym 2%.

Publiczne pieniądze do powszechnego użytku w Wielkiej Brytanii są dostępne tylko w formie fizycznej gotówki. Są bardzo widoczne, zaufane i, rzeczywiście, prawdopodobnie są obrazem, jaki wiele osób w tym kraju ma w głowie, gdy wyobraża sobie pieniądze.

Jednak większość pieniędzy, którymi dysponują i którymi posługują się obecnie obywatele Wielkiej Brytanii, to nie fizyczne „pieniądze publiczne” emitowane przez państwo, lecz cyfrowenotatka[3] prywatne pieniądze” emitowane przez banki komercyjne. Około 95% środków, którymi dysponują ludzie i które mogą być wykorzystane do dokonywania płatności, jest obecnie przechowywanych w formie depozytów bankowych, a nie gotówki. W codziennym użyciu tylko 23% płatności przed pandemią było dokonywanych przy użyciu pieniędzy publicznych w formie gotówki, w porównaniu z blisko 60% dekadę wcześniejnotatka[4] .

Te prywatne pieniądze nie są roszczeniem do państwa ani nie są wspierane zasobami państwa. Nie są objęte znaną obietnicą Banku Anglii, aby „zapłacić okazicielowi”.

Nie jest dla mnie jasne, w jakim stopniu ogół społeczeństwa rozumie to rozróżnienie między pieniędzmi publicznymi i prywatnymi – ani nawet, że przez większość czasu używają pieniędzy prywatnych. Nie znam żadnych ankiet ani badań, które zajmowałyby się tym pytaniem.

Przez lata zadawałem to pytanie osobom, które spotkałem. Takie podejście jest oczywiście statystycznie naganne i z pewnością nie powinno się na nim opierać polityki. Ale jeśli to coś znaczy, odpowiedzi sugerują, że ludzie generalnie nie są świadomi różnicy między pieniędzmi prywatnymi i publicznymi.

Poza okresami kryzysu rodzaj pieniędzy, których używają, a także to, co i kto za nimi stoi, nie jest czymś, co ich szczególnie interesuje.

Myślę, że to dobrze, że obecnie, inaczej niż w niektórych okresach historii, nie zastanawiamy się nad tymi kwestiami zbyt wiele i że ludzie w Wielkiej Brytanii generalnie ufają pieniądzom, których używają, bez względu na ich formę i emitenta.

To nie przypadek. To zasługa wiarygodności ram instytucjonalnych regulujących pieniądz w Wielkiej Brytanii, które wiążą prywatne pieniądze z publicznymi pieniędzmi wydawanymi przez państwo.

Ta struktura ma kilka ważnych elementów. Niezależny bank centralny zapewnia stabilność wartości waluty/jednostki rozliczeniowej. Banki komercyjne emitujące pieniądze są regulowane, aby zapewnić ich solidność. Posiadają rachunki w Banku Anglii, rozliczają transakcje elektronicznie między sobą w publicznych pieniądzach Banku Anglii i mogą pożyczać od Banku, aby pokryć niedobory płynności, w tym w czasach stresu. A system gwarancji depozytów zapewnia posiadaczom pieniędzy banków komercyjnych ochronę w postaci zabezpieczenia na wypadek upadku banku.

I co najważniejsze, to powiązanie wynika również z faktu, że ludzie mają prawo wymieniać swoje prywatne pieniądze, wierzytelności wobec banków, na publiczne pieniądze, wierzytelności wobec państwa, kiedy tylko chcą – tak jak robią to za każdym razem, gdy korzystają z bankomatu lub wpłacają gotówkę na konto bankowe, bez ograniczeń czy utraty wartości.

Nie musimy cofać się aż tak daleko w przeszłość, aby dostrzec epizody, w których zaufanie do pieniądza używanego w Wielkiej Brytanii – publicznego lub prywatnego – zostało zachwiane. Ramy stabilności monetarnej mają mniej niż 25 lat i powstały po okresie, w którym wartość wszystkich pieniędzy, publicznych i prywatnych, denominowanych w funtach szterlingach była niestabilna.notatka[5] .

Obecne ramy regulacyjne dla banków i systemu gwarantowania depozytów mają swoje korzenie w jeszcze nowszych doświadczeniach. Podczas kryzysu finansowego zaledwie 10 lat temu rząd został zmuszony do ratowania systemu bankowego za ogromne pieniądze, aby uniknąć utraty pieniędzy, które miliony obywateli posiadali w formie roszczeń wobec banków komercyjnych – i ogólnej utraty zaufania do pieniędzy prywatnych, która by nastąpiła.

Żeby było jasne, myślę, że reformy, które przeprowadziliśmy w ciągu ostatnich 10 lat, doprowadziły do ​​znacznie bardziej solidnego i odpornego sektora bankowości komercyjnej. Doświadczenia ostatnich 12 miesięcy pokazały odporność systemu bankowego na ekstremalny szok gospodarczy.

Ale te nie tak odległe epizody podkreślają, że zagrożenia dla zaufania do pieniędzy lub konkretnych form pieniędzy nie są tylko czymś z podręczników historii. Pieniądze są w końcu konwencją społeczną, która może być bardzo krucha pod wpływem stresu.

Przyszłe trendy
Pieniądze nie są tylko konwencją społeczną, są bardzo dynamiczne. Formy, jakie mogą przyjmować, i zastosowania, do których mogą być użyte, różniły się istotnie w historii i między społeczeństwami. Zmiany często były napędzane przez interakcję innowacji technologicznych, które poprawiły funkcjonalność pieniędzy – na przykład czyniąc je bezpieczniejszymi lub wygodniejszymi w użyciu.

Od kilku dekad żyjemy w okresie takich zmian.

Z punktu widzenia banków komercyjnych, cyfrowe pieniądze stały się bardziej dostępne dla ogółu społeczeństwa, tańsze i szerzej stosowane, zwłaszcza w przypadku transakcji o niższej wartości.

Po stronie popytu wygoda, zwłaszcza w odniesieniu do handlu elektronicznego, podsyciła apetyt społeczeństwa na pieniądz cyfrowy. W rezultacie spada wykorzystanie pieniędzy publicznych w formie gotówki fizycznej.

Zmiany te były bardzo widoczne w Wielkiej Brytanii, gdzie przybrały głównie formę wydawania kart płatniczych kredytowych i debetowych ogółowi społeczeństwanotatka[6] , rozwój szybszego systemu płatności i pojawienie się pieniądza elektronicznego, pochodnego pieniądza banków komercyjnychnotatka[7] W 2015 r. cyfrowe formy płatności wyprzedziły gotówkę i obecnie stanowią trzy czwarte wszystkich płatności, przy czym same karty debetowe odpowiadają za 42% płatności.

Ponieważ jedyną cyfrową walutą dostępną dla ogółu społeczeństwa jest prywatna, komercyjna waluta bankowa, przejście z fizycznej gotówki na płatności cyfrowe w ostatnich dziesięcioleciach oznaczało przejście od pieniędzy publicznych do prywatnych.

Pandemia i wynikający z niej ogromny wymuszony eksperyment w zdalnym życiu, pracy i transakcjach przyspieszyły te trendy, przynajmniej tymczasowo. Na przykład niedawne badanie Banku Anglii wykazało, że 70% respondentów używało mniej gotówki niż przed pandemią. Z oczywistych powodów zwiększyło się wykorzystanie płatności zbliżeniowychnotatka[8] i transakcje internetowenotatka[9] .

Oczywiście nie wiemy, jak trwałe będą te zmiany, gdy wyjdziemy z pandemii. Myślę jednak, że można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że doświadczenia ostatnich 12 miesięcy doprowadzą do dalszego przyspieszenia przejścia od pieniądza fizycznego do pieniądza elektronicznego/cyfrowego, a wraz z nim przejścia od pieniądza publicznego do prywatnego.

W ostatnich latach innowacje technologiczne, które sprawiły, że cyfrowe pieniądze prywatne stały się tańsze i wygodniejsze zarówno w przypadku handlu elektronicznego, jak i transakcji osobistych, były wynikiem technologii, które jeśli nie są już „staromodne”, to z pewnością są teraz dość dobrze znanenotatka[10] .

Jednakże na horyzoncie pojawiają się nowsze technologie i innowacje, takie jak tokenizacja i rozproszony rejestr, które mogą jeszcze bardziej przekształcić pieniądz, którym się posługujemy.

„Stablecoiny”, forma kryptoaktywów, są prawdopodobnie najbardziej znane z nich. Ich zwolennicy twierdzą, że mają one potencjał radykalnego obniżenia kosztów pieniądza cyfrowego i zwiększenia jego „funkcjonalności”, „rzeczy, które może zrobić”, osadzając pieniądz znacznie głębiej w świecie cyfrowym w sposób, który możemy sobie teraz jedynie wyobrazićnotatka[11] .

Orędownikami tych nowszych form pieniądza zazwyczaj nie są banki, ale firmy technologiczne, w tym tak zwane platformy internetowe „Big Tech”. Ich modele biznesowe bardzo różnią się od modeli banków: wiele z nich nie jest zainteresowanych udzielaniem kredytów, ale raczej stara się integrować nowe formy pieniądza ze swoimi innymi usługami opartymi na danych.

Przyciągnęło to ogromną uwagę, w tym ze strony organów publicznych, takich jak Bank Anglii, które obecnie zmagają się z drażliwą kwestią, jakie ramy regulacyjne powinny mieć zastosowanie do niebankowych emitentów pieniędzy prywatnych. (Nie zamierzam zmagać się z tym pytaniem dzisiaj — Bank Anglii wkrótce wyda dokument dyskusyjny na temat implikacji polityki publicznej niekomercyjnych bankowych pieniędzy cyfrowychnotatka[12] )

Takie wydarzenia doprowadziłyby do dalszego odejścia od gotówki i pieniędzy publicznych. Oczywiście, mogą nigdy nie nastąpić. Jednak obserwując cyfrową transformację innych części gospodarki, nie można by obstawiać, że kolejna fala technologii doprowadzi do dalszej poważnej transformacji: moglibyśmy teraz, w płatnościach, znaleźć się w świecie „Blackberry”, który jest gotowy na wprowadzenie „iPhone’a”.

Bank of England zobowiązuje się do udostępniania gotówki fizycznej, banknotów, tak długo, jak będzie na nią popyt, i współpracuje z innymi organami, aby wspierać stały dostęp do gotówki. Nie sądzę, aby popyt na gotówkę całkowicie zniknął w najbliższym czasie. Wielu nadal polega na niej z wielu powodównotatka[13] .

Jednak gotówka, a co za tym idzie, pieniądze publiczne, stanowią coraz mniejszą część pieniędzy, którymi posługujemy się w Wielkiej Brytanii, i są coraz bardziej bezużyteczne w świecie cyfrowym.

Być może jeszcze tam nie jesteśmy. Ale wygląda na to, że w Wielkiej Brytanii, jeśli chcemy zachować publiczne pieniądze nadające się do powszechnego użytku i dostępne dla obywateli, państwo będzie musiało wyemitować publiczne pieniądze cyfrowe, które mogą sprostać potrzebom współczesnego życia.

Czy to ma znaczenie?
Pytanie – i nie jest to pytanie skierowane wyłącznie do banków centralnych – brzmi: czy ma znaczenie, że obywatele nie mają dostępu do publicznych pieniędzy, z których mogliby korzystać w życiu codziennym?

Obecny miks pieniędzy publicznych i prywatnych w Wielkiej Brytanii jest wynikiem historii, a nie jakiejś świadomej decyzji politycznej, a niektórzy mogliby twierdzić, że ogólnie dostępne pieniądze publiczne stają się anachronizmem. Biorąc pod uwagę, że mamy wiarygodne ramy władzy publicznej dla pieniędzy prywatnych, które opisałem wcześniej, dlaczego państwo miałoby być zaangażowane w kwestię pieniędzy dla społeczeństwa w konkurencji z sektorem prywatnym? Państwo nie dostarcza już bezpośrednio energii elektrycznej ani wody dla społeczeństwa w Wielkiej Brytanii? Dlaczego miałoby dostarczać pieniądze?

To ważne pytania, których nie należy odkładać na bok. Żadna decyzja, że ​​państwo powinno wydać nową formę pieniądza cyfrowego swoim obywatelom, nie może opierać się jedynie na fakcie, że rola pieniędzy publicznych w społeczeństwie maleje. Musi opierać się na ocenie korzyści płynących z zapewnienia dostępności i użyteczności pieniędzy publicznych oraz kosztów i ryzyka związanego z pozwoleniem na ich zniknięcie.

W Wielkiej Brytanii nie przeprowadzono jeszcze takiej oceny i nie podjęto decyzji o wprowadzeniu publicznej waluty cyfrowej – ani o użyciu jej technicznej nazwy, Central Bank Digital Currency (CBDC).

Wprowadzenie CBDC byłoby bardzo poważnym projektem publicznym, który miałby istotne konsekwencje dla sektora finansowego, wielu gałęzi gospodarki i całego społeczeństwa.

Bank Anglii, podobnie jak wiele innych banków centralnych, badał te kwestie w ostatnich latach. W zeszłym roku opublikowaliśmy dokument dyskusyjny z ilustracyjnym modelem uniwersalnej publicznej waluty cyfrowej. Wkrótce opublikujemy kolejny dokument dyskusyjny na temat niektórych kwestii polityki publicznej generowanych przez nowe formy pieniądza cyfrowego.

Podczas tegorocznego brytyjskiego tygodnia technologii finansowych Kanclerz Skarbu ogłosił powołanie Zespołu zadaniowego pod przewodnictwem Ministerstwa Skarbu i Banku Anglii, którego zadaniem będzie zapewnienie przyjęcia strategicznego podejścia przez brytyjskie władze, podczas gdy wspólnie będziemy badać problemy związane z CBDCnotatka[14] .

Nie chcę, przewidywać rezultatów tej pracy. Ale na podstawie pracy, którą Bank wykonał do tej pory, mogę być może przedstawić pewne wstępne poglądy na temat tego, gdzie mogą leżeć niektóre korzyści, a gdzie, odwrotnie, mogą istnieć ryzyka w pozwoleniu na zniknięcie publicznie dostępnych państwowych pieniędzy.

W ten sposób będę patrzeć w przyszłość, jak również w teraźniejszość i na możliwe wejście niebankowych emitentów pieniędzy prywatnych, takich jak platformy „Big Tech”. Biorąc pod uwagę szybkość rozwoju technologicznego w płatnościach i zmiany, jakie widzimy w sposobie dokonywania transakcji, każda ocena, która nie jest przyszłościowa, najprawdopodobniej zostanie wyprzedzona przez wydarzenia.

Stabilność finansowa
Przede wszystkim są to implikacje dla stabilności finansowej wynikające z braku publicznych pieniędzy do wykorzystania przez ogół społeczeństwa. Zapewnienie zaufania do pieniędzy jako środka płatniczego i środka przechowywania wartości jest fundamentalne dla stabilności finansowej. Czy obecność publicznych pieniędzy w rękach obywateli odgrywa w tym jakąkolwiek rolę?

Odpowiedzi tutaj, myślę, leżą w dwóch powiązanych obszarach. Po pierwsze, rola, jaką powszechnie dostępne pieniądze publiczne odgrywają w zapewnianiu zarówno postrzegania jednolitości pieniądza w Wielkiej Brytanii, jak i rzeczywistości substytucyjności wszystkich pieniędzy używanych w gospodarce.

Moim zdaniem fakt, że posiadacze wszelkich prywatnych pieniędzy emitowanych przez bank komercyjny mają prawo do ich zamiany na pieniądze publiczne – tj. gotówkę – na żądanie, jest jednym z kluczowych elementów ram gwarantujących użytkownikom, że jedna forma pieniędzy w Wielkiej Brytanii, np. roszczenia wyemitowane przez Bank A, może zostać wymieniona na roszczenia wobec państwa lub roszczenia wobec Banku B bez żadnej zmiany wartościnotatka[15] Z punktu widzenia użytkownika, to wszystko jest po prostu tą samą „pieniędzmi” – funtami szterlingami.

Wymaganie, aby banki były w stanie na żądanie wymieniać pieniądze emitowane za pośrednictwem rachunków depozytowych na pieniądze Banku Anglii, stanowi również podstawę ram regulacyjnych dla banków.

Drugim obszarem jest rola, jaką dostęp do pieniędzy publicznych może odegrać w czasach napięć, gdy zaufanie do emitentów pieniędzy prywatnych jest zagrożone.

To złożona kwestia. Z jednej strony podczas takich epizodów łatwy dostęp do bezpieczniejszych, publicznych pieniędzy może stymulować wyczerpanie prywatnych pieniędzy, wzmacniając stres. Z drugiej strony, wiedza, że ​​w stresie deponenci mają możliwość przejścia na państwowe pieniądze, może być ważna w zapobieganiu bardziej ogólnej utracie zaufania do pieniędzy.

Bez dostępu do pieniędzy publicznych ogół społeczeństwa jest skutecznie zamknięty w prywatnych pieniądzach. Ochrona depozytów w takim świecie umożliwia deponentom jedynie wymianę roszczeń do jednego banku na roszczenia do innego. W warunkach stresu systemowego, gdy odporność całego systemu bankowego jest zagrożona, przekonanie, że nie ma wyjścia z prywatnych pieniędzy, że nie ma dostępu do bezpiecznych płynnych aktywów wspieranych przez państwo, może podważyć zaufanie.

Być może wskazuje to na coś bardziej nieuchwytnego, a jednak bardziej fundamentalnego w kwestii roli publicznych pieniędzy w postrzeganiu pieniędzy przez obywateli: że bez względu na formę lub emitenta, zaufanie do koncepcji pieniądza w społeczeństwie musi być zakorzenione w postrzeganiu go jako płynnego, bezpiecznego aktywa, które zawsze będzie akceptowane.

W poprzednich stuleciach złoto odgrywało tę rolę, a jego symbolika pozostaje potężna do dziś. W czasach współczesnych, w Wielkiej Brytanii, podejrzewam, że państwo w formie Banku Anglii i jego „obietnicy zapłaty” zapewnia tę kotwicęnotatka[16] . Nie jest wcale pewne, czy Bank Anglii mógłby nadal zapewniać tę kotwicę, zwłaszcza w czasach napięć, gdyby społeczeństwo nie miało dostępu do emitowanych przez niego pieniędzy.

Rozważając możliwe role powszechnie dostępnych pieniędzy publicznych, ważne jest, aby wyjść poza status quo, w którym pieniądze prywatne są emitowane wyłącznie przez ściśle regulowane banki komercyjne.

Jak już wcześniej wspomniałem, istnieje obecnie bardzo realna perspektywa, że ​​podmioty niebędące bankami, w tym duże platformy technologiczne lub „Big Techs”, będą mogły emitować nowe formy pieniądza cyfrowego, takie jak „stablecoiny”notatka[17] do ogólnych celów płatniczych. Prawdopodobnie będą one miały większą funkcjonalność i niższe koszty transakcyjne niż obecna oferta cyfrowych pieniędzy banków komercyjnych i mogą szybko przyciągnąć dużą liczbę użytkowników. Rola powszechnie dostępnych pieniędzy publicznych w zakotwiczaniu zarówno jednolitości, jak i zaufania prawdopodobnie będzie ważniejsza w świecie, w którym istnieje większa różnorodność emitentów i form pieniędzy krążących w gospodarce.

Oczywiście nie można udowodnić, że powszechnie dostępne pieniądze publiczne odgrywają rolę w stabilności finansowej, którą naszkicowałem powyżej. Znam tylko jeden, stosunkowo niewielki przykład nowoczesnej gospodarki, w której ogół społeczeństwa nie ma dostępu do pieniędzy państwowychnotatka[18] i nie znam wielu takich przypadków w zapisach historycznych.

Można z pewnością argumentować, że pewna kombinacja regulacji i wsparcia dla prywatnych pieniędzy w ich obecnej i przyszłej formie wystarczy, aby zapewnić niezbędne zakotwiczenie zarówno w czasach normalnych, jak i w obliczu kryzysu.

Ale istnieją tu wyraźne ryzyka dla zaufania do jednego z fundamentalnych fundamentów gospodarki i społeczeństwa. I w przeciwieństwie do innych fundamentów, takich jak elektryczność i woda, pieniądze są konwencją społeczną, która zależy od zaufania. Te ryzyka będą musiały zostać bardzo dokładnie ocenione w każdej ocenie, czy powinniśmy być gotowi pozwolić, aby powszechnie dostępne, użyteczne pieniądze publiczne zanikły wraz z postępem ery cyfrowej, czy też państwo powinno emitować własną walutę cyfrową.

Inne cele polityki publicznej
Istnieją inne obszary, w których może istnieć ryzyko zniknięcia publicznie dostępnych państwowych pieniędzy i korzyści z CBDC. Dotyczą one szerszych korzyści z dobrze funkcjonującego ekosystemu pieniędzy i płatności dla działalności gospodarczej.

Jest to obszar, w którym Bank ma szczególny interes, ale gdzie odpowiedzialność jest dzielona między szereg organów publicznych, które będą zaangażowane w pracę Zespołu Zadaniowego. Mam na myśli konkretnie promowanie konkurencji, innowacji, inkluzywności i prywatności.

Zapewnienie konkurencji w świadczeniu usług płatniczych jest ważne dla szerszej gospodarki. Obecnie firmy płacą znaczne opłaty, aby przyjmować płatności od swoich klientów, czy to bezpośrednio do prywatnych firmnotatka[19] lub pośrednio poprzez koszty sortowania, transportu i bezpiecznego przechowywania gotówki. Małe firmy są szczególnie dotknięte w obu przypadkach. Klienci oczywiście nie widzą tych opłat, ale podobnie jak inne koszty handlowe, przy założeniu, że wszystko inne jest takie samo, zwiększają one ceny, które płacą klienci.

Systemy płatności są jednak z definicji podatne na efekty sieciowe. Konsumenci i sprzedawcy detaliczni wolą korzystać z metody płatności, gdy jest ona już szeroko stosowana, więc klienci skłaniają się ku dużym platformom płatniczym. Ta dynamika bardzo utrudnia nowym firmom płatniczym wejście na rynek, co z kolei może izolować obecnych graczy od presji konkurencyjnej.

Patrząc w przyszłość, wyzwanie dostarczania konkurencyjnych wyników prawdopodobnie stanie się bardziej złożone. W miarę jak biznes płatności staje się coraz bardziej zintegrowany z gospodarką cyfrową, wykorzystanie danych ma potencjał pogłębienia efektów sieciowych w płatnościach. Na przykład, jeśli duże platformy technologiczne mają zupełnie inny, oparty na danych model biznesowy niż banki. Jeśli będą w stanie lepiej wyodrębnić wartość z danych użytkowników, mogą być w stanie bardziej dotować krzyżowo swój biznes płatności.

Interoperacyjność jest kluczowa dla wspierania konkurencji w systemach płatności. Przez interoperacyjność rozumiem możliwość przesyłania środków przez konsumentów między systemami lub dostawcami z niewielkim tarciem i bez znacznych kosztów.

Nowi innowatorzy w dziedzinie pieniądza i płatności, dysponujący przewagą w zakresie danych, mogą mieć silne bodźce komercyjne, aby tworzyć tzw. „ogrody zamknięte” – systemy, które nie są kompatybilne z innymi i w związku z tym blokują konsumentów.

Konkurencja działa jako bodziec do innowacji. Jak zauważyłem wcześniej, możemy nadal znajdować się w fazie innowacji „Blackberry” w płatnościach. Nowa technologia i rozwój płatności cyfrowych coraz bardziej pozwalają na specjalizacjęnotatka[20] i innowacje, które dają konsumentom nowe opcje dotyczące sposobu płacenia. Zapewnienie konkurencji będzie kluczowe dla warunków, w których taka innowacja może rozkwitnąć.

Konkurencję i kontrolę kosztów można zapewnić poprzez regulacje, dostęp do infrastruktury i wspólne standardy. Na przykład opłaty za karty płatnicze są ograniczone w Wielkiej Brytanii, a Payment System Regulator działa jako regulator ekonomiczny głównych brytyjskich systemów płatności. Inne regulacje określają wspólne standardy dla podmiotów niebędących bankami w celu uzyskania dostępu do informacji o rachunkach depozytowych w banku. Bank of England poszerzył dostęp do swojej centralnej infrastruktury płatniczej, aby objąć nią firmy płatnicze niebędące bankami.

Jednak publiczne pieniądze cyfrowe mogą również odgrywać ważną rolę w tym względzie. Opcja płacenia gotówką służyła w przeszłości do zakotwiczenia kosztów transakcji twarzą w twarz. Patrząc w przyszłość, w miarę rozprzestrzeniania się opcji płatności, opcja wykorzystania cyfrowych pieniędzy publicznych jako alternatywy dla pieniędzy prywatnych może odgrywać ważną rolę w zakotwiczeniu kosztów.

Równie ważne jest to, że cyfrowe pieniądze publiczne i infrastruktura niezbędna do ich obsługi pomogłyby zapewnić niezbędną interoperacyjność i wspólne standardy między wszystkimi głównymi systemami płatności w przyszłej gospodarce.

Zakres, w jakim cyfrowe pieniądze publiczne w formie cyfrowej waluty banku centralnego mogłyby pełnić te role, zależałby od ich konstrukcji, a w szczególności od ich interakcji z sektorem prywatnym.

W swoim dokumencie dyskusyjnym z ubiegłego roku Bank of England przedstawił jako przykład model platformy cyfrowej waluty banku centralnego. Ilustrowało to rolę, jaką firmy prywatne mogą odgrywać w zapewnianiu interoperacyjności, innowacji i wyników konkurencyjnych jako części przyszłego krajobrazu płatności.

W tym modelu cyfrowe pieniądze publiczne działałyby obok pieniędzy prywatnych – tak jak obecnie działa gotówka. Centralna infrastruktura w tym modelu byłaby obsługiwana przez Bank of England. Wszystkie usługi skierowane do klientów byłyby jednak świadczone przez firmy z sektora prywatnego, banki i instytucje niebankowe, które mogłyby podłączyć się do infrastruktury Banku of England i zintegrować cyfrowe pieniądze publiczne z oferowanymi przez siebie usługami.

Istnieją również szersze pytania społeczne dotyczące rodzaju pieniędzy, których używamy, które ogólnie mieszczą się w kategorii „wartości”. Krótko podkreślę kilka z nich.

Pierwszym jest inkluzja. Ważne jest, aby wszyscy mieli dostęp do pieniędzy w formie, której potrzebują do dokonywania transakcji, zarówno ze względów społecznych, jak i ekonomicznych. Fizyczna gotówka zapewnia zabezpieczenie. Wymaga od użytkowników bardzo niewiele — ani identyfikacji, ani posiadania smartfona, ani żadnego szczególnego zrozumienia technologii. Ale jest coraz częściej zabezpieczeniem, a nie w pełni funkcjonalną alternatywą.

Obecnie w Wielkiej Brytanii 1,2 miliona osób nie ma dostępu do usług bankowych. Większość z nich polega na gotówce i nie może korzystać z płatności cyfrowych lub może to zrobić jedynie ponosząc nieproporcjonalnie wysokie koszty.

Doświadczenia ostatnich 12 miesięcy uwypukliły ogólne ryzyko wykluczenia cyfrowego. W miarę jak gospodarka staje się coraz bardziej zdigitalizowana, społeczne konsekwencje wykluczenia z pieniądza cyfrowego staną się poważniejsze. Nie wynika to po prostu ze wzrastającego znaczenia transakcji internetowych. Widzimy już niewielką, ale rosnącą liczbę przykładów, w których gotówka nie jest akceptowana w transakcjach twarzą w twarz.

Jak widzieliśmy przez wiele lat w przypadku systemu bankowego, przyszli prywatni dostawcy pieniędzy i płatności mogą nie mieć komercyjnych bodźców do świadczenia użytecznych usług dla osób niekorzystających z usług bankowych i innych części populacji. Cyfrowe pieniądze publiczne, odpowiednio zaprojektowane, mogą zatem odegrać ważną rolę w zapewnieniu inkluzywności.

Drugim obszarem w tej kategorii wartości jest prywatność. To złożony obszar. Istnieje wyraźny kompromis między potrzebą skutecznego egzekwowania prawa w celu zwalczania nielegalnych działań z jednej strony a prawem obywateli do prywatności z drugiej. Jestem pewien, że równowaga będzie musiała zostać osiągnięta w tym samym miejscu zarówno dla cyfrowych pieniędzy prywatnych, jak i publicznych. Może być jednak znacznie łatwiejsza do wdrożenia w przypadku publicznych pieniędzy cyfrowych.

Istnieje jednak inny ważny problem prywatności – wykorzystanie danych o transakcjach osób fizycznych w celach komercyjnych, a nie w celu egzekwowania prawa. Jest to, i jestem pewien, że będzie, nadal objęte regulacjami. Ale jak większość z nas prawdopodobnie doświadczyła, gdy proszono nas o pozwolenie na wykorzystanie naszych danych, często nie ma alternatywnej opcji oferującej większą prywatność dla usługi, której potrzebujemy. Biorąc pod uwagę efekty sieciowe wokół pieniędzy i płatności, nie jest jasne, czy w przypadku braku publicznych pieniędzy cyfrowych taka alternatywa by istniała.

I wreszcie, a może najprościej, czy obywatele powinni mieć prawo do posiadania i używania najbezpieczniejszej formy pieniądza, pieniądza publicznego, w swoim zwykłym, codziennym życiu i w czasach niepewności? Być może nie jest przypadkiem, że popyt na pieniądz Banku Anglii, gotówkę, wzrósł w trakcie obecnej pandemii, nawet gdy jego wykorzystanie w codziennych transakcjach spadłonotatka[21] .

Wniosek
Dążąc do dostarczania dóbr publicznych, takich jak inkluzywność i prywatność, a także podobnie do konkurencji, można zwrócić się ku regulacji, aby osiągnąć pożądane cele polityki publicznej. I rzeczywiście, to samo może dotyczyć celu polityki publicznej, jakim jest stabilność finansowa.

Ale sama regulacja nie zawsze jest panaceum na złożone, wielowymiarowe cele polityki publicznej. Może być kosztowna, powolna w reakcji i trudna do nadzorowania. Może również tworzyć bariery dla konkurencji.

Być może spójne ramy regulacyjne w różnych obszarach polityki mogłyby oznaczać, że nie miałoby to większego znaczenia, gdyby populacja jako całość straciła dostęp do użytecznych pieniędzy publicznych. Ale może być również tak, że dobrze zaprojektowana i skuteczna alternatywa w postaci pieniędzy publicznych w połączeniu z regulacjami, gdy jest to konieczne, zapewniłaby bardziej wydajną i solidną odpowiedź.

Te kwestie i ich implikacje dla projektu wszelkich cyfrowych pieniędzy publicznych w Anglii będą w centrum prac grupy zadaniowej Skarbu Państwa - Banku Anglii. Będziemy je również badać w szerszej grupie zaangażowania, która została utworzona.

Są inne ważne pytania, których nie omówiłem dzisiaj, dotyczące implikacji polityki publicznej jakiegokolwiek odejścia od pieniądza banków komercyjnych na rzecz nowych form pieniądza cyfrowego pozabankowego, czy to publicznego, takiego jak CBDC, czy prywatnego, takiego jak stablecoiny. Zostaną one omówione w dokumencie dyskusyjnym Banku Anglii, który mamy nadzieję opublikować w ciągu najbliższych kilku miesięcy.

Moje dzisiejsze przesłanie jest jednak takie, że nawet bez nowych, opartych na technologii form pieniądza, których pojawienie się jest kwestią czasu, jesteśmy świadkami przyspieszających zmian w naszym sposobie życia i dokonywania transakcji. Zmiany te znacznie ograniczą, a może ostatecznie wyeliminują rolę, jaką publiczne pieniądze odgrywają obecnie w gospodarce.

Nowe technologie i wejście na rynek nowych graczy prawdopodobnie wzmocnią te trendy.

Nie powinniśmy pozwolić, aby to się stało przez przypadek. Bez względu na wynik, powinno to być oparte na starannej i gruntownej ocenie implikacji takiej zmiany i alternatyw, które mogą być dla nas dostępne.

Dziękuję.

https://www-bankofengland-co-uk.transla ... r_pto=wapp

[kerad]

Prawo Greshama głosi, że zły pieniądz wypiera dobry pieniądz z obiegu. Innymi słowy, zdewaluowane pieniądze wypychają niezdewaluowane pieniądze pod materace i do pudełek na buty.

W naszym obecnym otoczeniu przepisy dotyczące prawnego środka płatniczego nie pozwalają, aby złoto pełniło funkcję pieniądza. Niemniej jednak banki centralne na całym świecie nadal przechowują złoto jako „rezerwę walutową”. Więc świat nie zapomniał o jego „funkcji pieniądza”

Sir Thomas Gresham Sir Thomas Gresham (1519-1579) żył w czasie panowania Tudorów w Anglii. Ojciec Greshama, Sir Richard Gresham, pełnił funkcję burmistrza Londynu, członka parlamentu i został pasowany na rycerza przez Henryka VIII. Thomas służył Henrykowi VIII w młodości, a następnie służył królowi Edwardowi VI (synowi Henryka i Jane Seymour), królowej Marii (córce Henryka i Katarzyny Aragońskiej) i królowej Elżbiecie (córce Henryka i Anny Boleyn) w roli królewskiego czarodzieja finansowego. Henryk VIII i Edward VI podczas swoich rządów drastycznie zdewaluowali srebrne monety królestwa zarówno pod względem wagi, jak i czystości. W 1544 roku młody król Edward VI wyemitował monetę zawierającą tylko jedną trzecią srebra i dwie trzecie miedzi — co odpowiadało 0,333 srebra, czyli 33,3% czystości. Rezultatem była moneta o wyglądzie miedzianym, ale stosunkowo bladym kolorze. Szokujące obniżenie wartości, biorąc pod uwagę, że pierwsze angielskie monety srebrne miały czystość 0,999, a następnie 0,925, które później stały się znane jako srebro próby 925. Tudorowie Następnie, w 1552 roku, waga pensa została obniżona do zaledwie 8 granów (0,52 g). Pens zaczynał się od 22,5 granów trojańskich czystego srebra i został zmniejszony do 15 granów około 1420 roku, następnie do 12 granów w 1464 roku i 8 granów w 1552 roku. W 1551 roku Thomas Gresham został wezwany przez króla Edwarda VI, aby uratować funta szterlinga, który zawstydził króla, ponieważ jego wartość spadła. Rozwiązaniem Greshama było manipulowanie wartością funta szterlinga na giełdzie w Antwerpii (dzisiejsza Belgia) za pomocą „pomysłowych, arbitralnych i nieuczciwych środków”. Jego metody były tak skuteczne, że król Edward później umorzył prawie wszystkie osobiste długi Greshama. Sir Thomas Gresham służył dwóm przyrodnim siostrom Edwarda, gdy obejmowały tron.

Rok 1560, młoda królowa Elżbieta rządzi krajem niemal zbankrutowanym przez hiszpański sojusz, który przyniósł tylko wojnę i długi. Angielski skarbiec systematycznie obniża wartość monet, przycinając je i goląc, tak że ich wartość nominalna znacznie przekracza zawartość złota.

Doradcy Elżbiety zdecydowali, że system monetarny musi zostać zresetowany i importują pożyczone złoto. W wyznaczonym dniu zamierzają wezwać monety obiegowe i zastąpić je — według wagi, a nie wartości nominalnej — nowo wybitymi monetami. Ta dewaluacja przekaże bogactwo obywateli rządowi, zubożając pierwszych i wzbogacając drugich. A jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, będzie to zaskoczeniem dla większości kraju.

Ale kochanek Elżbiety, Sir Robert Dudley, dowiaduje się o planie i nie jest zadowolony.
- Elżbieta odwróciła się, uśmiechnęła do niego, wzięła go za rękę i przyłożyła do swojego policzka. „Mój Robert”.
- „Powiedz mi, moja śliczna miłości” — powiedział cicho Robert. „Po co przywozisz łodzie pełne hiszpańskiego złota z Antwerpii i jak za to wszystko płacisz?”
Złapała oddech, a jej twarz zbladła, a oczy przestały się uśmiechać. „Och” – powiedziała. „To”. „Tak” – odpowiedział spokojnie. „To. Nie uważasz, że lepiej byłoby, gdybyś mi powiedział, co się dzieje?”
- „Skąd się dowiedziałeś? Podobno to wielka tajemnica”.
- „Nieważne” – powiedział. „Ale przykro mi, że nadal masz przede mną tajemnice, mimo swoich obietnic”.
- „Miałam ci powiedzieć” – powiedziała od razu. „Po prostu Szkocja wyparła mi wszystko z głowy”.
„Jestem pewien” – zasmucił się chłodno. „Gdybyś trwał w zapominaniu do dnia, w którym przywiozłaś stare monety i wypuściła nowe, zostałbym z małym skarbcem pełnym śmieci, prawda? I poniósłbym znaczną stratę, prawda? Czy twoim zamiarem było, żebym cierpiał?”
- Elizabeth zarumieniła się. „Nie wiedziałam, że przechowujesz małe monety”.
- Sir Robert Dudley „Mam ziemie; moi dzierżawcy nie płacą czynszów w sztabkach, niestety. Mam długi handlowe, które są spłacane drobnymi monetami. Mam skrzynie i skrzynie z pensami i farthingami. Powiedz mi, ile mogę za nie dostać?”
- „Trochę więcej niż ich waga”, powiedziała bardzo cichym głosem.
- „Nie ich wartość nominalna?”
- Pokręciła głową w milczeniu. „Wezwiemy monety i wyemitujemy nowe”, powiedziała. „To plan Greshama — sam o tym wiesz. Musimy wybić monety na nowo”.

Sir Thomas Gresham nie sformułował „prawa Greshama”! W rzeczywistości była to dobrze znana koncepcja tamtych czasów, choć nie miała żadnej nazwy. Dopiero 300 lat później, w 1857 roku, ekonomista Henry Dunning MacLeod przypisał tej koncepcji nazwisko Greshama.

Z tej historii jasno wynika, że ​​Thomas Gresham nie był bohaterem twardych pieniędzy. W rzeczywistości był agentem kontroli monetarnej i dewaluacji. To prowadzi do głównej koncepcji, że ​​Duch Greshama jest z nami do dziś, dewaluując nasz środek wymiany i jednostkę rozliczeniową oraz napędzając ewolucję pieniądza w pewnym kierunku.

"Pieniądze" to jest to, co dezorientuje naszą duszę i popycha nas do robienia czegoś, co nie ma absolutnie żadnego sensu. To tylko dlatego, że zostaliśmy wprowadzeni przez chronologiczną historię, pełną ostrzeżeń przed deprecjacją, do myślenia, że ​​musimy zachować to, co jest tylko ulotnym środkiem wymiany jako nasz ostateczny magazyn wartości na całe życie. Czy naprawdę bogaci mają pełne pokoje i ciężarówki papierowej gotówki? Absolutnie nie! Mają prawdziwe zapasy bogactwa, takie jak dzieła sztuki, antyki, nieruchomości, przedmioty kolekcjonerskie i ziemię. Dlaczego więc my, poddani świata, masy, zostaliśmy doprowadzeni do posiadania tylko tego jednego wadliwego środka wymiany jako naszego głównego magazynu wartości? Dlaczego? Ponieważ jest to jedyna rzecz na tym świecie, która jest podatna na zbiorowość, rządową i bankierską deprecjację oraz potajemną kradzież podatku inflacyjnego!

Z każdym nowym etapem rozwoju cywilizacji wspinamy się o jeden stopień wyżej po drabinie wyrafinowania ekonomicznego. A gdy już tam jesteśmy, dostrzegamy potrzebę bardziej wyrafinowanego sposobu używania pieniędzy. Mówią nam, że ta nowo odkryta wyrafinowana monetarna jest odpowiedzialna za nasz wyższy standard życia. Jakie to kłamstwo!

Ludzie zawsze próbują połączyć paragony z prawdziwym bogactwem. Za każdym razem, gdy dochodzimy do tego punktu, każdy nowy pomysł w historii obiecuje cofnąć poprzednie problemy. I za każdym razem, gdy bogactwo zwykłego człowieka, jego oszczędności całego życia są ryzykowane, rabowane i trwonione po raz kolejny, gdy świat próbuje uczynić ze złota coś, czym ono nie jest.

To właśnie połączenie koncepcji bogactwa złota z koncepcją obiegowego paragonu kredytowego otwiera drzwi do niektórych z największych problemów, jakie kiedykolwiek widział człowiek. Weźmy na przykład okres współczesnego standardu wymiany złota. 1913: Stworzenie Systemu Rezerwy Federalnej. 1914: I wojna światowa. 1923: Hiperinflacja weimarska. 1930: Wielki Kryzys. 1939: II wojna światowa. 1950: Wojna koreańska. 1959: Wojna w Wietnamie. 1971: Odejście od standardu wymiany złota.

Inflacja podaży pieniądza w obiegu jest po prostu faktem życia w naszym niedoskonałym świecie. ONI zawsze znajdą sposób, aby napompować lub zdeprecjonować pieniądz dla własnej korzyści. A jeśli pieniądz w obiegu jest złotem lub jest oparty na złocie, to inflacja historycznie jest dokonywana poprzez złote łupy wojenne lub konfiskaty. Krzyk głodnego kolektywu brzmi: „jeśli pieniądz fiducjarny jest naszym pieniądzem, musimy go pożyczyć. Musimy go wydrukować. Jeśli złoto jest naszym pieniądzem, musimy je wziąć. Musimy mieć pieniądze, gdy są potrzebne!”

Z tego powodu elektroniczny pieniądz fiducjarny jest tutaj, aby pozostać. Jednak ewolucja nadal prowadzi nas do przodu, a nie do tyłu. Duch Greshama jest z nami dzisiaj, kierując skończony fizyczny zapas złota na świecie w prywatne ręce, do materacy i pudełek na buty, gdy pieniądz do zabawy kolektywu jest napompowany do niebios. Pójście naprzód z nurtem ewolucji oznacza przyjęcie tego eksperymentu z pieniądzem fiducjarnym, w który społeczeństwo zawsze będzie ingerować, a jednocześnie posiadanie bogactwa wieków, tak jak starożytni, w swoim posiadaniu. W ten sposób przeciętna rodzina może wiedzieć, że jej bogactwo jest prawdziwe, podczas gdy społeczeństwo jako całość dąży do swojej chciwej głupoty, wydając nieograniczone pokwitowania kredytowe.

Jeśli masz 700 dolarów w gotówce i jedną uncję złota, jest bardziej prawdopodobne, że wydasz gotówkę i schowasz swoje złoto. W MSM słyszymy historie o Chinach, Rosji, Bliskim Wschodzie i innych krajach, które „dywersyfikują” swoje rezerwy w złoto, a nie w dolara.

Czy zatem widzimy fraktalny wzór na dużą skalę prawa Greshama?

Jedno, co wiemy to, że dolar zyskuje na wartości dzięki użytkowaniu. Innymi słowy, USDX wzrośnie, gdy dolar będzie używany w dużych ilościach. USDX nie wzrośnie, jeśli wszyscy będą upychać zielone dolary w materacu.

A przepływ wartości z nierealnych instrumentów pochodnych do prawdziwych rzeczy, takich jak złoto, musi przejść przez dolary. To wyjaśni wzrost dolara na USDX. To nie oznacza, że ​​ludzie lub narody chowają swoje dolary w szafie... to oznacza, że ​​je WYDAJĄ. Wszystkich tandetnych instrumentów pochodnych na świecie nie można użyć do bezpośredniego zakupu prawdziwych rzeczy, takich jak nieruchomości lub złoto. Najpierw muszą zostać sprzedane za dolary, a następnie te dolary mogą zostać użyte do zakupu prawdziwych rzeczy.

Wróćmy więc do Greshama. „Dobre pieniądze” znikają w szklanym słoiku w szafie. To złoto. Nie jest dostępne na otwartym rynku w dużych ilościach, ponieważ ci, którzy je mają, są netto-chomikami, a nie netto-sprzedawcami. Z drugiej strony, „złe pieniądze” są wydawane. To dolar, w którym wzrost transakcji odzwierciedla się we wzroście USDX.

Bliższe spojrzenie na to może wydawać się mylące lub „chaotyczne”. Ale dłuższa perspektywa ma sens.

[kerad]

Wmówiono nam, że musimy podtrzymywać bankowego giganta z Wall Street, ponieważ bez niego nie mielibyśmy systemu kredytowego, ale to nieprawda. Istnieje inna realna alternatywa i może okazać się naszą jedyną realną alternatywą. Możemy pokonać prywatne pieniądze w jego własnej grze, tworząc banki publiczne, które będą emitować pełne zaufanie i kredyt państwa nie dla prywatnego spekulacyjnego zysku, ale jako usługę publiczną, dla dobra kraju i ich obywateli.


„To było straszne. Straszne! Uderzyło jak piorun. Nikt nie był przygotowany. Półki w sklepach spożywczych były puste. Nie można było nic kupić za swoje papierowe pieniądze.
– Profesor prawa Uniwersytetu Harvarda Friedrich Kessler o hiperinflacji Republiki Weimarskiej (wywiad z 1993 r.)

W newsletterze inwestycyjnym Money Morning z 9 kwietnia 2009 Martin Hutchinson wskazał na niepokojące podobieństwa między obecną polityką pieniężną rządu a polityką Niemiec Weimarskich, kiedy 50% wydatków rządowych było finansowane z tytułu seigniorage – po prostu drukowaniem pieniędzy. Jednak w jego danych jest coś zagadkowego. Wskazuje, że rząd brytyjski już teraz finansuje większą część swojego budżetu z tytułu seigniorage niż Niemcy Weimarskie w szczytowym momencie swojej ogromnej hiperinflacji; jednak funt nadal trzyma się mocno, w okolicznościach, które rzekomo doprowadziły do ​​całkowitego zniszczenia marki niemieckiej. Coś innego musiało być odpowiedzialne za upadek marki oprócz samego drukowania pieniędzy w celu zaspokojenia budżetu rządu, ale co?

W Republice Weimarskiej w 1923 r. marka spadła do jednej biliona swojej wartości zaledwie 9 lat wcześniej. Następnie wskazuje, że nikt nie twierdzi, że hiperinflacja została SPOWODOWANA przez trylion razy rozcieńczenie marki, więc przyczyna nie może być tak prosta jak podaż i popyt. Musiało się wydarzyć coś innego.

Światło na tę tajemnicę rzucają późniejsze pisma Hjalmara Schachta, komisarza walutowego Republiki Weimarskiej...

Schacht powiedział, że tym, co faktycznie doprowadziło inflację wojenną do hiperinflacji, była spekulacja zagranicznych inwestorów, którzy obstawiali spadek wartości marki, sprzedając ją na krótko.

Sprzedaż na krótko to technika stosowana przez inwestorów w celu uzyskania zysku ze spadku ceny aktywów. Polega ona na pożyczeniu aktywów i ich sprzedaży, z założeniem, że aktywa te muszą zostać później odkupione i zwrócone pierwotnemu właścicielowi. Spekulant obstawia, że ​​w międzyczasie cena spadnie, a on będzie mógł schować różnicę do kieszeni. Sprzedaż na krótko marki niemieckiej była możliwa, ponieważ prywatne banki udostępniły ogromne ilości waluty do pożyczania, marki, które były tworzone na żądanie i pożyczane inwestorom, przynosząc bankom zyskowny procent.

Początkowo spekulacja była podsycana przez Reichsbank (niemiecki bank centralny). Kiedy jednak Reichsbank nie był już w stanie sprostać ogromnemu popytowi na marki, innym prywatnym bankom pozwolono na tworzenie marek z niczego i również pożyczanie ich na procent.

Jeśli wierzyć Schachtowi, nie tylko rząd nie spowodował hiperinflacji, ale to rząd opanował sytuację. Reichsbank został objęty ścisłą regulacją, a szybkie środki naprawcze zostały podjęte w celu wyeliminowania spekulacji zagranicznych poprzez wyeliminowanie łatwego dostępu do pożyczek pieniędzy tworzonych przez banki...

Podczas gdy Hitler wyraźnie zasłużył na hańbę, jaka go spotkała za jego późniejsze okrucieństwa, był niezwykle popularny wśród własnego narodu, przynajmniej przez jakiś czas. Było to ewidentnie spowodowane tym, że uratował Niemcy przed światową depresją – i zrobił to poprzez plan robót publicznych opłaconych walutą generowaną przez sam rząd. Projekty zostały najpierw przeznaczone na finansowanie, w tym kontrola powodzi, naprawa budynków publicznych i prywatnych rezydencji oraz budowa nowych budynków, dróg, mostów, kanałów i obiektów portowych. Przewidywany koszt różnych programów ustalono na miliard jednostek waluty krajowej. Następnie wystawiono miliard nieinflacyjnych weksli zwanych Certyfikatami Skarbu Pracy na poczet tego kosztu. Miliony ludzi zostało zatrudnionych przy tych projektach, a robotnicy otrzymywali wynagrodzenie w postaci Certyfikatów Skarbu Państwa. Następnie robotnicy wydawali certyfikaty na dobra i usługi, tworząc więcej miejsc pracy dla większej liczby osób. Certyfikaty te nie były w rzeczywistości wolne od długu, ale były emitowane jako obligacje, a rząd płacił odsetki od nich posiadaczom. Jednak certyfikaty krążyły jako pieniądze i były odnawialne w nieskończoność, co czyniło je de facto walutą; i unikały konieczności pożyczania od międzynarodowych pożyczkodawców lub spłacania międzynarodowych długów. Certyfikaty Skarbu Państwa nie były przedmiotem obrotu na rynkach walutowych, więc były poza zasięgiem spekulantów walutowych. Nie można było ich sprzedać na krótko, ponieważ nie było nikogo, komu można by je sprzedać, więc zachowały swoją wartość.

W ciągu dwóch lat problem bezrobocia w Niemczech został rozwiązany, a kraj stanął na nogi.

Dramatyczna różnica w wynikach dwóch niemieckich eksperymentów z drukowaniem pieniędzy była bezpośrednim rezultatem przeznaczenia pieniędzy. Inflacja cenowa pojawia się, gdy „popyt” (pieniądze) wzrasta bardziej niż „podaż” (towary i usługi), co powoduje wzrost cen; a w eksperymencie z lat 30. XX wieku nowe pieniądze zostały stworzone w celu finansowania produktywności, więc podaż i popyt wzrosły razem, a ceny pozostały stabilne. Hitler powiedział: „Za każdą wydaną markę potrzebowaliśmy równowartości wykonanej pracy lub wyprodukowanych towarów”. Z drugiej strony, w katastrofie hiperinflacyjnej z 1923 roku pieniądze zostały wydrukowane jedynie w celu spłacenia spekulantów, co spowodowało gwałtowny wzrost popytu, podczas gdy podaż pozostała stała. Rezultatem nie była tylko inflacja, ale hiperinflacja, ponieważ spekulacja poszła w górę, wywołując szalejącą manię i panikę w stylu bańki tulipanowej.

*****

Dotyczyło to również Zimbabwe, dramatycznego współczesnego przykładu niekontrolowanej inflacji. Kryzys rozpoczął się w 2001 r., kiedy Zimbabwe nie spłaciło swoich pożyczek, a MFW odmówiło podjęcia standardowych działań, w tym refinansowania i umorzenia pożyczek. Najwyraźniej intencją MFW było ukaranie kraju za politykę polityczną, której nie akceptował, w tym reformę rolną, która polegała na odzyskiwaniu ziem bogatych właścicieli ziemskich. Kredyt Zimbabwe został zrujnowany i nie mógł uzyskać pożyczek gdzie indziej, więc rząd uciekł się do wydawania własnej waluty krajowej i używania pieniędzy do kupowania dolarów amerykańskich na rynku walutowym. Te dolary były następnie używane do płacenia MFW i odzyskiwania ratingu kredytowego kraju. Zgodnie z oświadczeniem banku centralnego Zimbabwe, hiperinflacja została spowodowana przez spekulantów, którzy manipulowali rynkiem walutowym, pobierając wygórowane stawki za dolary amerykańskie, powodując drastyczną dewaluację waluty Zimbabwe.

Prawdziwym błędem rządu mogło być jednak to, że w ogóle grał w grę MFW. Zamiast używać swojej waluty krajowej do kupowania zagranicznych pieniędzy fiducjarnych, aby płacić zagranicznym pożyczkodawcom, mogła pójść za przykładem Abrahama Lincolna i amerykańskich kolonistów i wyemitować własną walutę, aby zapłacić za produkcję dóbr i usług dla swoich ludzi. Inflacja zostałaby wtedy uniknięta, ponieważ podaż nadążałaby za popytem; a waluta służyłaby lokalnej gospodarce, zamiast być wysysana przez spekulantów.

2008 Można porównać ryzyko góry pozagiełdowych instrumentów pochodnych do spekulantów walutowych z 1923 r. i QE „luzowanie ilościowe” Fed do niemieckich banków, które wypłaciły zakłady...

12,9 mld dolarów funduszy ratunkowych przelanych przez AIG na zapłatę Goldman Sachs za wysoce spekulacyjne kredytowe swapy niewypłacalności to tylko jeden jaskrawy przykład. W takim stopniu, w jakim pieniądze generowane przez „luzowanie ilościowe” są wciągane w czarną dziurę spłacania tych spekulacyjnych zakładów pochodnych.

2020 - Gdzie się podziały wszystkie pieniądze?

2026 - Gdzie zaparkują wszystkie pieniądze ?

Wykorzystanie luzowania ilościowego do sfinansowania infrastruktury i innych produktywnych projektów, mogłoby ożywić gospodarkę zgodnie z obietnicą, przynosząc dobrobyt na miarę tego, o czym opowiadał Benjamin Franklin w pierwszych latach rozkwitu Ameryki.

*****
2014
Zimbabwe - historia

https://newafricanmagazine.com/6115/

[kerad]

Jako globalna waluta rezerwowa dolar znajduje się w pozycji globalnego „dobra sieciowego”. „Dobro sieciowe” czerpie swoją użyteczność dla użytkownika (jego wartość) z „efektu sieciowego”, liczby innych osób, które również go używają. „Efekt sieciowy” jest zazwyczaj samonapędzającą się dodatnią pętlą sprzężenia zwrotnego. Im więcej osób korzysta z „dobra sieciowego”, tym staje się ono cenniejsze, a następnie więcej osób z niego korzysta itd.

Kilka losowych przykładów „pozytywnego efektu sieciowego” to X,Facebook,Istagram, Tik Tok, Amazon, Internet, NYSE, a może nawet ten LCH. Przeciwieństwem „wartości sieciowej” jest „wartość inherentna”. W tym drugim przypadku czerpiesz wartość z samego korzystania z dobra. W pierwszym przypadku czerpiesz wartość z korzystania z dobra przez innych ludzi. Gdybyśmy jutro przestali pisać na tym LCH, mógłby on mieć jakąś resztkową inherentną wartość pozostawioną w starych archiwach, ale wartość sieciowa zniknęłaby.

Dwa duże zagrożenia dla wartości sieciowej to samozadowolenie i konkurencja. Samozadowolenie operatora sieci i pojawienie się konkurencyjnych sieci zwykle rozpoczynają proces negatywnego sprzężenia zwrotnego. Kilka przykładów „negatywnego efektu sieciowego” to AOL, USPS, New York Times i dolar amerykański.

Przez ostatnie X lat dolar rozszerzył się na wiele globalnych zastosowań, które dziś nadają mu jego jedyną wartość, jego „wartość sieciową”. Więcej rzeczy jest obecnie wycenianych w dolarach niż w jakiejkolwiek innej walucie, aby zapewnić łatwe obliczenia i przejrzyste ceny na całym świecie. Więcej umów jest obecnie denominowanych w dolarach, fakturowanych w dolarach, rozliczanych w dolarach, a więcej oszczędności jest obecnie denominowanych w dolarach niż w jakiejkolwiek innej walucie.

Jednak pomimo swojej popularności dolar nadal ma dwie podstawowe wady. Pierwsza wada polega na tym, że jest walutą krajową, a nie ponadnarodową, a druga na tym, że kiedyś próbował być tak dobry jak złoto. Do tego stopnia, że ​​nawet dzisiaj dolar nie może zerwać swojego związku ze złotem.

Departamentu Skarbu USA na jego własnej stronie internetowej: Zgodnie z 31 USC 5118(b) ze zmianami, „Rząd Stanów Zjednoczonych nie może wypłacać żadnych złotych monet. Osoba legalnie posiadająca monety i walutę Stanów Zjednoczonych może przedstawić monety jako walutę... w celu wymiany (dolar za dolar) na inne monety i walutę Stanów Zjednoczonych (inne niż złote i srebrne monety), które...” obywatele mogą legalnie posiadać. Chociaż certyfikaty złota nie są już produkowane i nie można ich wymienić na złoto, nadal zachowują status prawnego środka płatniczego. Możesz wykupić posiadane banknoty za pośrednictwem Departamentu Skarbu lub dowolnej instytucji finansowej. Wykup nastąpi jednak po wartości nominalnej banknotu. Te banknoty mogą jednak mieć „premium” dla kolekcjonerów lub dealerów monet i walut.

Wracając do pierwszej wady, dolar jest walutą narodową jednego państwa narodowego, ale jest również globalnie utrzymywany jako waluta rezerwowa służąca do obsługi wszystkich jego globalnych zastosowań, co z kolei nadaje mu wartość nawet dzisiaj poprzez globalny efekt sieciowy. Więc w jaki sposób jest to wada? Cóż, prowadzi to do konfliktu interesów między wewnętrznymi i zewnętrznymi zobowiązaniami emitującego państwa narodowego jako zarządcy waluty. Nazywa się to dylematem Triffina.

Z Wikipedii ( https://en.wikipedia.org/wiki/Triffin_dilemma) : Dylemat Triffina (rzadziej paradoks Triffina) to obserwacja, że ​​gdy waluta narodowa służy również jako międzynarodowa waluta rezerwowa (jak dolar amerykański dzisiaj), występują fundamentalne konflikty interesów między krótkoterminowymi krajowymi i długoterminowymi międzynarodowymi celami gospodarczymi. Ten dylemat został po raz pierwszy zidentyfikowany przez belgijsko-amerykańskiego ekonomistę Roberta Triffina w latach 60. XX wieku, który wskazał, że kraj emitujący globalną walutę rezerwową musi być gotowy na duże deficyty handlowe, aby dostarczyć światu wystarczająco dużo swojej waluty, aby zaspokoić światowy popyt na rezerwy walutowe.

Użycie krajowej waluty jako globalnej waluty rezerwowej prowadzi do napięcia między krajową polityką pieniężną a globalną polityką pieniężną. Odzwierciedla to fundamentalne nierównowagi w bilansie płatniczym, w szczególności rachunku bieżącego: niektóre cele wymagają ogólnego przepływu dolarów ze Stanów Zjednoczonych, podczas gdy inne wymagają ogólnego przepływu dolarów do Stanów Zjednoczonych. Napływ i odpływ walut o równej wielkości nie mogą mieć miejsca jednocześnie.

Dylemat Triffina jest zwykle używany do wyrażenia problemów z rolą dolara amerykańskiego jako waluty rezerwowej w systemie z Bretton Woods lub, bardziej ogólnie, z wykorzystaniem krajowej waluty jako międzynarodowej waluty rezerwowej.

Początek w erze Bretton Woods

Ze względu na odpływ pieniędzy z kraju w ramach Planu Marshalla, wydatki obronne USA i kupowanie przez Amerykanów towarów zagranicznych, liczba dolarów amerykańskich w obiegu zaczęła przekraczać ilość złota, które je zabezpieczało, w 1959 roku.

Jesienią 1960 roku uncję złota można było wymienić w Londynie za 40 dolarów, mimo że cena w USA wynosiła 35 dolarów. Ta różnica pokazała, że ​​inwestorzy wiedzieli, że dolar jest przewartościowany i że czas ucieka.

Wstrząs Nixona

W sierpniu 1971 r. prezydent Richard Nixon uznał upadek systemu z Bretton Woods. Ogłosił, że dolara nie można już wymieniać na złoto, co wkrótce stało się znane jako szok Nixona. „Okno złota” zostało zamknięte.

Aby utrzymać system z Bretton Woods, USA musiały:

a) prowadzić deficyt na rachunku bieżącym bilansu płatniczego, aby zapewnić płynność na potrzeby konwersji złota na dolary amerykańskie. Wraz ze wzrostem liczby dolarów amerykańskich w systemie obywatele zaczęli spekulować, myśląc, że dolar amerykański jest przewartościowany. Oznaczało to, że Stany Zjednoczone miały mniej złota, ponieważ ludzie zaczęli wymieniać dolary amerykańskie na złoto i zabierać je za granicę. Wraz ze spadkiem ilości złota w kraju pojawiły się jeszcze większe spekulacje, że dolar amerykański jest przewartościowany.

b) prowadzić nadwyżkę na rachunku bieżącym bilansu płatniczego, aby utrzymać zaufanie do dolara amerykańskiego.

Oczywiste jest, że Stany Zjednoczone stanęły przed dylematem, ponieważ nie jest możliwe prowadzenie deficytu na rachunku bieżącym bilansu płatniczego i nadwyżki w tym samym czasie.

Implikacje w załamaniu w 2008 r

W następstwie kryzysu finansowego w latach 2007–2008 gubernator Banku Ludowego Chin wyraźnie nazwał dylemat Triffina przyczyną zaburzeń gospodarczych w przemówieniu zatytułowanym Reforma Międzynarodowego Systemu Walutowego.

****
A tutaj IMF
"Providing reserves and exchanges for the whole world is too much for one country and one currency to bear."
Henry H. Fowler
U.S. Secretary of the Treasury


https://www.imf.org/external/np/exr/cen ... _sc_03.htm
****

Obecnie mamy matkę wszystkich napięć między krajową polityką pieniężną a globalną polityką pieniężną. Paradoks Triffina rozkwita w pełni! Dolar wykazuje swoją sprzeczną naturę w oczach świata.

W 2002 ojawił się nowy konkurent. 1 stycznia 2002 r. banknoty i monety euro zostały wprowadzone do dwunastu krajów jako nowy środek wymiany. 18 stycznia 2002 r. ogłoszono, że Nagroda Karola Wielkiego , która jest zwykle przyznawana osobom takim jak królowe, prezydenci i papieże, zostanie przyznana nowej rzeczy, nowemu euro. Podczas przemówienia z okazji przyjęcia nagrody, prezes EBC, nieżyjący już dr Willem F. Duisenberg powiedział o euro:
Euro jest pierwszą walutą, która nie tylko zerwała związek ze złotem, ale również związek z państwem narodowym.

Aby zrozumieć znaczenie tego mocnego stwierdzeni to Euro rozwiązało wadę dolara nr 1, dylemat Triffina, zrywając swoje powiązanie z państwem narodowym, i wadę dolara nr 2, próbując być tak dobrym jak złoto, zrywając swoje powiązanie ze złotem. To drugie uczyniło poprzez kwartalną politykę rezerwy rynkowej Eurosystemu.

1 stycznia 2002 r. - ***Wprowadzenie banknotów euro „E-Day”*** (z rezerwami około 12 500 ton złota)

Proszę pomyśleć o tym, co wzrost cen złota w latach 70. zrobił z dolarem i międzynarodowym systemem monetarnym. Wywołało to panikę wśród europejskich bankierów centralnych do tego stopnia, że ​​w październiku 1979 r. na spotkaniu MFW w Belgradzie w Jugosławii skonfrontowali się z Paulem Volckerem, przedstawiając „surowe zalecenia”, że należy natychmiast podjąć drastyczne kroki, aby powstrzymać spadek dolara. Obawy europejskich bankierów centralnych na spotkaniu były takie, że globalny system finansowy stoi na skraju załamania.

Obecnie wraz ze wzrostem ceny złota, aktywa rezerwowe euro rosną zarówno pod względem wartości. Wiedzą, że nawet jeśli dolar załamie się dzisiaj, część ich rezerw w złocie z nawiązką zrekompensuje utratę aktywów denominowanych w dolarach. Wiedzą również, że dzisiaj, w przeciwieństwie do 1979 r., istnieje alternatywna waluta o wystarczającej wielkości i zakresie, aby przejąć globalny luz finansowy.

Pochwały o EURO nie mają nic wspólnego z socjalistyczną infrastrukturą Europy ani jej polityką, które są bałaganem. Polityka Europy jest „przedstawieniem pobocznym”, łatwo podporządkowanym strukturze monetarnej, która ewoluuje w cyklach długoterminowych. Politycy lubią udawać, że rzeczy mogą się zmieniać w cyklach krótkich, z ich pomocą. Ale euro było w trakcie prac od 1962 roku. A tym, którzy wierzą, że polityka krótkoterminowa oderwie kraje takie jak Grecja od euro, wszystko, co mogę zaoferować, to „czas ujawni jego długoterminową naturę… z czasem”.

Potrzebujemy waluty fiducjarnej, takiej jak euro, która strukturalnie wspiera Wolny Przepływ Złota, aby złoto mogło pełnić swoją najwyższą i najlepszą rolę w międzynarodowym systemie monetarnym i finansowym.

Alternatywą jest globalny chaos gospodarczy po upadku dolara.

Dolar amerykański zbudował około 100 lat globalnej „wartości sieciowej”, która jest teraz kwestionowana przez samozadowolenie operatorów sieciowych i konflikt interesów, a także przez konkurenta Euro 2002, który wyeliminował dwie podstawowe wady dolara.

Oto dylemat.
Co zrobić, jeśli wykorzystanie dolara na tak wiele sposobów jest najważniejsze dla globalnej wartości sieciowej dolara? Jeśli z niego zrezygnujesz, zostaniesz skrzywdzony. Jednak jeśli zostaniesz przy dolarze, ostatecznie zostaniesz mocno skrzywdzony.

Jak więc zminimalizować własne koszty zmiany waluty?

z 2007
To jest dokument nr 77 z serii „Occasional Paper Series” EBC. Nosi on tytuł:

STRUKTURA RYNKU ROPY NAFTOWEJ, EFEKTY SIECIOWE I WYBÓR WALUTY FAKTUROWANIA ROPY NAFTOWEJ.

Dokument https://www.ecb.europa.eu/pub/pdf/scpops/ecbocp77.pdf

Oto kilka fragmentów: W ostatnich latach powtarzającym się tematem w debacie na temat międzynarodowej roli walut była możliwość ustalania cen ropy w euro. Tradycyjna literatura ekonomiczna podaje wiele powodów, dla których ropa jest fakturowana w jednej walucie na całym świecie. A konkretnie… w dolarze amerykańskim. Pomimo silnych argumentów za wykorzystaniem jednej waluty w handlu ropą, analiza tego dokumentu sugeruje, że wprowadzenie nowej waluty na rynku ropy naftowej jest możliwe. Krajem o największym udziale wśród krajów eksportujących ropę naftową jest Arabia Saudyjska. Posiada największe na świecie potwierdzone rezerwy ropy naftowej (jedna czwarta całości) i jedne z najniższych kosztów produkcji, a także jest największym producentem i eksporterem netto ropy naftowej (patrz Załącznik, Tabela 1). Od maja 2005 r., ze względu na ostatni gwałtowny wzrost popytu na ropę naftową, Arabia Saudyjska jest jedynym krajem z jakąkolwiek nadwyżką zdolności produkcyjnej: 900-1400 tysięcy baryłek dziennie, czyli około 13% całkowitej zdolności produkcyjnej (EIA, 2005b). Ta ogromna zdolność pozwoliła Arabii Saudyjskiej odgrywać rolę „wahadłowego” producenta.
Do niedawna dochody z ropy naftowej były deponowane w międzynarodowych bankach w dolarach amerykańskich. Jednak od 2002 r. kraje OPEC coraz częściej deponują swoje bogactwo naftowe na rachunkach denominowanych w euro (12% w trzecim kwartale 2001 r. w porównaniu z 25% w drugim kwartale 2004 r.) kosztem rachunków denominowanych w dolarach amerykańskich (75% w trzecim kwartale 2001 r. w porównaniu z 61,5% w drugim kwartale 2004 r.). Obserwacje te potwierdzają pogląd, że kraje eksportujące ropę naftową, a także niektóre kraje importujące ropę naftową, takie jak te w strefie euro lub w jej sąsiedztwie, mogłyby potencjalnie być skłonne do fakturowania lub rozliczania swoich kontraktów na ropę naftową w euro lub w innej walucie niż dolar amerykański. W następnej sekcji omówiono obecne praktyki dotyczące ustalania cen na rynku ropy naftowej.

Dlaczego ropa naftowa jest głównie fakturowana w jednej walucie?

Efekty sieciowe pojawiają się, gdy użyteczność, jaką konsument czerpie z danego dobra, zależy od liczby innych osób również konsumujących to dobro. Własność sieciowa dobra ma następujące cztery implikacje dla rynku tego dobra. Po pierwsze, minimalny poziom agentów używających dobra (masa krytyczna) jest niezbędny do początkowego przyjęcia dobra sieciowego. Po drugie, popyt na towary sieciowe jest związany z efektem bandwagon, tj. im więcej osób używa dobra, tym większa będzie zachęta dla innych osób, aby również go używały. Po trzecie, efekty sieciowe mogą powodować powstawanie wielu niestabilnych równowag związanych z wzajemnym oddziaływaniem informacji, oczekiwań i koordynacji. Wreszcie, istnieją dwa problemy związane z dobrami sieciowymi, które mogą skutkować niepowodzeniami rynku: nadmierna bezwładność, tj. opór jednostek przed używaniem „lepszego” dobra sieciowego, oraz nadmiar pędu, tj. pęd jednostek do „gorszego” dobra sieciowego. Traktowanie pieniędzy jako dobra sieciowego jest niedawnym osiągnięciem w ekonomii i doprowadziło do interesujących wyników dotyczących pochodzenia pieniądza, pieniądza fiducjarnego i integracji monetarnej.

W tej sekcji opracowano model, który uwzględnia efekty sieciowe na rynku ropy naftowej, rozszerzając modele opracowane przez Stenkula (2003) i Oomes (2003). Rynek składa się z wielu kupujących (B) i sprzedających (S) ropy naftowej. Podczas gdy producenci ropy naftowej są sprzedawcami w tej grze, mają oni motywację do fakturowania swoich kontraktów na ropę w walucie, w której zapłacą za swój (nieropowy) import towarów i usług z reszty świata. Krótko mówiąc, będziemy nazywać te (nieropowe) towary i usługi żywnością.

Podobnie reszta świata to nabywcy ropy naftowej i sprzedawcy żywności. Obie strony dążą do zminimalizowania ryzyka walutowego i kosztów związanych z wykorzystaniem konkretnej waluty w handlu. W środowisku, w którym nabywcy i sprzedawcy są dobierani losowo i podlegają ograniczeniom dotyczącym płatności z góry, oba typy agentów mogą wybierać między dwiema walutami, tj. euro (e) lub dolarami amerykańskimi (d), jako walutą fakturowania swoich kontraktów. Każdy kontrakt jest w całości fakturowany w jednej walucie. Ponadto zakłada się, że cena każdego kontraktu jest stała i znormalizowana do jednej. W czasie t sprzedawcy sprzedają ropę naftową kupującym, podczas gdy w czasie t + 1 nabywcy ropy naftowej sprzedają żywność sprzedawcom ropy naftowej. Dlatego wszyscy agenci starają się przewidzieć walutę, której będą potrzebować do zakupów w następnym okresie.

W zależności od tego, czy waluta, którą akceptują do zapłaty za ropę, jest taka sama jak waluta, której używają do importu, producenci ropy (S) mogą ponieść trzy rodzaje kosztów, związane z trzema funkcjami pieniądza – środkiem wymiany, jednostką rozliczeniową i środkiem przechowywania wartości.14

14 Należy zauważyć, że chociaż w dalszej części artykułu odnosimy się do krajów eksportujących ropę, analiza dla firm naftowych jest podobna: są one albo kupującymi, albo sprzedającymi ropę, albo jednym i drugim; i one również ponoszą koszty, gdy wystawiają faktury za ropę w jednej walucie i muszą rejestrować zyski oraz płacić podatki i dywidendy w innej.

Teoretyczna literatura na temat fakturowania handlowego wyjaśnia niemal powszechne stosowanie dolara amerykańskiego w międzynarodowym handlu ropą naftową za pomocą faktu, że ropa naftowa jest jednorodnym dobrem, którym handluje się na zorganizowanych giełdach. Oprócz pełnienia funkcji środka wymiany, dolar amerykański spełnia funkcję jednostki rozliczeniowej, zapewniając przejrzystość cen na rynku ropy. Po trzecie, makroekonomiczna stabilność Stanów Zjednoczonych i głębokość rynków finansowych USA wyjaśniają rolę dolara amerykańskiego jako środka przechowywania wartości i niskie koszty płynności związane z posiadaniem waluty.